Συνήθως η αναπόληση ξεκινάει χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες. Κάπως έτσι έγινε και χτες βράδι. Μικρά πιτσιρίκια με τα μισά δόντια να χαμογελάνε στον φακό. Με χτυπημένα γόνατα και λερωμένα ρούχα. Αθώα, γεμάτα ενέργεια και ενθουσιασμό να μάθουν τα πάντα.
Θυμάμαι πως κατεβαίναμε κάτω στο δρόμο, στην γειτονιά, να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό, σχοινάκι, μήλα, και η μόνη ανησυχία των γονιών μας ήταν να μην μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. "Πρόσεχε τα αυτοκίνητα". Κι εμείς προσέχαμε τα αυτοκίνητα. Μόνο. Τα οποία πέρναγαν αραιά και πού από το στενό που παίζαμε εμείς. Και όταν το φαγητό ήταν έτοιμο έβγαιναν οι μαμάδες στα μπαλκόνια και φώναζαν: "Τρώμε!!!!". Και μαζευόμασταν στα σπίτια για να ξαναβγούμε το απόγευμα και να κάτσουμε να παίξουμε μέχρι τα μεσάνυχτα.
Αυτό πριν 30 χρόνια. Γιατί αν τώρα βγει μικρό παιδί τα μεσάνυχτα έξω, δεν θα το ξαναδούμε. Υπερβολή; δεν νομίζω. Και μιλάω πάντα για ελληνόπουλα. Στην γειτονιά δεν υπάρχουν δροσερά γέλια, χαρούμενες φατσούλες. Στις πλατείες έχει μόνο ξένα παιδιά. Κυρίως από βαλκανικές χώρες και το πρώην ανατολικό μπλοκ. Και αυτά είναι όμορφο να τα χαζεύεις, παιδιά είναι. Και αυτά γελάνε. Αλλά τα ελληνόπουλα πού βρίσκονται; Είναι κλεισμένα στα σπίτις τους, κολλημένα μπροστά σε ένα χαζοκούτι, είτε αυτό λέγεται υπολογιστής, είτε playstation, είτε τηλεόραση. Και είναι δυστυχισμένα. Φαίνεται στις μουρίτσες τους όταν τα βλέπεις να ξεκινάνε να πάνε στο σχολείο.
Θα ρωτήσει κανείς εύλογα "γιατί δεν κατεβαίνουν να παίξουν με τα άλλα παιδάκια".
Για πολλούς λόγους. Ένας σημαντικός λόγος είναι ότι δεν μπορούν. Τα αλλοδαπά παιδιά έχουν κάνει τις γειτονιές γκέτο δικό τους, φοβίζοντας, χτυπώντας και βρίζοντας τα ελληνόπουλα. Οι δε Έλληνες γονείς είναι ακόμη πιο φοβισμένοι, οπότε, αντί η προσπάθεια να είναι να μάθουν στα παιδιά να ζουν όλα αρμονικά, τους μαθαίνουν πώς να τα αποφεύγουν. Δεν θα αναλύσω τις επιπτώσεις αυτής της πράξης εδώ. Το αποτέλεσμα είναι τα μικρά να κλέινονται σε ένα σπίτι, παρέα με την τηλεόραση, μόνα, χωρίς φίλους.
Ένας ακόμη λόγος είναι το ότι οι σημερινοί γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Απλά τα "παρκάρουν" κάπου για να έχουν την ησυχία τους. Παλιά θυμάμαι δεν χορταίναμε να παίζουμε μαζί με τους γονείς μας. Κοντινές βόλτες για μπάλα, μάζεμα λουλουδιών, λούνα παρκ, παιδική χαρά, εκδρομές. Τώρα βλέπω ελάχιστες οικογένειες έξω, γονείς που να αφιερώνουν χρόνο στα παιδιά τους. Πώς να έχεις την απαίτηση να κοινωνικοποιηθούν; έστω με τα αλλοδαπά; τα μαθαίνουν να ζουν με τον φόβο, ότι αυτή η κατάσταση είναι πάγια και δεν αλλάζει.
Ως νέα γυναίκα που επιθυμεί να φέρει στον κόσμο παιδιά, σκέφτομαι πως θα είμαι η εξαίρεση. Αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω και΄γίνω σαν τους υπόλοιπους γονείς...
Θυμάμαι πως κατεβαίναμε κάτω στο δρόμο, στην γειτονιά, να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό, σχοινάκι, μήλα, και η μόνη ανησυχία των γονιών μας ήταν να μην μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. "Πρόσεχε τα αυτοκίνητα". Κι εμείς προσέχαμε τα αυτοκίνητα. Μόνο. Τα οποία πέρναγαν αραιά και πού από το στενό που παίζαμε εμείς. Και όταν το φαγητό ήταν έτοιμο έβγαιναν οι μαμάδες στα μπαλκόνια και φώναζαν: "Τρώμε!!!!". Και μαζευόμασταν στα σπίτια για να ξαναβγούμε το απόγευμα και να κάτσουμε να παίξουμε μέχρι τα μεσάνυχτα.
Αυτό πριν 30 χρόνια. Γιατί αν τώρα βγει μικρό παιδί τα μεσάνυχτα έξω, δεν θα το ξαναδούμε. Υπερβολή; δεν νομίζω. Και μιλάω πάντα για ελληνόπουλα. Στην γειτονιά δεν υπάρχουν δροσερά γέλια, χαρούμενες φατσούλες. Στις πλατείες έχει μόνο ξένα παιδιά. Κυρίως από βαλκανικές χώρες και το πρώην ανατολικό μπλοκ. Και αυτά είναι όμορφο να τα χαζεύεις, παιδιά είναι. Και αυτά γελάνε. Αλλά τα ελληνόπουλα πού βρίσκονται; Είναι κλεισμένα στα σπίτις τους, κολλημένα μπροστά σε ένα χαζοκούτι, είτε αυτό λέγεται υπολογιστής, είτε playstation, είτε τηλεόραση. Και είναι δυστυχισμένα. Φαίνεται στις μουρίτσες τους όταν τα βλέπεις να ξεκινάνε να πάνε στο σχολείο.
Θα ρωτήσει κανείς εύλογα "γιατί δεν κατεβαίνουν να παίξουν με τα άλλα παιδάκια".
Για πολλούς λόγους. Ένας σημαντικός λόγος είναι ότι δεν μπορούν. Τα αλλοδαπά παιδιά έχουν κάνει τις γειτονιές γκέτο δικό τους, φοβίζοντας, χτυπώντας και βρίζοντας τα ελληνόπουλα. Οι δε Έλληνες γονείς είναι ακόμη πιο φοβισμένοι, οπότε, αντί η προσπάθεια να είναι να μάθουν στα παιδιά να ζουν όλα αρμονικά, τους μαθαίνουν πώς να τα αποφεύγουν. Δεν θα αναλύσω τις επιπτώσεις αυτής της πράξης εδώ. Το αποτέλεσμα είναι τα μικρά να κλέινονται σε ένα σπίτι, παρέα με την τηλεόραση, μόνα, χωρίς φίλους.
Ένας ακόμη λόγος είναι το ότι οι σημερινοί γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Απλά τα "παρκάρουν" κάπου για να έχουν την ησυχία τους. Παλιά θυμάμαι δεν χορταίναμε να παίζουμε μαζί με τους γονείς μας. Κοντινές βόλτες για μπάλα, μάζεμα λουλουδιών, λούνα παρκ, παιδική χαρά, εκδρομές. Τώρα βλέπω ελάχιστες οικογένειες έξω, γονείς που να αφιερώνουν χρόνο στα παιδιά τους. Πώς να έχεις την απαίτηση να κοινωνικοποιηθούν; έστω με τα αλλοδαπά; τα μαθαίνουν να ζουν με τον φόβο, ότι αυτή η κατάσταση είναι πάγια και δεν αλλάζει.
Ως νέα γυναίκα που επιθυμεί να φέρει στον κόσμο παιδιά, σκέφτομαι πως θα είμαι η εξαίρεση. Αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω και΄γίνω σαν τους υπόλοιπους γονείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου