Είναι ωραία φάση το μπασκετάκι. Όχι μόνο ο αγώνας, όλη η ετοιμασία από το σπίτι μέχρι το γήπεδο. Ξεκινάς πάντα με την σιγουριά πως θα κερδίσεις τον αγώνα και ενδεχομένως να έχεις ένα 5% στο νου σου ότι μπορεί να χάσεις. Αλλά....μπααα!
Προσωπικά την όλη εμπειρία την ζω ως θερινό σινεμά. Παίρνω μαζί μου κάνα τεταρτάκι ηλιόσπορο ανάλατο (για να μην λυσσάξω), σοκολάτες και νερό. Στο γήπεδο μέσα έχει απ'όλα, αλλά έχει και μία ουρά χιλιόμετρο, οπότε πηγαίνω ετοιμοπόλεμη.
Ξεκινάς, λοιπόν, από το σπίτι και πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ αναρωτιέσαι αν την θεσούλα που κοτσάρεις πάντα την έχει πιάσει άλλος. Στο πάρκινγκ του γηπέδου δεν μπαίνεις, γιατί δεν βγαίνεις... την ίδια μέρα. Επίσης, δεν παίρνεις το τρένο γιατί τα έζησες τα εφηβικά σου χρόνια, δεν θες ξανά. Αφού αφήσεις κάπου το αμάξι και θαυμάσεις την γειτονιά της Καλογρέζας, ακολουθείς τον όχλο με τα κασκόλ. Όλοι μαζί μπούγιο διασχίζουμε ανέμελα την Σπύρου Λούη, καβαλάμε τα κιγκλιδώματα, γιατί ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Κι εσύ κύριε που θέλησες να διασχίσεις εκείνη την ώρα τον δρόμο, πού πας ρε Καραμήτρο; ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ! Και θα σταματήσεις να περάσουμε. Απλά πράγματα.
Έχει ακόμη περπάτημα μέχρι να μπεις στο γήπεδο και πολύ σκάλα. Γιατί πήρες τα φθηνά εισιτήρια που είναι κάτω από το στέγαστρο και ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις. Αν καπνίζετε, πάρτε στις κάτω κερκίδες. Συναντάς Golf, Ibiza, Smart και ξαφνικά να σου ένα Porshe Cayenne. Η ομάδα αγγίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα. Περνάς με κόπο μέσα από τα τουρνικέ που είναι φτιαγμένα για ανθρώπους μάξιμουμ 60 κιλά και χωρίς μπουφάν και επιτέλους μπαίνεις μέσα. Και αίφνης, όλα αλλάζουν.
Εκεί που έξω το είχες δαγκώσει, τώρα θες μέσα σε 2'' να πετάξεις από πάνω σου κασκόλ, σκουφιά, πανωφόρια και τον ηλιόσπορο. Τρομακτική ζέστη! Αλλά δεν σε νοιάζει γιατί οι οπαδοί στις κερκίδες έχουν πιάσει ρυθμό και τραγουδάνε. Μαζί με αυτούς αρχίζεις δειλά κι εσύ να τραγουδάς. Σου έρχεται και ο μπάφος με την ιδρωτίλα και σιγουρεύεσαι ότι είσαι όντως μέσα στο γήπεδο. Βρίσκεις την θεσούλα σου, βολεύεσαι, ανάβεις τσιγάρο (σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως το ΟΑΚΑ έχει καταπληκτικό εξαερισμό) και χαζεύεις τον κόσμο που προσέρχεται. Μπαμπάδες με παιδιά, ζευγαράκια, μια αντροπαρέα, ένας παππούς που ψάχνει με το κινητό τον φίλο του:
"έλα ρε, πού κάθεσαι;" αλλά ταυτόχρονα:
"παππού τι είναι αυτό;"
"η μπασκέτα αγόρι μου"
και πολλοί άλλοι με τους οποίους σε δένει κάτι δυνατό: η λατρεία για την ομάδα.
Οι κερκίδες γέμισαν, οι ομάδες έκαναν την παρουσίαση τους και ο αγώνας ξεκινάει. Δυνατό χειροκρότημα που σημαίνει "είμαστε μαζί σας με την φωνή μας και περιμένουμε να δούμε έναν ωραίο αγώνα". Το καλό με το μπάσκετ είναι πως η μπάλα πάει πάνω-κάτω διαρκώς και δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάνε τα δεκάλεπτα. Οι οργανωμένοι, στο πέταλο δεξιά των πάγκων, είναι αυτοί που δίνουν το σήμα για το σύνθημα. Είναι μονίμως όρθιοι και λογικά μονίμως βραχνιασμένοι. Ανάλογα με την έκβαση του αγώνα είναι και τα συνθήματα. Πάει καλά η ομάδα λέμε συνθήματα αγάπης για την ομάδα. Αν χάνει, λέμε υβριστικά συνθήματα για τον αντίπαλο, την διαιτησία και πάει λέγοντας. Σε αυτά συμμετέχουν ΑΠΑΝΤΕΣ. Και καλά οι άντρες, αλλά οι γυναίκες; που αν τα έλεγαν στο δρόμο θα τις έκραζαν όλοι και θα τις έλεγαν αλήτισσες; είναι στιγμές που η θηλυκότητα πάει στράφι, αλλά δεν πειράζει, ομαδάρα είναι αυτή. Στο αριστερό πέταλο από τους πάγκους κάθονται τα Βόρεια Προάστια, ήτοι Φιλοθέη, Κηφισιά, Εκάλη κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχουν στα συνθήματα με παλαμάκια αλλά όρθιοι δεν θα σηκωθούν γιατί....δεν ξέρω. Επίσης, αν υπάρξει φάση στον αγώνα που κάνει όλο το γήπεδο έξω φρενών, εκείνοι θα είναι καθισμένοι και θα σηκωθούν μόνο οι εκπρόσωποι από κάθε ομάδα -των τριάντα περίπου -τινάζοντας το χέρι με ηρεμία μην σκιστεί το πουκάμισο Tommy Hilfiger και ξεχειλώσει το Polo πουλόβερ. Θα βρίσουν, θα χειρονομήσουν και θα ξανακάτσουν.
Υπάρχουν, φυσικά, και οι προπονητές του καναπέ. Είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από τον προπονητή ποιο σύστημα πρέπει να παίξει η ομάδα και ποιους καλαθοσφαιριστές πρέπει να χρησιμοποιήσει στο παρκέ. Πιστεύουν δε πως, φωνάζοντας από τον Θεό που είναι η θέση τους και μέσα στο βουητό 20.000 θεατών, ο πάγκος τους ακούει. Ποια είμαι εγώ να του το χαλάσω, ε;
Το ωραίο που συμβαίνει στις κερκίδες είναι όταν υπάρχει π.χ. εύστοχο σουτ 3 πόντων σε κρίσιμο σημείο του αγώνα ή ένα εντυπωσιακό κάρφωμα το πανηγυρίζεις με τον διπλανό σου, με high five, αγκαλιές και "ε τόση ώρα έπρεπε να το βάλει!". Και έκτοτε γίνεστε κολλητάρια, σχολιάζετε διαρκώς τον αγώνα, του προσφέρεις ηλιόσπορο (αν δεν τον έχεις ρημάξει) και όταν τελειώσει ο αγώνας, λέτε καλό βράδυ και μην τον ξανά είδατε τον Παναή. Καλή φάση; Ο αθλητισμός μας ενώνει παιδιά.
Πέντε λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, οι οργανωμένοι μαζεύουν τα πανό και δημιουργείται μία αναστάτωση από το πουθενά. Πρέπει να είναι γρήγοροι γιατί αν δεν προλάβουν να τα μαζέψουν θα πρέπει να περιμένουν να αδειάσει το γήπεδο για να τα απλώσουν ξανά στο πάτωμα και να αρχίσουν να τα τυλίγουν. Τώρα, υπάρχουν 3 τρόποι για να φύγεις από το γήπεδο:
α) η ομάδα έχει χάσει με μεγάλη διαφορά. Σε αυτή την περίπτωση έχεις φύγει θυμωμένος πριν το τελευταίο σφύριγμα
β) η ομάδα έχει χάσει με ένα καλάθι διαφορά. Χειροκροτάς την ομάδα σου και βρίζεις τους αντιπάλους. Μετά φεύγεις.
γ) η ομάδα σου έχει κερδίσει. ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ! Μπορεί να έχεις στο νου σου την κίνηση που θα συναντήσεις μετά, αλλά δε βαριέσαι, αυτά τα αντράκια σε έκαναν χαρούμενο απόψε. Μένεις, τραγουδάς, χειροκροτάς.
Κάποια στιγμή φεύγεις. Καθ'οδόν για το αμάξι γίνεται η ανάλυση του αγώνα. Οι πιο άρρωστοι βάζουν ραδιόφωνο στα κινητά να ακούσουν τα σχόλια. Βλέπεις να βγαίνει από παντού κόσμος και να πηγαίνει σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τρακάρεις με 35 άτομα μέχρι να βγεις από τον προαύλιο χώρο του γηπέδου αλλά δεν δίνεις σημασία. Διασχίζεις πάγκους με βρώμικα, αυτοκίνητα, ανθρώπους, παιδάκια και κάποια στιγμή βγαίνεις στον πολιτισμό. Τώρα, όμως, την Σπύρου Λούη την διασχίζουν 50-50 και ουαί και αλίμονο στον οδηγό που θα κορνάρει! Φτάνεις στο αμάξι, παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής, βάζεις στο ράδιο αθλητικό σταθμό, κοντά στο σπίτι αγοράζεις 2 σουβλάκια γιατί ο ηλιόσπορος σου άνοιξε την όρεξη, φτάνεις σπίτι, αράζεις καναπέ και βάζεις στο ίντερνετ να δεις φάσεις και σχόλια. Ε τώρα ειλικρινά, δεν είναι αυτό αρρώστια;;;
Θα κλείσω αυτό το άρθρο με το σύνθημα που αγαπώ να τραγουδώ κάθε φορά που βρίσκομαι σε γήπεδο. Και δηλώνω οπαδός, ουχί φίλαθλος.
Διασκευή "Μαλαματένια Λόγια", μουσική Μαρκόπουλου
«ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ,
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩ,
ΑΠ'ΤΙΣ ΜΑΣΤΟΥΡΕΣ ΕΙΣΑΙ Η ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ,
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ,
ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ,
ΡΕ ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΑΠΩ
ΚΑΙ ΠΑΟ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΟ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ΠΡΑΣΙΝΕ ΘΕΕ,
ΚΑΙ ΠΑΟ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΟ ΑΝΤΕ @@ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ...»
