Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Ονομάστηκε έτσι μετά την ομηρία τεσσάρων Σουηδών σε τράπεζα της Στοκχόλμης για έξι ημέρες, οι οποίοι, μετά την απελευθέρωση τους, έδειξαν ανεξήγητη συμπάθεια προς τους κακοποιούς. Στην ψυχολογία, αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία μακροχρόνια αιχμαλωσία όπου "ο αιχμάλωτος επιδιώκει να απομακρυνθεί συναισθηματικά από την κατάσταση με το να αρνείται ότι όντως αυτή συμβαίνει και έχει την εντύπωση πως όλα είναι ένα όνειρο".

Αν το φέρουμε στην καθημερινότητα, θα βρούμε πολλές περιπτώσεις στις οποίες είμαστε όμηροι, αλλά το αρνούμαστε και έχουμε αρχίσει να νιώθουμε συμπάθεια προς αυτό που μας αιχμαλωτίζει. Για παράδειγμα, στον τομέα της εργασίας. Μπορεί να είμαστε σε μία δουλειά, η οποία δεν μας ικανοποιεί, είτε γιατί δεν έχει ενδιαφέρον ως δουλειά, είτε γιατί δεν πληρωνόμαστε, είτε γιατί δεν έχει προοπτικές ανέλιξης, είτε γιατί το εργασιακό περιβάλλον δεν είναι ελκυστικό, παρ'ολ'αυτά μένουμε γιατί έχουμε αρχίσει να νιώθουμε συμπάθεια προς τους προϊσταμένους, πιστεύουμε τις όποιες δικαιολογίες τους, σχεδόν μπαίνουμε στην θέση τους και τους δικαιολογούμε.

Ένα ακόμη παράδειγμα είναι στις φιλικές-κοινωνικές σχέσεις. Πόσες φορές έχουμε παραμείνει σε μία παρέα ανθρώπων η οποία δεν μας προσφέρει τίποτα, πέρα από την διαπίστωση ότι μας χρειάζονται, μας έχουν ανάγκη, ότι φτιάχνουμε το κλίμα, και εμείς γινόμαστε αιχμάλωτοι μιας κακής διάθεσης που περνάει επάνω μας; αλλά δεν φεύγουμε γιατί το να νιώθεις κάπου χρήσιμος σε ανεβάζει, αλλά σε βάθος χρόνου αυτή η κατάσταση σε καταστρέφει. Όχι το να νιώθεις απαραίτητος, αλλά το να εισπράττεις όλη την αρνητική διάθεση των υπολοίπων και να την κάνεις κτήμα σου.

Τελευταίο παράδειγμα, από το οποίο εμπνεύστηκα την παρούσα δημοσίευση, είναι στις ερωτικές σχέσεις. Μένουμε μαζί με κάποιον/α είτε από συνήθεια, είτε από ανασφάλεια, είτε...είτε...ενώ κατά βάθος ξέρουμε πως δεν περνάμε καλά. Γινόμαστε ολοένα και πιο ολιγαρκείς και "βολευόμαστε". Και αυτό είναι αιχμαλωσία. Και δεν βρίσκουμε την δύναμη να φύγουμε, να τα παρατήσουμε όλα πίσω και να ξεκινήσουμε από την αρχή, γιατί μετά από καιρό νομίζουμε πως "έτσι πρέπει να είναι". Ζητιανεύουμε αγάπη, ενδιαφέρον, κατανόηση, επικοινωνία -πόσο θλιβερό- και παίρνουμε παγιωμένες καταστάσεις που δεν αλλάζουν, αν δεν τις αλλάξουμε εμείς.

Τελικά, πόσοι από εμάς πάσχουμε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Λίγες σκέψεις για τις "50 αποχρώσεις του γκρι" (ή αλλιώς, κορίτσια συνέλθετε)

Πριν από δύο χρόνια αγόρασα το βιβλίο "50 αποχρώσεις του Γκρι" και είναι τα 16€ που έχω κλάψει περισσότερο στην ζωή μου. Ενδεικτικό του πόσο μου άρεσε είναι το γεγονός ότι το χάρισα, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση θα κοσμούσε την βιβλιοθήκη μου (τα βιβλία μου είναι η περιουσία μου). Εννοείται πως δεν αγόρασα τα άλλα δύο, μου τα περιέγραψαν και μου ήταν αρκετό.

Κρίνοντας από το α' μέρος, λοιπόν, διάβασα ένα κακογραμμένο βιβλίο μιας ανοργασμικής γυναίκας, με πολλά επιφωνήματα και λίγη έως μηδαμινή ουσία (πόσο πρέπει να ταλαιπωρήθηκε ο μεταφραστής...πόσο!). Φυσικά το βιβλίο είναι fiction, αυτά δεν γίνονται στην πραγματική ζωή κορίτσια, μην μπερδεύεστε. Δηλαδή, η "δεν βλέπομαι" παρθένα γνωρίζει τυχαία του σούπερ-wow-ζάπλουτο-γκόμενο ο οποίος-ω!-παθιάζεται με την παρθένα και θέλει να την μυήσει στα μυστικά του σεξ. Η απεριποίητη παρθένα κολακεύεται (λογικό) και δέχεται να της κάνει ό,τι θέλει. Σαδο-μαζο, κρεμάσματα, blindfolding, κεριά, πόνο κ.λ.π. Γιατί όλες οι γυναίκες έτσι ανακαλύψαμε το σώμα μας την πρώτη φορά: με έναν περπατημένο σαδιστή. Επίσης, αυτός ο κούκλος κ. Γκρέϊ, της παίρνει για δώρα κινητά, αυτοκίνητα, tablet, όλα στο budget του (εγώ θυμάμαι το δώρο που μου έκανε ο πρώτος μου ήταν μία μπλούζα από το καλάθι και δεν μου έκανε κιόλας). Αλλά είπαμε, fiction. Το όνειρο της ξεσκισμένης-πλέον-παρθένας μαθαίνω πως συνεχίζεται και στα επόμενα δύο βιβλία και-δεν θα το πιστέψετε-παντρεύονται και κάνουν και παιδί! Holy shit! Πόσο τυχερή! Πάντως, αν η "συγγραφέας" είχε χιούμορ θα το συνέχιζε και σε τέταρτο βιβλίο, όπου η κεντρική ηρωίδα θα παράταγε το τρελό γκομενάκι με την δικαιολογία "θέλω να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες". Όλα εγώ...

Αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έγινε ταινία και θα βγει στις αίθουσες του Αγίου Βαλεντίνου, όπως επιτάσσει το σωστό marketing. Στην ταινία, βέβαια, δε πρωταγωνιστεί μία μέτρια κοπελίτσα όπως περιγράφεται στο βιβλίο, αλλά μία μουνάρα. Αλλά εντάξει, ταινία είναι, ακόμη πιο fiction. Και ακούω γυναίκες γύρω μου που έχουν λυσσάξει να πάνε να δουν την ταινία! Γιατί έχουν, λέει, διαβάσει και τα τρία βιβλία (!!) και θέλουν να δουν όλα αυτά που περιγράφονται γιατί θα είναι τσόντα!

Κορίτσια, κορίτσια, κορίτσια, σας παρακαλώ δώστε βάση λίγο. Σε ό,τι αφορά το σεξ, το βιβλίο δεν περιγράφει κάτι που δεν γίνεται στην πραγματική ζωή. Αν κάτι από όοοοολα αυτά που διαβάσατε το θέλετε, να το ζητήσετε! Δεν νομίζω να υπάρχει άντρας που να σας πει "όχι ρε μωρό, τρελή είσαι που θα κάνουμε τέτοια πράγματα;" (άντρες, επιβεβαιώστε με, σας παρακαλώ!). Τώρα, αν πιστεύετε πως με την ταινία, θα σας φύγουν οι αναστολές, οκ, θεμιτό. Αλλά να ξέρετε, αν μπείτε στο παιχνίδι με τα σαδο-μαζό δεν σημαίνει ότι θα σας παντρευτεί μετά, εντάξει;

Και αν θέλετε να δείτε τσόντα με σενάριο, βάλτε στο dvd τον "Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι". Classic.