Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Woodcastle Memories

Λίγες μέρες πας διακοπές στο εξοχικό και αναπόφευκτα σκάνε από παντού οι αναμνήσεις...

Τότε που ήμασταν μικρά και κατεβαίναμε στην θάλασσα με τα playmobil και τις barbie και οι γονείς προσπαθούσαν να μας μαζέψουν από την θάλασσα για να ανέβουμε για φαγητό. Τα βράδια μαζευόμασταν στην γειτονιά και παίζαμε κρυφτό και κρυβόμασταν στα πιο απίθανα μέρη! Οι γονείς δεν ανησυχούσαν καθότι η γειτονιά δεν ήταν μεγάλη. Μία φωνή έβαζαν και εμφανιζόμασταν μπροστά τους. Αν δεν παίζαμε κρυφτό, μαζευόμασταν στα σκαλάκια ή στην παιδική χαρά και μιλούσαμε ή κάναμε φάρσες. Ξεφουσκώναμε ποδήλατα ή κόβαμε τα τριαντάφυλλα από τους κήπους.

Μεγαλώνοντας, ζηλεύαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια μας που είχαν αρχίσει να βγαίνουν στην πόλη, αλλά παίζαμε μαζί τους ρακέτες και κρυφτό στην βάρκα για να μπαλατζάρουμε την ηλικιακή διαφορά. Και όλο προστίθεντο νέα παιδιά στην παρέα και μπαίνοντας στην εφηβεία ξεκίνησαν τα καρδιοχτύπια και οι αγνοί έρωτες, τα ξενύχτια στην παραλία με μουσική και κρυφές μπύρες.
Και μετά μεγαλώσαμε και εμείς και βγαίναμε στην πόλη, είτε με τα πόδια, είτε με auto-stop. Κάναμε και τα πρώτα μας μεθύσια, ακούσαμε τις τσιρίδες από τους γονείς μας, αλλά πέρα από τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας, θεωρούσαμε πως κάτι κατορθώσαμε. Και όλο μεγάλωνε η παρέα και πλέον τα μεσημέρια μαζευόμασταν στο "Μπαράκι" για ούζα, καφέ, τάβλι, χαζοβάρεμα και γνωρίσαμε παιδιά και από τα γύρω χωριά και γίναμε πολλοί. Τις νύχτες το πρόγραμμα ήταν "Βαβέλ", "Flight", "Ζινό", "Flight", πιτσαρία. Σε κάποια μαγαζιά συναντούσαμε τα αδέρφια μας, στα υπόλοιπα κάναμε χαζομάρες μακριά από την επίβλεψή τους. Τι χαζομάρες δηλαδή; κάνα τσιγάρο, κάνα σφηνάκι, κάνα φιλάκι.

Ξεμοναχιάσματα στον Πευκιά, κρυφά ραντεβού, ζήλιες και πολύ μα πολύ παιχνίδι.

Μέχρι που παραμεγαλώσαμε και η παρέα χάθηκε. Άλλοι άλλαξαν μέρος διακοπών, άλλοι παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια, άλλοι κανένας μας δεν ξεχνάει την Συκιά. Τον τραγόπαπα, τον ψαρά, τον Μίχο, τον Λάκη, τον Τζαμίγκο, τον ψωμά που ερχόταν με το βανάκι, το τρίκυκλο του κυρ Μήτσου, τις βόλτες με τα ποδήλατα στα Καρυώτικα και τόσα μα τόσα άλλα!

Θερμές ευχαριστίες για τις αναμνήσεις στους:

Λένα, Παύλος, Μαργαρίτα, Χριστίνα, Τάσος, Νεκροταφείο, Πένυ, Έρικα, Ιωάννα, Αντρέας, Δημητράκης, Παναγιώτης, Τζωρτζίνα, Κατιάνα, Φραγκίσκος, Χρήστος, Βαγγέλης, Ρωξάνη, Λίλυ, Άννυ, Σκου, Μάριος, Αλέξης, Γιάννης, Ντίνα, Φανή, Διαμαντή, Δέσποινα, Κώστα, Σώστη, Δαμιανό, Θανάση, Στέλιο, Τερίνα, Σάσα, Νίκη, Μαρία, Κουμέντης, Βασίλης, Στέλιος, Μάξιμος, Ρόμπερτ, Μπάμπης, Λιναρδόπουλοι, Νατάσα, Τζοάνα, Έφη, Πένυ, Βασιλάκης, Λουκά και ποιούς ξεχνάω;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Το κείμενο αφιέρωνεται στην μνήμη του Αντώνη Λουτσίδη.