Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Φίλε ανάπηρε

Φίλε ανάπηρε, 

σου γράφω αυτή την επιστολή έχοντας απεριόριστο σεβασμό στο πρόσωπό σου και στην κατάστασή σου. Γνωρίζω πως η ζωή δεν σου φέρθηκε καλά και πως έχεις επιπλέον την ατυχία να ζεις σε ένα ανάλγητο κράτος.

Όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα:
Δεν φταίω εγώ για την κατάστασή σου. Ειλικρινά δεν φταίω. Μην μου φέρεσαι, λοιπόν, σαν να σου έχω κάνει κάτι. Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, απλά τα δικά σου είναι ορατά. Οπότε όταν, για παράδειγμα, μπαίνεις στην συγκοινωνία μην απαιτείς κάποιος να σηκωθεί για να καθίσεις εσύ. Και μην έχεις το ύφος "σκλάβοι, υπηρετήστε με, εγώ είμαι ο ανάπηρος, είναι υποχρέωσή σας". Αν μπεις στην συγκοινωνία και δεν κάνει κανείς κίνηση να σου δώσει την θέση του είναι γιατί α) δεν σε είδε, γιατί δεν έχει καρφωμένο το βλέμμα στην πόρτα να δει πότε θα μπει ένας ανάπηρος για να κάνει την καλή πράξη και β) μπορεί να χρειάζεται περισσότερο από εσένα να κάτσει κι ας μην του φαίνεται.

Επίσης, αν δεν εξυπηρετηθείς "πάραυτα", μην αρχίζεις τις φωνές και την γκρίνια για το πόσο κακή είναι η ανθρωπότητα. Είναι. Αλλά δεν έχουμε την όρεξή σου, την διάθεσή σου, και τον καημό σου. Επίσης, μετά από όλα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια, η ανθρωπιά μας έρχεται σε δεύτερη, ίσως και τρίτη μοίρα. Όχι πως μας δικαιολογεί κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμη στην παιδεία μας να προσφέρουμε κάθε είδους βοήθεια σε άτομα με αναπηρία. Βλέπεις καθημερινά στο δρόμο πώς μπλοκάρουν τα πεζοδρόμια, πώς παρκάρουν πάνω σε ράμπες, μην τα γράφω εγώ, όλοι το ξέρουμε. Δεν λέω πως είναι σωστό, εξηγώ απλώς πως δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία. Σε αυτό το κράτος ζεις, σε αυτό το κράτος θα μεγαλώσεις τα παιδά σου κ.ο.κ.

Επαναλαμβάνω πως σε κατανοώ, προσθέτοντας πως δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση σου, το ομολογώ. Όμως, αν θες να σε σεβαστώ, πρέπει και εσύ να με σεβαστείς. Δεν είμαι το δουλάκι σου. Μην επιβεβαιώνεις αυτό που λένε στην πιάτσα "ανάπηρος άνθρωπος, κακός άνθρωπος". Ας το κρατήσουμε μόνο για τον Σόϊμπλε αυτό.

Το ανωτέρω άρθρο εμπνεύστηκε από μία κυρία με δυσκολία στην κίνηση των ποδιών, η οποία μπαίνοντας μέσα στο τρένο στις 9 παρά το πρωί, όπου όλοι κρατούσαμε τον καφέ στο κεφάλι για να χωράμε, άρχιζε να φωνάζει με εκνευρισμένο ύφος, πριν κλείσουν οι πόρτες "δεν θα σηκωθεί κανείς να κάτσω; όλοι το ίδιο είστε".