Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

...στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω

Ήσουν μικρή και φλέρταρες με ματιές και χαμόγελα. Και μετά άρχισαν τα αγγίγματα και τα φιλιά. Και μετά έκανες σχέσεις. Άλλες κράτησαν μικρό χρονικό διάστημα, άλλες μεγαλύτερο. Και παράλληλα μεγάλωνες και κατέληγες στο τί θέλεις. Και αποκτούσες συνέχεια εμπειρίες. Και έφτασε κάποια στιγμή που βρήκες τον ιδανικό. Και κάνατε σχέδια για το μέλλον.

Κάποια στιγμή ήρθαν τα δύσκολα. Η ώρα να φανεί "άντρας", να δείξει ότι φοράει παντελόνια, να πάρει επάνω του ευθύνες. Και εκείνος έφυγε...έτσι απλά έφυγε. Γιατί πιεζόταν, καταπιεζόταν, δεν ένιωθε πλέον καλά, δεν ήθελε πια τα ίδια πράγματα, έτσι σου έλεγε. Κι εσύ απαντούσες πως φοβόταν και πως ζούσε στο ψέμα. Δεν άλλαξε το αποτέλεσμα. Έμεινες μόνη να ψάχνεις πού έκανες λάθος.

Θα σου πω πού έκανες λάθος. Καταρχάς, τον είχες δεδομένο. Έλεγες πως θα είστε μαζί για πάντα (το γράφω και μειδιώ). Και σταμάτησες να ανανεώνεις το ενδιαφέρον του για εσένα. Και ρουτινιάσατε.
Κατά δεύτερον και σημαντικότερο, έβλεπες αυτό που ήθελες να δεις και όχι αυτό που πραγματικά ήταν. Στάθηκε δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές; ήταν εκεί όταν τον χρειαζόσουν; αφουγκραζόταν τα προβλήματά σου; ή έπρεπε να του ανακοινώνεις πάντα ότι δεν νιώθεις καλά, ότι έχεις στεναχωρηθεί με κάτι, ότι έχεις ανάγκη να στηριχτείς επάνω του; για σκέψου. Μήπως οι περισσότερες στιγμές που θυμάσαι μαζί του με νοσταλγία είναι από εκδρομές, βόλτες, βραδιές με φίλους, ξενύχτια;

Αυτό που τώρα σε στεναχωρεί δεν είναι πως "έχασες" τον΄σύντροφό σου. Γιατί δεν ήταν, τελικά, σύντροφός σου. Ούτε ο άνθρωπος σου, όπως ήθελες να πιστεύεις. Αυτό που σε κάνει να κλαις, είναι πως δεν το κατάλαβες πιο νωρίς. Που έχασες τόσο χρόνο. Που επένδυσες σε λάθος "μετοχή". Για δες το λίγο καλύτερα. Αλλά μην καθυστερείς άλλο με σκέψεις. Η ζωή είναι μικρή για πίκρες.

Και τέλος, ακόμη κι αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν στην περίπτωσή σου, είμαι κι εγώ της γνώμης πως οι καιροί έχουν αλλάξει και πως όλοι φοβόμαστε. Άντρες, γυναίκες. Εδώ δεν θα κάνω διαχωρισμό. Φοβόμαστε την δέσμευση, φοβόμαστε το "για πάντα", φοβόμαστε μην τυχόν και κάποιος εξαρτιέται συναισθηματικά από εμάς και τότε τί θα κάνουμε! Και τί; δεν θα πηδήξουμε ξανά άλλον/η; 

Στην περίπτωση του θύματος, αυτό είναι καλό. Γιατί μαθαίνει να στηρίζεται στα δικά του πόδια. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μένει μόνος. Στην τελική, ποιός θα είναι ευτυχισμένος καθώς περνούν τα χρόνια; ο μαγκούφης ή ο "θέλω να γεράσω μαζί σου"; 

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Πάρε με απόψε αγκαλιά

Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις, είναι μία φράση που μου είπε μία φίλη μου πριν καμιά εβδομάδα (και την οποία ταλαιπώρησα στο μυαλό μου το Άγιο Πάσχα): "Θέλω κάποιον να με πάρει αγκαλιά και να κοιμηθούμε μαζί. Να μην κάνουμε κάτι, απλά να κοιμηθούμε αγκαλιά."

Η πρώτη σκέψη θα ήταν "και γιατί δεν το κάνεις;". Με μια δεύτερη σκέψη, όμως, βλέπεις πως δεν είναι τόσο εύκολο...πια. Και λέω "πια", γιατί κάποτε αυτό ήταν δεδομένο. Πρόλαβα και το έζησα, άρα μπορώ να πω με σιγουριά πως υπήρξε.

Τώρα, όμως, στέκεσαι σαν τον "λιγούρη" αποζητώντας τρυφερότητα, ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Σε τρελαίνει η σκέψη πως το σεξ είναι πλέον πιο εύκολο από την αγκαλιά. Το "μαζί". Προκαλεί τόσο φόβο αυτή σκέψη; και αν ναι, γιατί; Είναι κακό να δείξεις πόσο νοιάζεσαι για κάποιον; σε τρομάζει να εξαρτάται κάποιος συναισθηματικά από εσένα; μήπως κλεινόμαστε στον εαυτό μας για να μην πληγωθούμε; και όλα αυτά που αφήνουμε πίσω; δεν τα θέλουμε; την συντροφικότητα; την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος "εκεί"; κάποιος που με μια αγκαλιά θα πάρει όλες τις σκοτούρες μακριά;

Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν το θέλει αυτό. Καλή η ανεξαρτησία, αλλά δεν γεννηθήκαμε να είμαστε μόνοι. Από μικρά "αγκαλίτσα" λέγαμε στους γονείς μας. Όταν κάτι μας απασχολεί, θέλουμε μια αγκαλιά γιατί με τις ευεργετικές της ικανότητες, απομακρύνει δυσάρεστες σκέψεις, ενοχές, προβληματισμούς. Όταν, πάλι, είμαστε χαρούμενοι, θέλουμε να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο μας για να μοιραστούμε μαζί του την ευτυχία μας.

΄Εχω γνωρίσει πολλά ζευγάρια που μπορεί να τσακώνονται την ημέρα, αλλά δεν πέφτουν ποτέ χώρια στο κρεβάτι να κοιμηθούν. Είναι πάντα αγκαλιασμένοι. Μία σοφή γυναίκα μου είχε πει πριν χρόνια να κοιτάξω ο άντρας που θα παντρευτώ να είναι κάποιος με τον οποίο θα μπορώ να συζητάω (σε άλλη ανάρτηση θα ασχοληθώ με αυτό). Εγώ θα προσθέσω να είναι κάποιος που η αγκαλιά του θα είναι τόσο ζεστή που θα με καίει.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ

Πρωταπριλιά χτες και το ψέμα είχε την τιμητική του. Ουσιαστικά είναι μία μέρα που γιορτάζουμε τα ψέματα, γιατί στην πράξη τα λέμε καθημερινά.

Δεδομένου ότι λέμε ψέματα παντού και πάντοτε, θα ήταν προτιμότερο να γιορτάζουμε τον καλύτερο ψεύτη, αυτόν που γίνεται εύκολα πιστευτός. Για παράδειγμα στην πολιτική, κι αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, μπορούμε να δώσουμε άνετα τον τίτλο του καλύτερου ψεύτη στον Γιωργάκη, γιατί έπεισε εκατομμύρια πρόβατα να πάνε να τον ψηφίσουν με το κλασικό πλέον "λεφτά υπάρχουν".
Ή στον καλλιτεχνικό χώρο, μπορούμε να βραβεύσουμε την Μποφίλιου ως σοβαρή και ποιοτική τραγουδίστρια (οκ, είναι προσωπική άποψη, αλλά εμένα δεν με πείθει). Ή τον Σεφερλή, ως εξαίρετο κωμικό. Και πόσους ακόμη μπορούμε να βραβεύσουμε!

Και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις τα ψέματα λέγονται σωρηδόν. Κάτω από το πρίσμα "δεν σου είπα την αλήθεια για να μην σε πληγώσω", καταφέρνουμε ΠΑΝΤΑ να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Πότε θα μάθουμε επιτέλους πως είναι προτιμότερο να λέμε την αλήθεια; η ζημιά που γίνεται με τα ψέματα είναι πολύ μεγαλύτερη. Και δεν υπάρχει αθώο ψέμα, ούτε "ένα τόσο δα ψεματάκι". Όπως και να το πεις, ό,τι επιθετικό προσδιορισμό και να του βάλεις ψέμα παραμένει.

Συνήθως λέμε ψέματα για να καλύψουμε μία δικιά μας αδυναμία αντιμετώπισης περιστάσεων, συναισθημάτων κ.ο.κ. Δυσκολία διαχείρισης καταστάσεων που οδηγούν στην εύκολη λύση: το ψέμα. Το περίεργο είναι πως δεν έχουμε πρόβλημα να λέμε ψέματα, και συνήθως μας βγαίνουν εύκολα, αλλά δεν θέλουμε να μας λένε ψέματα. Εδώ δεν ισχύει το "δεν κάνω ό,τι δεν θέλω να μου κάνουν". Και είναι λογικό. Το να καταβάλεις προσπάθεια για να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να σηκώσεις ανάστημα, να ξεπεράσεις τις φοβίες σου και να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια, θέλει πολλή δουλειά. Ενώ με ένα ψέμα, διώχνεις από πάνω σου κάθε ευθύνη, κάθε άγχος.

Αναρωτιέμαι πόσο καλά, πόσο άνετα νιώθει κανείς βλέποντας κάποιον που αγαπά-είτε φίλο, είτε συγγενή, είτε σύντροφο-να λυγίζει, να καταρρέει, να κλαίει όταν ανακαλύπτει την αλήθεια; πόσο μετανιώνει που του είπε ψέματα; πόσες φορές θα σκεφτεί εκείνη την στιγμή "δεν θα του/της ξαναπώ ψέματα"; και πόσες φορές θα ξαναπεί;

Έγινε ο θυμός συνήθειά μας

Συνήθως η αναπόληση ξεκινάει χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες. Κάπως έτσι έγινε και χτες βράδι. Μικρά πιτσιρίκια με τα μισά δόντια να χαμογελάνε στον φακό. Με χτυπημένα γόνατα και λερωμένα ρούχα. Αθώα, γεμάτα ενέργεια και ενθουσιασμό να μάθουν τα πάντα.

Θυμάμαι πως κατεβαίναμε κάτω στο δρόμο, στην γειτονιά, να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό, σχοινάκι, μήλα, και η μόνη ανησυχία των γονιών μας ήταν να μην μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. "Πρόσεχε τα αυτοκίνητα". Κι εμείς προσέχαμε τα αυτοκίνητα. Μόνο. Τα οποία πέρναγαν αραιά και πού από το στενό που παίζαμε εμείς. Και όταν το φαγητό ήταν έτοιμο έβγαιναν οι μαμάδες στα μπαλκόνια και φώναζαν: "Τρώμε!!!!". Και μαζευόμασταν στα σπίτια για να ξαναβγούμε το απόγευμα και να κάτσουμε να παίξουμε μέχρι τα μεσάνυχτα.

Αυτό πριν 30 χρόνια. Γιατί αν τώρα βγει μικρό παιδί τα μεσάνυχτα έξω, δεν θα το ξαναδούμε. Υπερβολή; δεν νομίζω. Και μιλάω πάντα για ελληνόπουλα. Στην γειτονιά δεν υπάρχουν δροσερά γέλια, χαρούμενες φατσούλες. Στις πλατείες έχει μόνο ξένα παιδιά. Κυρίως από βαλκανικές χώρες και το πρώην ανατολικό μπλοκ. Και αυτά είναι όμορφο να τα χαζεύεις, παιδιά είναι. Και αυτά γελάνε. Αλλά τα ελληνόπουλα πού βρίσκονται; Είναι κλεισμένα στα σπίτις τους, κολλημένα μπροστά σε ένα χαζοκούτι, είτε αυτό λέγεται υπολογιστής, είτε playstation, είτε τηλεόραση. Και είναι δυστυχισμένα. Φαίνεται στις μουρίτσες τους όταν τα βλέπεις να ξεκινάνε να πάνε στο σχολείο.

Θα ρωτήσει κανείς εύλογα "γιατί δεν κατεβαίνουν να παίξουν με τα άλλα παιδάκια".

Για πολλούς λόγους. Ένας σημαντικός λόγος είναι ότι δεν μπορούν. Τα αλλοδαπά παιδιά έχουν κάνει τις γειτονιές γκέτο δικό τους, φοβίζοντας, χτυπώντας και βρίζοντας τα ελληνόπουλα. Οι δε Έλληνες γονείς είναι ακόμη πιο φοβισμένοι, οπότε, αντί η προσπάθεια να είναι να μάθουν στα παιδιά να ζουν όλα αρμονικά, τους μαθαίνουν πώς να τα αποφεύγουν. Δεν θα αναλύσω τις επιπτώσεις αυτής της πράξης εδώ. Το αποτέλεσμα είναι τα μικρά να κλέινονται σε ένα σπίτι, παρέα με την τηλεόραση, μόνα, χωρίς φίλους.

Ένας ακόμη λόγος είναι το ότι οι σημερινοί γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Απλά τα "παρκάρουν" κάπου για να έχουν την ησυχία τους. Παλιά θυμάμαι δεν χορταίναμε να παίζουμε μαζί με τους γονείς μας. Κοντινές βόλτες για μπάλα, μάζεμα λουλουδιών, λούνα παρκ, παιδική χαρά, εκδρομές. Τώρα βλέπω ελάχιστες οικογένειες έξω, γονείς που να αφιερώνουν χρόνο στα παιδιά τους. Πώς να έχεις την απαίτηση να κοινωνικοποιηθούν; έστω με τα αλλοδαπά; τα μαθαίνουν να ζουν με τον φόβο, ότι αυτή η κατάσταση είναι πάγια και δεν αλλάζει.

Ως νέα γυναίκα που επιθυμεί να φέρει στον κόσμο παιδιά, σκέφτομαι πως θα είμαι η εξαίρεση. Αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω και΄γίνω σαν τους υπόλοιπους γονείς...