High Hopes

Τις προάλλες είχα μία απολαυστική κουβέντα με τον κολλητό μου. Μεσημέρι, ζέστη, μπύρα, ό,τι πρέπει για φιλοσοφίες. Όχι δεν θα αναφερθώ αυτή τη φορά για το πόσο απολαμβάνω τις στιγμές με τους φίλους μου. Θα παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτή την χαλαρή κουβεντούλα.

Το κύριο θέμα κατέληξε να είναι οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους, είτε αυτοί είναι οικογένεια, είτε φίλοι. Δεν μιλήσαμε για τον επαγγελματικό χώρο, αλλά φαντάζομαι πως τα συμπεράσματα δεν θα απέχουν πολύ. Οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν, αλλά ό,τι δίνεις, παίρνεις. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Δίνεις ξινίλα, παίρνεις αδιαφορία. Το πρόβλημα που έχουμε ορισμένοι εξ'υμών είναι η απαίτηση να πάρουμε οπωσδήποτε από την στιγμή που δώσαμε. Δεν πάει έτσι. Όταν δίνεις κάτι, το κάνεις με την θέληση σου και όχι επειδή περιμένεις αντάλλαγμα. Και αν δεν πάρεις κάτι πίσω, απλά προσπερνάς και δεν ξαναδίνεις. Σωστά;

Είμαστε, άραγε, σε θέση όσο μεγαλώνουμε να ανεχόμαστε συμπεριφορές που δεν μας ταιριάζουν; και αν ναι, έως ποιό σημείο;

Καταλήξαμε πως υπάρχει το σημείο ταβάνι: εκεί που η κακή, θλιβερή, μελαγχολική κ.ο.κ. συμπεριφορά του άλλου, αρχίζει πλέον και μας ξεπερνάει. Λαμβάνοντας ως δεδομένο πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εκ γενετής καλοί, ξεκινάμε να ερμηνεύσουμε την αρνητική αυτή συμπεριφορά. Αλλά όταν ο άνθρωπος απέναντι μας δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει αυτό που είναι ορατό σε όλους, τότε φεύγουμε. Δεν παρατάμε τον άλλο, απλά δεν λύνουμε το πρόβλημα για αυτόν.

Στην τελική, η ζωή μας είναι μικρή για τόσο προβληματισμό. Κρατάμε δίπλα μας αυτούς που μας χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα και ανεβάζουν την διάθεση και διώχνουμε μακριά ό,τι αρνητικό. Καλό θα είναι κάθε άνθρωπος που νιώθει να φεύγουν οι άνθρωποι από δίπλα του να μην μεμψιμοιρεί, αλλά να αναρωτιέται γιατί γίνεται αυτό. Νόμος της φύσης: δεν φταίνε οι 100, φταίει ο ένας.

Δεν απαιτούμε, προσφέρουμε. Τότε, αποδεδειγμένα, θα πάρουμε πίσω.

Περί πόνου...

Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχει κάποιος να αντιμετωπίσει στην ζωή του, είναι να βλέπει έναν άνθρωπο δικό του να σβήνει σιγά-σιγά και να μην μπορεί να τον βοηθήσει. Λένε πως σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που το βιώνει φεύγει, αλλά αυτός που μένει βγαίνει πιο δυνατός. Αυτό το τελευταίο θα το ασπαστώ.

Γνωρίζοντας από κοντά τον καρκίνο (γνωστό και ως "παλιοαρρώστεια"), μαθαίνεις νέες λέξεις όπως χολεριθρίνη ή τις επιπτώσεις που έχει το χαμηλό νάτριο, κάλιο κλπ στον οργανισμό ή πως η μορφίνη δεν είναι πάντα αρκετή.

Στην αρχή βλέπεις την κούραση να μεγαλώνει. Μετά το δέρμα να αλλάζει. Να γίνεται σαθρό, κίτρινο. Και μετά έρχεται η απελπισία στα μάτια του ανθρώπου σου: "γιατί εγώ; τί έκανα λάθος;" Από τις πιο άβολες στιγμές είναι όταν πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση που σου κάνει: "θα πεθάνω;"

Και μετά φτάνει ο πόνος...ο ατελείωτος πόνος. Ο πόνος που δεν καταπραΰνει κανένα φάρμακο, κανένα αναλγητικό, καμία μορφίνη. Κι εσύ στέκεσαι εκεί να κοιτάς χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα! Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Να βλέπεις τον άνθρωπο που λατρεύεις να σφαδάζει από τους πόνους και να είσαι τόσο ανήμπορος, να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Κι εκείνος να σε κοιτάζει εκλιπαρώντας. 

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι ασθενείς αυτές τις στιγμές παρακαλάνε να πεθάνουν για να ανακουφιστούν. Ξέρω και πως πολλοί από εμάς το κάνουν, μην μπορώντας να βοηθήσουν σε αυτό το μαρτύριο. Εγώ δεν το έκανα γιατί είμαι εγωίστρια. Όχι,δεν ήθελα να βλέπω κανένα να πονάει, απλά δεν ήθελα να τον χάσω.

Και μετά φεύγει. Ο πόνος μετατίθεται σε σένα τώρα, στην καρδιά σου. Και αφήνεις να τον χρόνο να σε βοηθήσει, να σε γιατρέψει. Δεν ξέρω πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν από εδώ. Εύχομαι, όμως, εκεί που πάνε να μην πονάνε...