Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Bad Medicine

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω, παρ'όλη την φιλότιμη προσπάθεια των γιατρών μου να με προετοιμάσουν. Ήταν μία όμορφη Τετάρτη καλοκαιριού και στην Αθήνα περιμέναμε καύσωνες το Σαββατοκύριακο. Οι πρώτοι του καλοκαιριού 2017.

Μου είχαν ζητήσει να πάω νωρίς για τα γραφειοκρατικά. Αφού τελείωσαν αυτά, με πήγαν σε έναν θάλαμο δίπλα στο γραφείο που είναι οι νοσοκόμες "ώστε αν συμβεί κάτι να είστε κοντά". Μα τι θα μπορούσε να συμβεί;

Οι νοσοκόμες έδειχναν κατανόηση, συμπόνοια και χαμογελούσαν (φαντάζομαι-λόγω της συγκεκριμένης πτέρυγας-έχουν όλες μία ιδιαίτερη ευαισθησία). Μου έβαλαν πεταλούδα, μου ζωγράφισαν λουλουδάκια και άρχισαν να μπαίνουν στις φλέβες τα "αντί": αντι-εμετικά, αντι-αλλεργικά και πάει λέγοντας. Αυτά πήραν περίπου μία ώρα για να μπουν στον οργανισμό μου. Μου έφεραν ένα μαξιλάρι και μία κουβερτούλα (καλέ πόσο θα χαμηλώσουν το a/c;).
Εγώ ήμουν χαλαρή και ανυπομονούσα για την όλη διαδικασία. Είχα πάει με ψυχολογία "όχι καριολάκι, εγώ θα σε νικήσω". 
Και μετά άρχισαν να μπαίνουν τα σακουλάκια της χημειοθεραπείας: το κάθε ένα χρειαζόταν περίπου 1,5 ώρα για να τελειώσει. Μετά από λίγο με έπιασε νύστα-λόγω των αντισταμινικών-και έγειρα στην πολυθρόνα-κρεβάτι για να κοιμηθώ. Πριν το καταλάβω άρχισα να τουρτουρίζω και τυλίχτηκα με την κουβέρτα. Προφανώς δεν είχαν χαμηλώσει τον κλιματισμό...
Όταν τελείωσε η χημειοθεραπεία, μου ξέπλυναν τις φλέβες με ορό, μου έβγαλαν την πεταλούδα και αφού τελείωσα με τα γραφειοκρατικά (συνταγές, οδηγίες κλπ) γύρισα στο σπίτι. Αισθανόμουν μια χαρά. Σκεφτόμουν "τι λένε για τις χημειοθεραπείες; όλα κουλ είναι, αρκεί να σου βάλουν τα σωστά "αντί". Πόσο αφελής ήμουν...

Την επόμενη μέρα άρχισαν οι πυρετοί και οι πόνοι....παντού. Έκανα 38,6 και δεν ένιωθα κανένα κόκκαλο. Έξω είχαν αρχίσει τα 40άρια και εγώ είχα ρίξει από πάνω μου κουβέρτα γιατί κρύωνα. Πήραμε τον γιατρό μου και εκείνος ενθουσιάστηκε με τα νέα (ο ανάλγητος) γιατί, λέει, ο πυρετός σήμαινε πως αντιδράει ο οργανισμός μου στα φάρμακα. Το χαρμόσυνο αυτό νέο το γιόρτασα για 4 μέρες. Όταν έπεσε ο πυρετός άρχισα να νιώθω κουρασμένη και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Σε 3 μέρες ένιωθα πάλι έτοιμη να γυρίσω στον πολιτισμό.

Στην 2η χημειοθεραπεία ήμουν πια προετοιμασμένη. Αλλά δεν χρειάστηκε, δεν έκανα πυρετό. Ξεκίνησαν, όμως, οι βασικές παρενέργειες: κόπωση και απώλεια μαλλιών (και τριχών γενικότερα). Μία εβδομάδα μετά την 2η χημειοθεραπεία, μπήκα η γυναίκα να κάνω μπάνιο (έκανα κάθε μέρα, απλά η συγκεκριμένη φορά έχει σημασία). Όπως έλουζα τα μαλλιά μου τα ένιωσα να γίνονται τζίβα! Τι έβαζα μαλακτική, τι έριχνα λάδι...τίποτα! Δεν ξεκολλούσαν καθόλου! Θα είμαι ειλικρινής: τα έχασα και έβαλα τα κλάματα. Φώναξα τον άντρα μου και με ένα ψαλίδι μου έκοψε την τζίβα. Αλλά με έκανε σαν τρόφιμο του Άουσβιτς...
Το ίδιο βράδυ ένιωθα το κεφάλι μου να καίγεται και είχα τόση φαγούρα σαν να είχα γεμίσει ψείρες. Όσο έξυνα το κεφάλι, τόσο έφευγαν τρίχες. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, βρήκα το μαξιλάρι μου γεμάτο τρίχες. Έπιασα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και ήταν άδειο. Πήγα στην κομμώτρια και όσες τρίχες είχαν μείνει της είπα να τις πάρει με την ψιλή. Οπότε τις επόμενες μέρες εμφανιζόμουν έτσι:
Είχα αποφασίσει εξ αρχής πως δεν θα φορούσα περούκα. Δεν ήθελα. Το πάλεψα 3 μέρες με μαντήλι, λαμπάδιασα, οπότε αποφάσισα να μην φοράω τίποτα, κι αν κάποιος είχε πρόβλημα με την εμφάνιση αυτή, ας μην με κοίταζε. Οι φίλοι μου με υποστήριξαν σθεναρά σε αυτή την απόφαση και για αρκετό καιρό μου τραγουδούσαν επιτυχίες της Sinead O'Connor. Μέσα στις επόμενες μέρες έχασα τα ματόκλαδα μου, αραίωσαν πολύ τα φρύδια μου και γενικώς είχα μείνει σπανός στο υπόλοιπο σώμα.

Έκανα συνολικά 6 χημειοθεραπείες οι οποίες τελείωσαν στις 11 Οκτωβρίου. Τώρα συνεχίζω ένα από τα 3 φάρμακα που έπαιρνα, αλλά αυτό δεν μου προκαλεί παρενέργειες και θα το κάνω μέχρι το φθινόπωρο του 2018. Έχω, όμως, παρενέργειες από τους προηγούμενους κύκλους όπως, μουδιάσματα στα άκρα, κιτρίνισμα των νυχιών, ρινορραγία, μυαλγίες και νευρόπονους. Αλλά τα αντέχω. 

Οι δικοί μου άνθρωποι: πέρα από την δική μου ψυχική δύναμη και τον γενικότερο σταρχιδισμό μου, σημαντικό ρόλο στην όλη ιστορία έπαιξε ο άντρας μου που έκανε τα πάντα όσο εγώ ήμουν ανήμπορη. Όταν παραπάνω ανέφερα ως παρενέργεια την κόπωση, ίσως δεν χρησιμοποίησα την σωστή λέξη. Αλλά δεν ξέρω ποια περιγράφει αυτή την εξάντληση που ένιωθα. Για 10 μέρες μετά την εκάστοτε χημειοθεραπεία δεν είχα δύναμη να μιλήσω, να κουνηθώ ούτε καν να κρατήσω το ποτήρι. Για παράδειγμα, ο άντρας μου ήταν αυτός που με έκανε μπάνιο και επειδή είμαι και παστρικιά, τον υποχρέωνα σε αυτό το μαρτύριο καθημερινά. Όταν, λοιπόν, λέω "κόπωση" φανταστείτε να μην έχετε κουράγιο να κάνετε τίποτα. Μα τίποτα. Εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο αδερφούλης μου, ο οποίος στηνόταν από το πρωί στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ για να μου πάρει τα φάρμακα. Αναλογιστείτε πως κάθε θεραπεία (από αυτές που έκανα εγώ) κοστίζει γύρω στις 4.000€ οπότε καταλάβετε γιατί οι καρκινοπαθείς γκρινιάζουν όταν δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους. 

Αντίληψη σκύλου: όσο καιρό ήμουν σε χάλια κατάσταση και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, η Μπέλλα δεν έβγαινε βόλτα. Με πολλά μπισκοτάκια και αρκετές δαγκωματιές από την ίδια στα χέρια μου, της έβαζα το λουρί και την έδινα στον άντρα μου να την πάει βόλτα. Όταν γινόμουν καλά, ξαναγυρίζαμε στην χαρούμενη ουρίτσα δίπλα στην πόρτα.

ΜΚΟ: το να δουλεύεις σε ανθρωπιστική οργάνωση έχει τα καλά του. Οι συνάδελφοί μου από τις μεγάλες θέσεις έως και τις μικρότερες έδειξαν τρομερή κατανόηση και συμπαράσταση στην όλη αυτή περιπέτεια και τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Δημόσιο: δεν το αποφεύγεις. Σφραγίδες, υπογραφές, τρέξιμο, εγκρίσεις, επιτροπές για τα αυτονόητα. Καλώς όρισες Ευρώπη του '50. 

Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω από τον κάθε αναγνώστη αυτού του κειμένου να δείξει κατανόηση στα άτομα που πέρασαν ή περνάνε καρκίνο. Είναι μία δύσκολη δοκιμασία και κάποιοι ίσως την περνάνε μόνοι. Εγώ είχα τους αγαπημένους μου δίπλα, άλλοι όμως; δεν είναι εύκολο να δεχτείς πως έχεις καρκίνο και πρέπει να παλέψεις για να τον νικήσεις. Δεν είναι γρίπη. Και πέρα από την σωματική κούραση, εξαντλείται και η ψυχή. Αλλάζει ο άνθρωπος και μπορεί να βγάλει τον καλό του εαυτό, μπορεί και όχι. Γι'αυτό, δείξτε κατανόηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία που ήρθε και με αγκάλιασε μέσα στο καζίνο χωρίς να με ξέρει και απλά μου είπε "όλα θα πάνε καλά". Ναι, με λίγη πίστη, όλα θα πάνε καλά.