Τις προάλλες είχα μία απολαυστική κουβέντα με τον κολλητό μου. Μεσημέρι, ζέστη, μπύρα, ό,τι πρέπει για φιλοσοφίες. Όχι δεν θα αναφερθώ αυτή τη φορά για το πόσο απολαμβάνω τις στιγμές με τους φίλους μου. Θα παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτή την χαλαρή κουβεντούλα.
Το κύριο θέμα κατέληξε να είναι οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους, είτε αυτοί είναι οικογένεια, είτε φίλοι. Δεν μιλήσαμε για τον επαγγελματικό χώρο, αλλά φαντάζομαι πως τα συμπεράσματα δεν θα απέχουν πολύ. Οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν, αλλά ό,τι δίνεις, παίρνεις. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Δίνεις ξινίλα, παίρνεις αδιαφορία. Το πρόβλημα που έχουμε ορισμένοι εξ'υμών είναι η απαίτηση να πάρουμε οπωσδήποτε από την στιγμή που δώσαμε. Δεν πάει έτσι. Όταν δίνεις κάτι, το κάνεις με την θέληση σου και όχι επειδή περιμένεις αντάλλαγμα. Και αν δεν πάρεις κάτι πίσω, απλά προσπερνάς και δεν ξαναδίνεις. Σωστά;
Είμαστε, άραγε, σε θέση όσο μεγαλώνουμε να ανεχόμαστε συμπεριφορές που δεν μας ταιριάζουν; και αν ναι, έως ποιό σημείο;
Καταλήξαμε πως υπάρχει το σημείο ταβάνι: εκεί που η κακή, θλιβερή, μελαγχολική κ.ο.κ. συμπεριφορά του άλλου, αρχίζει πλέον και μας ξεπερνάει. Λαμβάνοντας ως δεδομένο πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εκ γενετής καλοί, ξεκινάμε να ερμηνεύσουμε την αρνητική αυτή συμπεριφορά. Αλλά όταν ο άνθρωπος απέναντι μας δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει αυτό που είναι ορατό σε όλους, τότε φεύγουμε. Δεν παρατάμε τον άλλο, απλά δεν λύνουμε το πρόβλημα για αυτόν.
Στην τελική, η ζωή μας είναι μικρή για τόσο προβληματισμό. Κρατάμε δίπλα μας αυτούς που μας χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα και ανεβάζουν την διάθεση και διώχνουμε μακριά ό,τι αρνητικό. Καλό θα είναι κάθε άνθρωπος που νιώθει να φεύγουν οι άνθρωποι από δίπλα του να μην μεμψιμοιρεί, αλλά να αναρωτιέται γιατί γίνεται αυτό. Νόμος της φύσης: δεν φταίνε οι 100, φταίει ο ένας.
Δεν απαιτούμε, προσφέρουμε. Τότε, αποδεδειγμένα, θα πάρουμε πίσω.
Το κύριο θέμα κατέληξε να είναι οι απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους, είτε αυτοί είναι οικογένεια, είτε φίλοι. Δεν μιλήσαμε για τον επαγγελματικό χώρο, αλλά φαντάζομαι πως τα συμπεράσματα δεν θα απέχουν πολύ. Οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν, αλλά ό,τι δίνεις, παίρνεις. Δίνεις αγάπη, παίρνεις αγάπη. Δίνεις ξινίλα, παίρνεις αδιαφορία. Το πρόβλημα που έχουμε ορισμένοι εξ'υμών είναι η απαίτηση να πάρουμε οπωσδήποτε από την στιγμή που δώσαμε. Δεν πάει έτσι. Όταν δίνεις κάτι, το κάνεις με την θέληση σου και όχι επειδή περιμένεις αντάλλαγμα. Και αν δεν πάρεις κάτι πίσω, απλά προσπερνάς και δεν ξαναδίνεις. Σωστά;
Είμαστε, άραγε, σε θέση όσο μεγαλώνουμε να ανεχόμαστε συμπεριφορές που δεν μας ταιριάζουν; και αν ναι, έως ποιό σημείο;
Καταλήξαμε πως υπάρχει το σημείο ταβάνι: εκεί που η κακή, θλιβερή, μελαγχολική κ.ο.κ. συμπεριφορά του άλλου, αρχίζει πλέον και μας ξεπερνάει. Λαμβάνοντας ως δεδομένο πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εκ γενετής καλοί, ξεκινάμε να ερμηνεύσουμε την αρνητική αυτή συμπεριφορά. Αλλά όταν ο άνθρωπος απέναντι μας δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει αυτό που είναι ορατό σε όλους, τότε φεύγουμε. Δεν παρατάμε τον άλλο, απλά δεν λύνουμε το πρόβλημα για αυτόν.
Στην τελική, η ζωή μας είναι μικρή για τόσο προβληματισμό. Κρατάμε δίπλα μας αυτούς που μας χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα και ανεβάζουν την διάθεση και διώχνουμε μακριά ό,τι αρνητικό. Καλό θα είναι κάθε άνθρωπος που νιώθει να φεύγουν οι άνθρωποι από δίπλα του να μην μεμψιμοιρεί, αλλά να αναρωτιέται γιατί γίνεται αυτό. Νόμος της φύσης: δεν φταίνε οι 100, φταίει ο ένας.
Δεν απαιτούμε, προσφέρουμε. Τότε, αποδεδειγμένα, θα πάρουμε πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου