Ήσουν μικρή και φλέρταρες με ματιές και χαμόγελα. Και μετά άρχισαν τα αγγίγματα και τα φιλιά. Και μετά έκανες σχέσεις. Άλλες κράτησαν μικρό χρονικό διάστημα, άλλες μεγαλύτερο. Και παράλληλα μεγάλωνες και κατέληγες στο τί θέλεις. Και αποκτούσες συνέχεια εμπειρίες. Και έφτασε κάποια στιγμή που βρήκες τον ιδανικό. Και κάνατε σχέδια για το μέλλον.
Κάποια στιγμή ήρθαν τα δύσκολα. Η ώρα να φανεί "άντρας", να δείξει ότι φοράει παντελόνια, να πάρει επάνω του ευθύνες. Και εκείνος έφυγε...έτσι απλά έφυγε. Γιατί πιεζόταν, καταπιεζόταν, δεν ένιωθε πλέον καλά, δεν ήθελε πια τα ίδια πράγματα, έτσι σου έλεγε. Κι εσύ απαντούσες πως φοβόταν και πως ζούσε στο ψέμα. Δεν άλλαξε το αποτέλεσμα. Έμεινες μόνη να ψάχνεις πού έκανες λάθος.
Θα σου πω πού έκανες λάθος. Καταρχάς, τον είχες δεδομένο. Έλεγες πως θα είστε μαζί για πάντα (το γράφω και μειδιώ). Και σταμάτησες να ανανεώνεις το ενδιαφέρον του για εσένα. Και ρουτινιάσατε.
Κατά δεύτερον και σημαντικότερο, έβλεπες αυτό που ήθελες να δεις και όχι αυτό που πραγματικά ήταν. Στάθηκε δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές; ήταν εκεί όταν τον χρειαζόσουν; αφουγκραζόταν τα προβλήματά σου; ή έπρεπε να του ανακοινώνεις πάντα ότι δεν νιώθεις καλά, ότι έχεις στεναχωρηθεί με κάτι, ότι έχεις ανάγκη να στηριχτείς επάνω του; για σκέψου. Μήπως οι περισσότερες στιγμές που θυμάσαι μαζί του με νοσταλγία είναι από εκδρομές, βόλτες, βραδιές με φίλους, ξενύχτια;
Αυτό που τώρα σε στεναχωρεί δεν είναι πως "έχασες" τον΄σύντροφό σου. Γιατί δεν ήταν, τελικά, σύντροφός σου. Ούτε ο άνθρωπος σου, όπως ήθελες να πιστεύεις. Αυτό που σε κάνει να κλαις, είναι πως δεν το κατάλαβες πιο νωρίς. Που έχασες τόσο χρόνο. Που επένδυσες σε λάθος "μετοχή". Για δες το λίγο καλύτερα. Αλλά μην καθυστερείς άλλο με σκέψεις. Η ζωή είναι μικρή για πίκρες.
Και τέλος, ακόμη κι αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν στην περίπτωσή σου, είμαι κι εγώ της γνώμης πως οι καιροί έχουν αλλάξει και πως όλοι φοβόμαστε. Άντρες, γυναίκες. Εδώ δεν θα κάνω διαχωρισμό. Φοβόμαστε την δέσμευση, φοβόμαστε το "για πάντα", φοβόμαστε μην τυχόν και κάποιος εξαρτιέται συναισθηματικά από εμάς και τότε τί θα κάνουμε! Και τί; δεν θα πηδήξουμε ξανά άλλον/η;
Στην περίπτωση του θύματος, αυτό είναι καλό. Γιατί μαθαίνει να στηρίζεται στα δικά του πόδια. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μένει μόνος. Στην τελική, ποιός θα είναι ευτυχισμένος καθώς περνούν τα χρόνια; ο μαγκούφης ή ο "θέλω να γεράσω μαζί σου";
Θα σου πω πού έκανες λάθος. Καταρχάς, τον είχες δεδομένο. Έλεγες πως θα είστε μαζί για πάντα (το γράφω και μειδιώ). Και σταμάτησες να ανανεώνεις το ενδιαφέρον του για εσένα. Και ρουτινιάσατε.
Κατά δεύτερον και σημαντικότερο, έβλεπες αυτό που ήθελες να δεις και όχι αυτό που πραγματικά ήταν. Στάθηκε δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές; ήταν εκεί όταν τον χρειαζόσουν; αφουγκραζόταν τα προβλήματά σου; ή έπρεπε να του ανακοινώνεις πάντα ότι δεν νιώθεις καλά, ότι έχεις στεναχωρηθεί με κάτι, ότι έχεις ανάγκη να στηριχτείς επάνω του; για σκέψου. Μήπως οι περισσότερες στιγμές που θυμάσαι μαζί του με νοσταλγία είναι από εκδρομές, βόλτες, βραδιές με φίλους, ξενύχτια;
Αυτό που τώρα σε στεναχωρεί δεν είναι πως "έχασες" τον΄σύντροφό σου. Γιατί δεν ήταν, τελικά, σύντροφός σου. Ούτε ο άνθρωπος σου, όπως ήθελες να πιστεύεις. Αυτό που σε κάνει να κλαις, είναι πως δεν το κατάλαβες πιο νωρίς. Που έχασες τόσο χρόνο. Που επένδυσες σε λάθος "μετοχή". Για δες το λίγο καλύτερα. Αλλά μην καθυστερείς άλλο με σκέψεις. Η ζωή είναι μικρή για πίκρες.
Και τέλος, ακόμη κι αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν στην περίπτωσή σου, είμαι κι εγώ της γνώμης πως οι καιροί έχουν αλλάξει και πως όλοι φοβόμαστε. Άντρες, γυναίκες. Εδώ δεν θα κάνω διαχωρισμό. Φοβόμαστε την δέσμευση, φοβόμαστε το "για πάντα", φοβόμαστε μην τυχόν και κάποιος εξαρτιέται συναισθηματικά από εμάς και τότε τί θα κάνουμε! Και τί; δεν θα πηδήξουμε ξανά άλλον/η;
Στην περίπτωση του θύματος, αυτό είναι καλό. Γιατί μαθαίνει να στηρίζεται στα δικά του πόδια. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μένει μόνος. Στην τελική, ποιός θα είναι ευτυχισμένος καθώς περνούν τα χρόνια; ο μαγκούφης ή ο "θέλω να γεράσω μαζί σου";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου