Ο καρκίνος δεν σκοτώνει

Πολλοί πιστεύουν πως η παρενέργεια μιας χημειοθεραπείας είναι να πέσουν τα μαλλιά. Αυτή είναι η εμφανής και ενδεχομένως η πιο ανώδυνη, μιας και τα μαλλιά ξαναβγαίνουν γρήγορα (και πιο δυνατά). Δυστυχώς, όμως, οι χημειοθεραπείες προκαλούν πολλές περισσότερες παρενέργειες τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κάποιος που δεν το ζει. Ακολουθούν αυτές που βίωσα (και βιώνω) εγώ, λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα φάρμακα δρουν διαφορετικά από οργανισμό σε οργανισμό, θέλοντας έτσι να δηλώσω τον θαυμασμό μου σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο και να δικαιολογήσω εν μέρει τον τίτλο του παρόντος.

1. Η πιο απάλευτη παρενέργεια είναι η κόπωση. Και όταν λέμε κόπωση εννοούμε τρελή κόπωση. Για κάποιες μέρες δεν έχεις δυνάμεις να μιλήσεις, ούτε να περπατήσεις και αν θες κάτι το δείχνεις με το χέρι σου. Χρειάζεσαι βοήθεια να κάνεις μπάνιο, να μετακινηθείς, να φας κ.ο.κ. Το σώμα σου δεν υπακούει σε καμία εντολή. Απλά δεν μπορείς. 
2. Πόνοι, τρελοί πόνοι, από το πουθενά. Όχι εκεί που έχεις τον καρκίνο, όχι. Στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα,νευραλγίες και μυαλγίες. Προσωπικά τα παυσίπονα δεν με βοήθησαν. Για προσπάθησε να κοιμηθείς έτσι...
3. Αιμορροΐδες. Δεν είχα, απέκτησα. Και απ' ότ,ι φαίνεται θα τις κουβαλάω εσαεί. Εξαιρετικά.
4. Παράπλευρες παρενέργειες: σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Εγώ το έπαθα ταυτόχρονα και στα δύο χέρια. Εν ολίγοις πονάς όταν κουνάς τα χέρια σου. Δηλαδή συνέχεια.
5. Δυσκοιλιότητα. Εσείς έχετε μετρήσει πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας; εγώ ναι, γιατί είχα τον χρόνο να το κάνω.
6. Αναγούλες. Όλη μέρα. Και χάπια να πάρεις πάλι τις έχεις αλλά σε πιο light μορφή. Άσε που τα χάπια προκαλούν δυσκοιλιότητα, οπότε πάμε πάλι στο 5.
7. Στοματίτιδα. Πονάς όταν μιλάς, όταν καταπίνεις, πετάγεσαι στο ταβάνι όταν πίνεις μια πορτοκαλάδα, πρήζονται τα ούλα σου και προσωπικά, πάλι, τα φάρμακα δεν με βοήθησαν. 
8. Γκρεμισμένοι αιματολογικοί δείκτες. Όπως είναι φυσικό, αυτά τα κοκτέιλ φαρμάκων μπορεί να έχουν σκοπό να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα αλλά ταυτόχρονα σκοτώνουν και τα καλά. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να πιάνουν πάτο όλοι οι δείκτες μιας γενικής αίματος: αιματοκρίτης, λευκά, αιμοπετάλια. Για τα λευκά έκανα ενέσεις. Για τα υπόλοιπα, όμως, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, απλά τα παρακολουθείς και αναφέρεις πάντα στον γιατρό σου. Επίσης, παρακολουθούνται οι δείκτες για συκώτι, ζάχαρο, νεφρά κτλ. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μαυρίζει το  δέρμα σου σε κάποια σημεία σαν να σε έχουν δείρει, να παίρνεις το χρώμα το εκρού του νεκρού, να μην έχεις δυνάμεις φυσικά και να προσέχεις να μην ματώσεις γιατί το αίμα θα ρέει άφθονο. Προληπτικά πήρα losec για τον φόβο γαστρορραγίας. 
9. Αλλαγές στο δέρμα. Γίνεται πιο τραχύ και βρωμίζει εύκολα. Επίσης, έχεις παντού κοκκινίλες που είναι σαν να έχεις βγάλει την ερυθρά, αλλά δεν σε ενοχλούν, απλά υπάρχουν.
10. Αλλεργίες. Εδώ θα ήθελα να σταθώ για να διηγηθώ αυτό που μου συνέβη ενόσω έκανα χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο. Κάθε ασθενής πριν ξεκινήσει την θεραπεία του παίρνει έναν σκασμό αντισταμινικά μέσα σε ορό, γι'αυτό και οι περισσότεροι κοιμούνται στην αρχή της διαδικασίας. Έλα, όμως, που μπορεί αυτό να μην είναι αρκετό! Στατιστικές έδειξαν πως ένα από τα φάρμακα που έπαιρνα εγώ μπορεί να προκαλέσει αλλεργία την 8η φορά που θα το λάβει ο ασθενής. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην δικιά μου όγδοη φορά. Στην παρακάτω φωτογραφία είμαι κυριλέ, πριν αρχίσουν όλα.

Και όπως είμαι έτσι άνετη και ωραία, ξαφνικά δεν νιώθω καλά. Το λέω στον άντρα μου και εκείνος πάει να φωνάξει τον γιατρό. Σε δευτερόλεπτα αρχίζω να χάνομαι και να πονάω στο στήθος. Για πότε ήρθαν οι καρδιολόγοι, οι νοσηλευτές και τα μηχανήματα, χαμπάρι δεν πήρα. Τα περισσότερα τα ξέρω από τις περιγραφές του άντρα μου και των γιατρών και όχι γιατί τα θυμάμαι. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και πονούσα στο στήθος. Μου έβαλαν οξυγόνο, μου έκανα καρδιογράφημα που έδειξε flatline και μου έκαναν ενέσεις. Τι ακριβώς δεν ξέρω, αλλά κάπου άκουσα αδρεναλίνη. Η προϊσταμένη η Φωτεινή και ο γιατρός μου ο Θάνος Λαλούσης με σκουντούσαν για να μην κοιμηθώ. Ο νοσηλευτής ο Περικλής προσπαθούσε το γλυκούλι μου να βγάλει το σουτιέν μου για να βάλει τα καλώδια και είχε αγχωθεί (καταλαβαίνετε τι καζούρα έγινε μόλις συνήλθα). Τρεις καρδιολόγοι έδιναν  εντολές αναλόγως με την κλινική μου πορεία. Κάποια στιγμή μετά από κάνα δίωρο περίπου γύρισα στον κόσμο μας. Με έβαλαν υποχρεωτικά ένα βράδυ στην ΜΑΦ για παρακολούθηση και ήταν πολύ εύκολο να κοιμηθώ με ένα πιεσόμετρο, ένα οξύμετρο και ορό στα χέρια και τα μηχανήματα να κάνουν μπιπ...μπιπ...μπιπ...Και να ήθελα να κοιμηθώ, ήταν βραδιά Euroleague και είχε χάσει η Πανάθα και ήμουν όλο τσαντίλα. 

Εν κατακλείδι, στις χημειοθεραπείες όταν μιλάμε για αλλεργίες, δεν εννοούμε μόνο εξανθήματα και σπυράκια.

Για το τέλος άφησα την πιο σημαντική παρενέργεια των χημειοθεραπειών: τον χωρισμό. Ξέρετε πόσες ιστορίες έχω ακούσει για ανθρώπους που παρατάνε τους συντρόφους τους γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν; Φαντάζεστε να περνάτε όλα τα ανωτέρω και να μην έχετε κάποιον δίπλα σας να σας βοηθήσει ακόμη και στα πιο απλά; να σας πάρει αγκαλιά και να σας πει να μην φοβάσαι και πως όλα θα πάνε καλά; εγώ είμαι ευλογημένη που έχω τον Αλέκο μου, αλλά πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που το αντιμετωπίζουν όλο αυτό ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. 

KUDOS, λοιπόν, σε όλους τους καρκινοπαθείς που δίνουν την μάχη τους, είτε μόνοι, είτε όχι. Πρέπει να έχεις πολλά κιλά @@ για να το παλέψεις και να βγεις νικητής. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ακατόρθωτο.

Ανοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο Αθηναίων κ.Κώστα Μπακογιάννη

Αγαπητέ Δήμαρχε,

αφού σας συγχαρώ για την εκλογή σας και αφού σας δώσω τα εύσημα για την δουλειά που έχετε ήδη ξεκινήσει να κάνετε, θα ήθελα να σας μιλήσω για τα τιμημένα Πατήσια. Την περιοχή που κάποτε ήταν τόπος εξοχής ή πιο πρόσφατα ήταν η γειτονιά των ηθοποιών.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω ακόμη στα Πατήσια. Νιώθω ευλογημένη που μπόρεσα και έπαιζα με τα άλλα παιδιά στους δρόμους, που είχα πολλές επιλογές σε κινηματογράφο και θέατρο, που είχα τριγύρω μου πολύ καλά μαγαζιά για να ψωνίσω. Όλα αυτά με τα χρόνια διαλύθηκαν. Δεν θα εξετάσω εδώ τους λόγους, λίγο έως πολύ είναι γνωστοί. Θα σας μιλήσω, όμως, για τα Πατήσια τώρα, πώς ζούμε, τι θέλουμε και γιατί σας ψηφίσαμε στην τελική:

ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Από πού να το πιάσω αυτό; και μόνο που έγραψα την λέξη ζαλίστηκα. Ας ξεκινήσω από τις λαϊκές αγορές. Στην γειτονιά μου λειτουργεί κάθε Τετάρτη. Η πινακίδα γράφει ότι είναι μέχρι τις 14.00, οι λαϊκατζήδες φεύγουν στις 16.00. Τα συνεργεία καθαρισμού περνούν στις 19.00! Σε αυτό το διάστημα έχουν προλάβει όλοι να παρκάρουν τα αμάξια τους (δεν έχουμε δα και τόσες θέσεις στάθμευσης) με αποτέλεσμα όταν περνάει το όχημα του Δήμου να καθαρίζει και να πλένει την μέση του δρόμου. Τσάμπα δουλειά γιατί όσα έχουν παρατήσει οι άνθρωποι της λαϊκής καταλήγουν στις αποχετεύσεις. Επίσης, δεν γίνεται απολύμανση και είναι πραγματικά υπέροχο για 2 μέρες να βρωμάει ο δρόμος ψαρίλα.

Μιλώντας για απολύμανση, βάλτε στο πρόγραμμα τον καθαρισμό των κάδων. Δεν θυμάμαι καν πριν πόσα χρόνια είχε γίνει η τελευταία.

Σε ό,τι αφορά τα πάρκα-που έχουμε πολλά στα Πατήσια-ωραία η δουλειά που κάνατε στο παρκάκι της Αγίας Παρασκευής αλλά: για να έχει αποτέλεσμα ο κόπος των ανθρώπων του Δήμου θα πρέπει να περνάνε συχνότερα και όχι κάθε 4 χρόνια. Επίσης, πολλά πάρκα χρειάζονται μηχανές για ξεχορτάριασμα, περισσότερους κάδους σκουπιδιών και απολύμανση. Στο πάρκο της Φυτευτής (Σίφνου-Αγίας Παρασκευής-Σερίφου-Αιλιανού) έχω δει με τα μάτια μου αλλοεθνή να αφοδεύει μέσα στα δέντρα και να σκουπίζεται με χαρτί υγείας που είχαν φροντίσει φίλοι του να αποθηκεύσουν πάνω στα κλαδιά του δέντρου! Ή όπως προχωράνε στο δρόμο βρίσκουν έναν τοίχο και ουρούν σαν τα σκυλιά. Τέτοια περιστατικά μπορώ να σας διηγηθώ άπειρα, αλλά πιστεύω πως πήρατε μία εικόνα.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Κινδυνεύοντας να ακουστώ ρατσίστρια από τους αλληλέγγυους συμπολίτες μου, δυστυχώς η εγκληματικότητα έχει εκτοξευθεί σε ποσοστό από τότε που ήρθαν στην πόλη όλες οι "φυλές του Ισραήλ". Κάθε μέρα έχουμε ένα περιστατικό. Κάποια γράφονται σε ενημερωτικά site, κάποια θα αναφερθούν στα δελτία ειδήσεων αλλά τα περισσότερα τα ζούμε καθημερινά. Δηλαδή, για εμάς δεν είναι έκπληξη να ακούσουμε έναν πυροβολισμό. Είναι κάτι σύνηθες. Το θέμα είναι πότε αυτή η σφαίρα θα φύγει επάνω μας. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, οι μαύροι πχ τσακώνονται μεταξύ τους για ναρκωτικά και ποσοστά από την πορνεία, δεν ενοχλούν εμάς, αλλά αν κάτσει η στραβή και περνάμε από δίπλα; ε;

Επίσης, έχουμε πολλές ληστείες μέρα-μεσημέρι. Ενίοτε και με τους ιδιοκτήτες μέσα στα σπίτια. 

ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ

Αν κάνετε μία βόλτα στα στενά των Πατησίων θα βρείτε πολλά παλιά αρχοντικά, πραγματικά κοσμήματα αρχιτεκτονικής, έτοιμα να καταρρεύσουν. Σε αυτά βρίσκουν καταφύγιο τα ποντίκια ή οι ναρκομανείς με φόβο να σκοτωθούν. Μήπως θα ήταν καλή ιδέα-σε συνεννόηση με τυχόν ιδιοκτήτες-όσα δεν χρειάζεται να κατεδαφιστούν να αξιοποιηθούν για δομές του Δήμου;(βρεφονηπιακοί σταθμοί, χώροι πολιτισμού κ.ο.κ.). Επίσης, υπάρχουν πολλά εγκαταλελειμμένα πάσης λογής οχήματα τα οποία πέρα από βρωμιά καταλαμβάνουν και θέσεις στάθμευσης. Έμαθα πως ξεκινήσατε μία δράση με τις μηχανές, αναμένουμε και στα υπόλοιπα. 

Στα Πατήσια παλεύουμε πολύ να κρατήσουμε την εικόνα της γειτονιάς και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουμε. Αλλά σιγά-σιγά αυτό φθείρει και δεν το θέλουμε. Παντού ξένοι που ανοίγουν μαγαζιά για να τα κλείσουν μετά από λίγο, μυρωδιά από κάρυ στον αέρα και μηδέν σεβασμός. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τους ξένους και πριν προλάβει ο οιοσδήποτε να μας κατηγορήσει για ρατσιστές να σας ενημερώσω πως κάνουμε παρέα και με Αλβανούς, Γεωργιανούς, Βούλγαρους και Αιγύπτιους οι οποίοι, όμως, είναι ήρεμοι άνθρωποι που πάνε στις δουλειές του, έχουν τις οικογένειές τους και πάνω απ'όλα σέβονται την χώρα στην οποία έχουν έρθει. 

Τέλος, θα ήθελα να σκεφτείτε το ενδεχόμενο ενημέρωσης για την ανακύκλωση και για την φροντίδα των κατοικίδιων. Παρ'όλο που έχουμε κάδους ανακύκλωσης στην γειτονιά, πολλοί πετάνε μέσα σκουπίδια και πάει στράφι η προσπάθεια των υπολοίπων. Αν δε υπάρχει απεργία όλοι οι κάδοι γεμίζουν ως τον ουρανό. Ίσως μία ανταπόδοση όπως γίνεται στο εξωτερικό να βοηθούσε. Σε ό,τι αφορά τα κατοικίδια, γνωρίζω και τους νόμους και όλα αλλά εδώ πολλοί αφήνουν ελεύθερα τα σκυλιά στο πάρκο, δεν μαζεύουν τα περιττώματα τους ή παίρνουν μία σακούλα και πετάνε τροφή στο πεζοδρόμιο για να την φάνε οι γάτες. Όση μένει την τρώνε τα ποντίκια ή μαζεύονται κατσαρίδες. Καταλαβαίνω πως είναι θέμα νοοτροπίας αλλά δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον κάτι άλλο. 

Αν καταφέρετε να διώξετε λίγο από τον φόβο μας, νομίζω πως θα έχετε καταφέρει πολλά. Και τους Δημοτικούς Συμβούλους που εκλέξαμε για στείλτε τους από τις γειτονιές να τα καταγράψουν. Το αναφέρω γιατί εγώ δεν έχω δει κανένα.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας