Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Πάρε με απόψε αγκαλιά

Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις, είναι μία φράση που μου είπε μία φίλη μου πριν καμιά εβδομάδα (και την οποία ταλαιπώρησα στο μυαλό μου το Άγιο Πάσχα): "Θέλω κάποιον να με πάρει αγκαλιά και να κοιμηθούμε μαζί. Να μην κάνουμε κάτι, απλά να κοιμηθούμε αγκαλιά."

Η πρώτη σκέψη θα ήταν "και γιατί δεν το κάνεις;". Με μια δεύτερη σκέψη, όμως, βλέπεις πως δεν είναι τόσο εύκολο...πια. Και λέω "πια", γιατί κάποτε αυτό ήταν δεδομένο. Πρόλαβα και το έζησα, άρα μπορώ να πω με σιγουριά πως υπήρξε.

Τώρα, όμως, στέκεσαι σαν τον "λιγούρη" αποζητώντας τρυφερότητα, ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Σε τρελαίνει η σκέψη πως το σεξ είναι πλέον πιο εύκολο από την αγκαλιά. Το "μαζί". Προκαλεί τόσο φόβο αυτή σκέψη; και αν ναι, γιατί; Είναι κακό να δείξεις πόσο νοιάζεσαι για κάποιον; σε τρομάζει να εξαρτάται κάποιος συναισθηματικά από εσένα; μήπως κλεινόμαστε στον εαυτό μας για να μην πληγωθούμε; και όλα αυτά που αφήνουμε πίσω; δεν τα θέλουμε; την συντροφικότητα; την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος "εκεί"; κάποιος που με μια αγκαλιά θα πάρει όλες τις σκοτούρες μακριά;

Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν το θέλει αυτό. Καλή η ανεξαρτησία, αλλά δεν γεννηθήκαμε να είμαστε μόνοι. Από μικρά "αγκαλίτσα" λέγαμε στους γονείς μας. Όταν κάτι μας απασχολεί, θέλουμε μια αγκαλιά γιατί με τις ευεργετικές της ικανότητες, απομακρύνει δυσάρεστες σκέψεις, ενοχές, προβληματισμούς. Όταν, πάλι, είμαστε χαρούμενοι, θέλουμε να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο μας για να μοιραστούμε μαζί του την ευτυχία μας.

΄Εχω γνωρίσει πολλά ζευγάρια που μπορεί να τσακώνονται την ημέρα, αλλά δεν πέφτουν ποτέ χώρια στο κρεβάτι να κοιμηθούν. Είναι πάντα αγκαλιασμένοι. Μία σοφή γυναίκα μου είχε πει πριν χρόνια να κοιτάξω ο άντρας που θα παντρευτώ να είναι κάποιος με τον οποίο θα μπορώ να συζητάω (σε άλλη ανάρτηση θα ασχοληθώ με αυτό). Εγώ θα προσθέσω να είναι κάποιος που η αγκαλιά του θα είναι τόσο ζεστή που θα με καίει.

1 σχόλιο:

  1. κρίμα δεν είναι η ανάγκη για τρυφερότητα, εμπιστοσύνη κ ασφάλεια. κρίμα είναι η έλλειψη τους. ακόμα περισσότερο ότι όντως υπάρχουν άνθρωποι που ηθελημένα τα έχουν αποβάλλει από τη ζωή τους γιατί έτσι πιστεύουν ότι προστατεύουν τον εαυτό τους από μια πιθανή συναισθηματική απογοήτευση. μα γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η απλή, αθώα, αναγκαία αγκαλιά μόνο δύναμη μπορεί να μας δώσει? μόνο καλό στην ψυχή μας μπορεί να κάνει? μόνο χαμόγελο μπορεί να μας προσφέρει? κ τι ποιο όμορφο από το χαμόγελο που τόσο αβίαστα κ αυθόρμητα διαγράφεται στο πρόσωπο του ανθρώπου δίπλα σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή