Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Ξεβράκωμα

Να σου πω πως όταν σε βλέπω από κοντά χάνεται το βλέμμα μου στα μάτια σου; Να σου πω πως σιχαινόμουν την φωνή σου, μα τώρα την αγαπώ; Να σου πω πως όταν με αγγίζεις νιώθω ρεύμα να με διαπερνά; Να σου πω πως όταν πιάνεις το χέρι μου για να δεις κάποιο σημάδι χτυπάει η καρδιά μου; Να σου πω πως όταν με παίρνεις τηλέφωνο, παίρνω πρώτα δυο ανάσες πριν το σηκώσω για να μην αρχίσω να τραυλίζω από την ταραχή; Να σου πω πως σημειώνω τα νέα μου για να τα μοιραστώ μαζί σου; Να σου πω πως ψάχνω κάτι αστείο να σου πω μόνο για να σε ακούσω να γελάς; Να σου πω πως όταν αρρωσταίνεις θέλω να είμαι κοντά σου να σε φροντίζω; Να σου πω πως αγαπώ κάθε ελάττωμά σου; Να σου πω πως όταν είσαι δίπλα μου μεθάω με την μυρωδιά σου; Να σου πω πως φοβάμαι να σε αγγίξω για να μην σε τραυματίσω από πόθο; Να σου πω πως κάθε φορά που σε συναντώ η καρδιά μου βγαίνει έξω από το σώμα μου και πετάει στον ουρανό; Να σου πω πως όταν πέφτω να κοιμηθώ σου στέλνω ένα φιλί για καληνύχτα; Να σου πω πως κάθε στιγμή μαζί σου την κρατάω σα θησαυρό;

Δεν έχεις προσέξει πως κάθε φορά που είμαι μαζί σου χαμογελώ; Δεν έχεις προσέξει πως αποφεύγω να σε κοιτάζω στα μάτια κι όταν το κάνω μπερδεύω τα λόγια μου; Δεν έχεις προσέξει τις ασυναρτησίες που λέω μόνο και μόνο για να συνεχίσω να σου μιλάω; Δεν έχεις προσέξει πως κάθε φορά που μου λες ότι κάτι δεν σου αρέσει επάνω μου, είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα; Δεν έχεις προσέξει πως όταν έχεις καιρό να επικοινωνήσεις μαζί μου και με ρωτάς τί κάνω, σου απαντάω ένα σκέτο "καλά"; Δεν έχεις προσέξει ότι αδυνατώ να σου κρατήσω κακία;

Σου έχω πει πόσο πονάω; Εσύ το έχεις προσέξει;

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Με εσένα πλάϊ μου....μπορώ;

Άκουγα σήμερα το πρωϊ το συγκεκριμένο κομμάτι των Ρόκκου-Αναστασιάδη και σκεφτόμουν την ανάγκη που έχει ο κάθε άνθρωπος να στηρίζεται συναισθηματικά-κυρίως-στον σύντροφό του.

Πριν λίγους μήνες -με αφορμή μία δυσάρεστη περίοδο της ζωής μου-μου είχε πει ένας φίλος πως κατά βάθος όλοι μόνοι μας είμαστε, εννοώντας πως στα δύσκολα δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας που να μπορεί να μας νιώσει στο 100%, πόσο μάλλον να μας στηρίξει στο 120% που θα ήταν και το επιθυμητό. Το σκέφτηκα πολύ αυτό που μου είπε και, για καλή μου τύχη, το βίωσα. Φαίνεται οξύμωρο, όμως, έτσι είναι. Όταν "αναγκάζεσαι" να σταθείς στα δικά σου πόδια, ανακαλύπτεις δυνάμεις που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι είχες. Και ως δια μαγείας, τα πάντα στις σχέσεις σου φαίνονται τόσο μα τόσο απλά. Και εξηγούμαι:

Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε αναλωθεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων για συμπεριφορές ή πράξεις που κάνει (ή δεν κάνει) ο σύντροφός μας ή αυτός που μας αρέσει. "Γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο; γιατί μου είπε αυτό, εκείνο, το άλλο; γιατί με άγγιξε στο χέρι; γιατί μου είπε αυτά που μου είπε; τα εννοεί;" Και δώστου τα καψουροτράγουδα που το τραγουδάμε δυνατά, παρομοιάζοντας τον/την ερμηνευτή με τον ίδιο μας τον εαυτό ("ναι, με νιώθεις, μόνο εσύ ρε Πλούταρχε") κ.ο.κ. Και άπειρες προσπάθειες για επικοινωνία μαζί του: ένα τηλέφωνο να ακούσεις την φωνή του, ένα μήνυμα χωρίς ουσία για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, ενώ αυτό που κανονικά θα ήθελες να γράψεις είναι ένα απλό "σε σκέφτομαι συνέχεια". Όταν συναντιέσαι μαζί του να τον κοιτάς στα μάτια και να λιώνεις με κάθε του βλέμμα, να γελάς με τα αστεία του (που, μεταξύ μας, δεν είναι πάντα έξυπνα) και όταν φεύγεις από δίπλα του να νιώθεις ένα κενό. Τί όμορφο συναίσθημα! Δεν θα ήταν, όμως, πιο όμορφο αν ήταν αμοιβαίο;

Αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω πως οι συγκεκριμένες καταστάσεις-ποτά, τραγούδια κ.λ.π.- είναι απλά για να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας τα αυτονόητα: δεν με θέλει. Μετά από χρόνια ενεργού "παιχνιδιού" μπορώ με σιγουριά να πω πως όταν ένας άντρας θέλει, το δείχνει. Αν όχι, με την πρώτη, θα το δείξει με την δεύτερη, βαριά με την τρίτη. Μετά από 2 χρόνια (και βάζω το μέγιστο διάστημα) απλά δεν σε θέλει.

Η ζωή είναι μικρή για να προσπαθείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Δεν συζητάω να κάνεις το αδιανόητο, να αλλάξεις εσύ για χάρη του. Θα βρεθεί κάποιος, αργά ή γρήγορα, που θα σε δεχθεί για αυτό που είσαι, για αυτά που νιώθεις, για αυτά που σκέφτεσαι. Εκεί να κάνεις υπομονή, όχι, όμως, στο να περιμένεις να σε θελήσει. "He is not that in to you". Έχε πάντα στο νου πως αυτός χάνει, όχι εσύ. Δεν είναι ατάκα που σου χαϊδεύει τα αυτιά, είναι η αλήθεια. Να διεκδικείς αυτόν που θες. Να του πεις ότι τον θες. Αλλά αν εκείνος δεν ανταποκριθεί, μην μείνεις. Φύγε. Αν αλλάξει γνώμη, θα γυρίσει από μόνος του, μην πιέσεις καταστάσεις.

Και μία συμβουλή στους φίλους άντρες: κόψτε τα παιχνίδια. Όπως τραγουδούσαν και οι Αφοι Χαϊτίδη "η καρδιά δεν είναι κάλτσα να την μαντάρεις". Αυτά τα κάναμε στα 15 μας. Μεγαλώσαμε, ε; Και οι κότες είναι για το κοτέτσι, όχι για να κορτάρουν γυναίκες. Κι αν βλέπετε πως μία γυναίκα λιώνει για εσάς, μην την αφήνετε να καεί. Έχει χαζέψει από τον πόθο. Βοηθήστε την να λυτρωθεί και μην συνεχίζετε να παίζετε μαζί της μόνο και μόνο επειδή φουσκώνει την ματαιοδοξία σας.

Και κάτι τελευταίο: επειδή το μότο των αντρών τελευταία είναι "καταπιέζομαι", οι ταμπέλες-όπως τις ονομάζετε-ενίοτε είναι απαραίτητες. Αν είμαστε φίλοι, να το πούμε, αν είμαστε εραστές πάλι να το πούμε. Αν είμαστε κάτι άλλο, όχι ξεκάθαρο ας το ονομάσουμε ξουκαμπέ. Αλλά τα ημίμετρα δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Ήμουν κι εγώ στο Ο.Α.Κ.Α.

Με αφορμή τα επεισόδια που έλαβαν χώρα χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την διάρκεια του αγώνα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, παραθέτω κάποιες σκέψεις.

Ήμουν μία από τους 55.000 φιλάθλους (συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών) που ξεκίνησαν απογευματάκι με την παρέα τους να πάνε στο γήπεδο να απολαύσουν μπάλα σε έναν κρίσιμο αγώνα για την ομάδα τους. Γέλια, αστεία, πειράγματα στο δρόμο για το γήπεδο. Μία χαρούμενη παρέα, τίποτα παραπάνω. Δίπλα μας πέρναγαν μπαμπάδες με τα μικρά παιδιά τους που τους είχαν φορέσει τα κασκόλ του Παναθηναϊκού. Τα μικρά από την χαρά τους που θα πήγαιναν στο γήπεδο, δεν περπατούσαν, αλλά χοροπηδούσαν!

Όλοι μας γνωρίζαμε πως θα γίνουν επεισόδια. Αλλά κανείς δεν είχε φανταστεί αυτή την έκταση. Το πρώτο "περίεργο" που υπέπεσε στην αντίληψη μας, είναι ότι δεν μας έγινε κανένας έλεγχος πριν την είσοδο μας στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, αλλά ούτε και κατά την είσοδο μας στις θύρες. Δεν μας έσκισαν καν τα εισιτήρια. Γελάγαμε με την παρέα όταν καθήσαμε στις θέσεις μας, που τελικά δεν χρειάστηκε να κρύψουμε τόσο καλά τους αναπτήρες...για να ανάψουμε τα τσιγάρα μας.

Ο αγώνας ξεκινάει. Πανηγυρική ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Συνθήματα με ρυθμό, παλμό και χειροκροτήματα. Καμία ακρότητα. Ο  διαιτητής Κάκος άρχισε τα ανάποδα σφυρίγματα. Οκ, και αυτό το περιμένεις σε ένα ντέρμπυ. Άρχισαν να οξύνωνται τα πνεύματα. Αλλά και πάλι σε λογικά πλαίσια. Και ήρθε η κίτρινη του Κατσουράνη για διαμαρτυρία. Και πάλι αποδοκιμασίες. Αλλά ήρεμα.

Ο αγώνας από αδιάφορος έως κακός. Ημίχρονο. Οι φίλαθλοι κάθονται και σχολιάζουν τα δρώμενα του α'ημιχρόνου. Τα μικρά ζητάνε πορτοκαλάδα από τον μπαμπά και μιλάνε ενθουσιασμένα. Και ξαφνικά ξεκινάνε κάποια επεισόδια από τις κερκίδες δίπλα στα επίσημα. Σε δευτερόλεπτα οι διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν ανέβει επάνω στις κερκίδες και ξεκινάει ένας αγώνας με εκτόξευση καθισμάτων, κιγκλιδωμάτων προς τους αστυνομικούς οι οποίοι απαντούσαν με χτυπήματα με τα γκλομπ. Από το πουθενά ή μάλλον από την θύρα 1 σπάνε τα προστατευτικά και οι "οπαδοί" βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Τα ΜΑΤ σε μία άτακτη υποχώρηση προς την τάφρο. Οι "οπαδοί" τους ακολουθούν και ξεκινάει ο πόλεμος εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι θεατές των επάνω διαζωμάτων έχουν ανέβει στο υψηλότερο σημείο της κερκίδας και με σκυμμένα τα κεφάλια χαζεύουν τις μάχες αστυνομικών-"οπαδών". Όμως, τα καπνογόνα, τα δακρυγόνα και τα δυναμιτάκια που έχουν πέσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι ήδη πολλά. Τα μικρά φοβούνται, ο λαιμός καίει, τα μάτια δακρύζουν, η αναπνοή είναι δύσκολη. Οι φίλαθλοι σιχτιρίζουν. Σε κάποιους νεαρούς που κάθονται δίπλα μου άνοιξε η μύτη τους. Μοιράζω χαρτομάντηλα και νερό. Τα μεγάφωνα προειδοποιούν πως αν συνεχιστούν οι φασαρίες ο αγώνας δεν θα ξεκινήσει.

Την δράση αναλαμβάνουν οι οργανωμένοι. Ξεκινάνε τα τραγουδούν συνθήματα υπέρ του Παναθηναϊκού με σκοπό να παρασύρουν όλους τους φιλάθλους. Και το καταφέρνουν. Ο οργανωτής της θύρας των Mad Boys κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και παρασύρει όλες τις κερκίδες στο τραγούδι. Μπαίνει μέσα στο γήπεδο κρατώντας ένα πανό με πολιτικό σχόλιο.
Μετά από μία ώρα καθυστέρηση ο διαιτητής βγαίνει έξω και αποφασίζει να συνεχιστεί ο αγώνας με την προειδοποίηση ότι αν συνεχιστούν τα επεισόδια θα διακόψει οριστικά τον αγώνα. 

Ξεκινάει το β' ημίχρονο. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάσσονται μπροστά από το πέταλο των οργανωμένων. Νωρίς-νωρίς ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Κηδεία στο γήπεδο. Λογικό. Ο αγώνας συνεχίζεται. Φτάνουμε στο 80'. Στο αγωνιστικό κομμάτι δεν βλέπουμε κάτι ενδιαφέρον. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και στις κερκίδες. Στην θύρα 4 έχει ανάψει φωτιά που δεν ασχολείται κανείς από τους υεπευθύνους να σβήσει. Ο καπνός αρχίζει να μας πνίγει. Ξεκινάει η ρίψη μολότωφ, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει κανείς από πού έρχονται. Οι μολότωφ πέφτουν καρφί πάνω στους ΜΑΤατζήδες οι οποίοι δεν αντιδρούν. Όσο δεν αντιδρούν, τόσο οι "οπαδοί" συνεχίζουν την ρίψη. Φωτιές ανάβουν σε διάφορα σημεία του γηπέδου. Ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα. Και τώρα όλοι εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε να βγούμε από το γήπεδο. Χα! Δεν είναι εύκολο. Με τον φόβο και την ταραχή να μας συνοδεύει, καταφέρνουμε να βγούμε από το γήπεδο. Ο χώρος θύμιζε πολεμικό τοπίο. Σε κάθε κρότο που έκαναν οι βόμβες σου σηκωνόταν η τρίχα. Τα μικρά τα είχαν χάσει. Τί να τους εξηγήσεις;
Όπου φύγει-φύγει. Συναντηθήκαμε για λίγο με την υπόλοιπη παρέα, μακριά πλέον από το γήπεδο. Κανείς δεν είχε διάθεση να μιλήσει. Μία λέξη ακουγόταν μόνο. "Ξενέρωσα".

Εν κατακλείδι: δεν με ενδιαφέρει ποιοί έστησαν τα επεισόδια και για ποιό λόγο. Δεν με ενδιαφέρει τί θα μου πουν οι παράγοντες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εμένα με ενδιαφέρει που δεν θα ξαναπάω στο γήπεδο να δω αγώνα πρωταθλήματος. Που τα μικρά έχασαν μία όμορφη και ηλιόλουστη κυριακή για να δουν αυτά τα χάλια. Που ο λαιμός μου ακόμη είναι ξηρός και δυσκολεύομαι στην κατάποση. Και που τόσα χρόνια κανείς δεν κάνει κάτι για να σταματήσουν αυτά τα έκτροπα. Γιατί προφανώς κάποιους εξυπηρετεί.

Είμαστε όλοι κατάπτυστοι.