Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Ποτέ ξανά αριστερά

Αποφάσισε, λοιπόν, ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου 2015 να δοκιμάσει την αριστερά στην κυβέρνηση. Όχι πως η χώρα ήταν σε κατάσταση για πειραματισμούς και σίγουρα δεν λες έναν λαό ευφυή που πίστεψε έναν 40αρη με εξαιρετική θητεία ως πρόεδρος 15μελούς να τους λέει πως θα σκίσει τα μνημόνια (βέβαια, ο ίδιος λαός πίστεψε τον Γιωργάκη και το "λεφτά υπάρχουν"...ίσως η απελπισία επηρεάζει το επίπεδο κρίσης ενός ανθρώπου...), αλλά τέλος πάντων αυτό αποφάσισε η πλειοψηφία, οπότε τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες της νέας κυβέρνησης της αριστεράς με ολίγη βοήθεια από τα δεξιά, τους ΑΝΕΛ.

Κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν "Η ελπίδα έρχεται". Μέχρι σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου 2015, έχει βρει κίνηση στις ιδεολογίες και δεν έχει έρθει. Στους επτά αυτούς μήνες διακυβέρνησης έχουμε ζήσει αρκετά πράγματα, άλλοτε ευτράπελα, άλλοτε σοβαρά, αλλά όλα τα παρακολουθούμε με αυτό το βλέμμα που συνδυάζει απορία, έκπληξη και δυσανασχέτηση, αυτό το "ε;". 

Δεδομένου ότι βρισκόμασταν σε περίοδο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ο πιο σημαντικός συνεργάτης του Τσίπρα ήταν ο Υπουργός Οικονομικών. Σ αυτή την θέση έβαλε τον Γιάνη (με ένα -ν-) Βαρουφάκη, τον οποίο προσωπικά είχα μάθει από τις αμέτρητες συνεντεύξεις του μέσω skype στα κανάλια. Συμβαδίζοντας με τους υπόλοιπους συντρόφους του, εμφανίστηκε στους Ευρωπαίους με το ύφος χαλαρουίτα, τσάμπα μαγκιά, χωρίς γραβάτα και έξω τα πουκάμισα. Μας αρέσει ή όχι, δεν δείχνεις πολύ σοβαρός με τέτοια εμφάνιση και δη στην πρώτη σου επαφή με αυτούς από τους οποίους ζητάς λεφτά. Πέρα από το γεγονός ότι χάθηκαν μήνες επειδή ο Γιάνης (με ένα -ν-) πίστευε ότι θα έκανε την Ευρώπη να χαζέψει με τις απόψεις του, συνειδητοποιήσαμε εκ των υστέρων πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί οικονομικά ούτε πάγκο στην λαϊκή και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του προβολή και η υστεροφημία του. Γιάνη (με ένα -ν-) δεν θα μας λείψεις.

Ένα ακόμη στέλεχος της αριστερής κυβέρνησης που απασχόλησε την χώρα άνευ λόγου ήταν η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και φρόντισε με την συμπεριφορά και το ύφος αφέντρας να σπάσει τα νεύρα σε βουλευτές και πολίτες. Έχοντας καταπιεί τον κανονισμό της Βουλής και λειτουργώντας ως νομικός και όχι ως πολιτικός, έβαζε μονίμως εμπόδια στο δικό της κόμμα και δεν παρέκκλινε ούτε υποδιαστολή από αυτά που η ίδια πίστευε πως έπρεπε να γίνουν. Έκανε το κανάλι της Βουλής τσιφλίκι της και ήταν συγκινητικό να την ακούς να μιλάει για διαπλοκή και διαφθορά. Κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες να γίνει το πιο αντιπαθητικό άτομο στην Ελλάδα. Αν μη τι άλλο το λες και προσωπική της επιτυχία. 

Δεν θα αναλωθώ σε άλλες ονομαστικές αναφορές, μιας και η γενική εικόνα της κυβέρνησης αυτής θυμίζει καφενείο (όχι επειδή ο Φλαμπουράρης πίνει φραπεδιά on air). Ακόμη κι αν υπήρξαν προσπάθειες για βελτίωση ορισμένων τομέων, χάθηκαν κάτω από την ανικανότητα και την ασχετοσύνη των πολλών. Τι βιώσαμε αυτούς τους 7 μήνες; μία χώρα σε στασιμότητα, συνεχιζόμενο λουκέτο επιχειρήσεων, κλείσιμο των τραπεζών και capital controls, αύξηση των κρουσμάτων κρίσεων πανικού, ένας ιδιωτικός τομέας να οδεύει προς εξαφάνιση, αυξανόμενη ανεργία, ύφεση, αβεβαιότητα, άχρηστο δημοψήφισμα (το οποίο κοστίζει για να πραγματοποιηθει) ΑΛΛΑ προσλάβαμε πίσω τις καθαρίστριες και ανοίξαμε την ΕΡΤ. Δηλαδή από τα 11.000.000 ανθρώπων είναι ευτυχισμένα τα 1500. Καλή αναλογία.

Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε η συνέντευξη του Τσίπρα στην ΔΕΘ. Ξανά τα ίδια ψέμματα, ξανά τα ίδια τροπάρια, απαράλλαχτο ύφος μάγκα, ξανά οι ίδιες υποσχέσεις. Ο ελληνικός λαός εξαντλείται και δεν ανέχεται πολλά. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες στην Ελλάδα, καρπώνεται την απελπισία του λαού και δίνει φρούδες ελπίδες. Να ζήσουμε πάλι τα ίδια ρε Αλέξη; και χειρότερα; Ε όχι! Ποτέ ξανά αριστερά!


Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Keep the faith

Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους. Άλλοι το ονομάζουν Θεό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Βούδα, άλλοι το μπλε διαμάντι της θάλασσας, δεν έχει σημασία. Η πίστη είναι η κινητήριος δύναμη.

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, οι μεγαλύτεροι πόλεμοι και -ενδεχομένως-οι πιο αιματηροί έχουν γίνει στο όνομα κάποιου Θεού. Πόλεμοι οι οποίοι συνεχίζονται ακόμη, κυρίως στην Ασία. Πάντα, όμως, με την δικαιολογία ότι πολεμάνε για τον θεό τους. Ποιος θεός είναι αυτός που προτρέπει τους πιστούς του να πολεμήσουν για τον ίδιο; νόμιζα πως η πίστη μας παρακινεί να κάνουμε άλλα πράγματα, "καλές πράξεις" όπως λέγαμε και στο σχολείο, όχι να σκοτώνουμε αλλήλους. Και τελικά πώς γεννήθηκε η πίστη σε κάποιο θεό; μήπως ήταν η ανάγκη για δημιουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας με κανόνες; έγιναν όλα όσα περιγράφονται στις γραφές; και τελικά γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε κάποιον που δεν βλέπουμε;

"Σε στιγμές αδυναμίας, ο θεός μου είναι εκεί", λένε. Άνθρωποι άρρωστοι οι οποίοι συνήλθαν με βοήθεια-όπως λένε- την πίστη τους, άνθρωποι που έχουν διηγηθεί ιστορίες επαφής τους με τον θεό. Τα φαντάστηκαν; λένε ψέματα; μπορεί. Αλλά μπορείς να είσαι σίγουρος; μπορείς να ξέρεις ότι όλα είναι στην φαντασία τους και τίποτα δεν συνέβη στ'αλήθεια; όχι δεν μπορείς φίλε αναγνώστη, γιατί δεν το έζησες εσύ. Και εδώ μία μικρή αναφορά στους φίλους άθεους: ποιος είσαι εσύ που θα κοροϊδέψεις την πίστη των άλλων; αν ο άλλος νιώθει καλά με το διαβάζει τις γραφές, να πιστεύει στις ιστορίες τους και να εκκλησιάζεται, ποιος είσαι εσύ που θα γυρίσεις να το γελοιοποιήσεις; επειδή έχεις αντίθετη άποψη; και; έχεις εκφράσει την γνώμη σου μία και δύο φορές. Το να το κάνεις σε καθημερινή βάση, ή όσο πιο συχνά σου εμφανίζεται η ευκαιρία, καταντάει κουραστικό και δείχνει εμπάθεια και έλλειψη αγωγής. Βρίσκεις γελοίο το όλο κομμάτι της θρησκείας, μεγειά σου και χαρά σου. Και αυτοί που πιστεύουν δεν τρελαίνονται με του φανφαρισμούς της Εκκλησίας. Αλλά μην το παιδεύεις άλλο, ασχολήσου με τίποτα σημαντικότερο. Είναι τόσο φανερό ότι γίνεται από αντίδραση που καταντάει προβλέψιμο και χάνει την όποια δυναμική του.

Εξάλλου η πίστη δεν είναι μόνο θέμα θρησκείας. Πίστη είναι να νιώθεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις από μόνος σου. Να πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, να γεμίζεις με αυτοπεποίθηση. Αλλά υπάρχουν και εκείνες οι γαμημένες στιγμές που νιώθεις τόσο αδύναμος όσο ένας κόκκος σκόνης πάνω στον πάγκο. Ε εκείνες τις στιγμές θες αυτό το "κάτι", τον "κάποιον", αυτό που θα σε ανεβάσει λίγο για να συνεχίσεις.  Αν αυτό που σε βοηθάει είναι ο θεός σου, κράτα τον. Αν είναι ένας φίλος, μίλα του. Αν είναι ο σκύλος σου, χάιδεψέ τον. Σε ό,τι κι αν πιστεύεις κράτα το για εσένα. Είναι ο δικός σου θεός. Είναι αυτό που έχεις μέσα σου!

Θα κλείσω με μία προσωπική ιστορία. Όπως γίνεται στις περισσότερες ελληνικές οικογένειες, έτσι και στην δική μου μεγάλωσα με τις ιστορίες και τις παραδόσεις του χριστιανισμού. Μεγαλώνοντας μπήκα στην διαδικασία της αμφισβήτησης. "Υπάρχει θεός; και αν ναι, γιατί αφήνει τόση δυστυχία στον κόσμο;". Όταν είχα κάνει αυτή την ερώτηση σε ένα καθηγητή θρησκευτικών στο σχολείο, μου απάντησε πως "...μας δοκιμάζει για την Βασιλεία των Ουρανών". Το είχα βρει τόσο μεγάλη παπάτζα αυτό, που θύμωσα! Και πιο πολύ θύμωσα όταν αυτός ο θεός μου πήρε και τους δύο γονείς. Μου είπαν πως έγινε για να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις και να προχωρήσω στην ζωή μου χωρίς να βασίζομαι στους ίδιους. Παιδιά, μην μου τα λέτε αυτά, θυμώνω περισσότερο! Έπρεπε να πεθάνει δύο ανθρώπους για να ξυπνήσω εγώ; έλα τώρα!

Παρ'όλ'αυτά εξακολουθώ να πιστεύω σε κάτι ανώτερο από εμένα. Δεν με ενδιαφέρει να το ονομάσω. Θεός, Χριστός, δεν έχει σημασία. Τα δε ήθη και έθιμα του Χριστιανισμού είναι παραδόσεις τις οποίες μ'αρέσει και ενίοτε απολαμβάνω να ακολουθώ. Αλλά πάντα θα υπάρχει μέσα μου η αμφισβήτηση και θα αναρωτιέμαι: "ποιος είναι ο ρόλος σου εσένα εκεί πάνω; και μιας και διδάσκεις ότι η σχέση με εσένα δεν είναι ανταποδοτική, γιατί πάντα παίρνεις κάτι προκειμένου να μας δώσεις κάτι πίσω;"


Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Ονομάστηκε έτσι μετά την ομηρία τεσσάρων Σουηδών σε τράπεζα της Στοκχόλμης για έξι ημέρες, οι οποίοι, μετά την απελευθέρωση τους, έδειξαν ανεξήγητη συμπάθεια προς τους κακοποιούς. Στην ψυχολογία, αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία μακροχρόνια αιχμαλωσία όπου "ο αιχμάλωτος επιδιώκει να απομακρυνθεί συναισθηματικά από την κατάσταση με το να αρνείται ότι όντως αυτή συμβαίνει και έχει την εντύπωση πως όλα είναι ένα όνειρο".

Αν το φέρουμε στην καθημερινότητα, θα βρούμε πολλές περιπτώσεις στις οποίες είμαστε όμηροι, αλλά το αρνούμαστε και έχουμε αρχίσει να νιώθουμε συμπάθεια προς αυτό που μας αιχμαλωτίζει. Για παράδειγμα, στον τομέα της εργασίας. Μπορεί να είμαστε σε μία δουλειά, η οποία δεν μας ικανοποιεί, είτε γιατί δεν έχει ενδιαφέρον ως δουλειά, είτε γιατί δεν πληρωνόμαστε, είτε γιατί δεν έχει προοπτικές ανέλιξης, είτε γιατί το εργασιακό περιβάλλον δεν είναι ελκυστικό, παρ'ολ'αυτά μένουμε γιατί έχουμε αρχίσει να νιώθουμε συμπάθεια προς τους προϊσταμένους, πιστεύουμε τις όποιες δικαιολογίες τους, σχεδόν μπαίνουμε στην θέση τους και τους δικαιολογούμε.

Ένα ακόμη παράδειγμα είναι στις φιλικές-κοινωνικές σχέσεις. Πόσες φορές έχουμε παραμείνει σε μία παρέα ανθρώπων η οποία δεν μας προσφέρει τίποτα, πέρα από την διαπίστωση ότι μας χρειάζονται, μας έχουν ανάγκη, ότι φτιάχνουμε το κλίμα, και εμείς γινόμαστε αιχμάλωτοι μιας κακής διάθεσης που περνάει επάνω μας; αλλά δεν φεύγουμε γιατί το να νιώθεις κάπου χρήσιμος σε ανεβάζει, αλλά σε βάθος χρόνου αυτή η κατάσταση σε καταστρέφει. Όχι το να νιώθεις απαραίτητος, αλλά το να εισπράττεις όλη την αρνητική διάθεση των υπολοίπων και να την κάνεις κτήμα σου.

Τελευταίο παράδειγμα, από το οποίο εμπνεύστηκα την παρούσα δημοσίευση, είναι στις ερωτικές σχέσεις. Μένουμε μαζί με κάποιον/α είτε από συνήθεια, είτε από ανασφάλεια, είτε...είτε...ενώ κατά βάθος ξέρουμε πως δεν περνάμε καλά. Γινόμαστε ολοένα και πιο ολιγαρκείς και "βολευόμαστε". Και αυτό είναι αιχμαλωσία. Και δεν βρίσκουμε την δύναμη να φύγουμε, να τα παρατήσουμε όλα πίσω και να ξεκινήσουμε από την αρχή, γιατί μετά από καιρό νομίζουμε πως "έτσι πρέπει να είναι". Ζητιανεύουμε αγάπη, ενδιαφέρον, κατανόηση, επικοινωνία -πόσο θλιβερό- και παίρνουμε παγιωμένες καταστάσεις που δεν αλλάζουν, αν δεν τις αλλάξουμε εμείς.

Τελικά, πόσοι από εμάς πάσχουμε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Λίγες σκέψεις για τις "50 αποχρώσεις του γκρι" (ή αλλιώς, κορίτσια συνέλθετε)

Πριν από δύο χρόνια αγόρασα το βιβλίο "50 αποχρώσεις του Γκρι" και είναι τα 16€ που έχω κλάψει περισσότερο στην ζωή μου. Ενδεικτικό του πόσο μου άρεσε είναι το γεγονός ότι το χάρισα, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση θα κοσμούσε την βιβλιοθήκη μου (τα βιβλία μου είναι η περιουσία μου). Εννοείται πως δεν αγόρασα τα άλλα δύο, μου τα περιέγραψαν και μου ήταν αρκετό.

Κρίνοντας από το α' μέρος, λοιπόν, διάβασα ένα κακογραμμένο βιβλίο μιας ανοργασμικής γυναίκας, με πολλά επιφωνήματα και λίγη έως μηδαμινή ουσία (πόσο πρέπει να ταλαιπωρήθηκε ο μεταφραστής...πόσο!). Φυσικά το βιβλίο είναι fiction, αυτά δεν γίνονται στην πραγματική ζωή κορίτσια, μην μπερδεύεστε. Δηλαδή, η "δεν βλέπομαι" παρθένα γνωρίζει τυχαία του σούπερ-wow-ζάπλουτο-γκόμενο ο οποίος-ω!-παθιάζεται με την παρθένα και θέλει να την μυήσει στα μυστικά του σεξ. Η απεριποίητη παρθένα κολακεύεται (λογικό) και δέχεται να της κάνει ό,τι θέλει. Σαδο-μαζο, κρεμάσματα, blindfolding, κεριά, πόνο κ.λ.π. Γιατί όλες οι γυναίκες έτσι ανακαλύψαμε το σώμα μας την πρώτη φορά: με έναν περπατημένο σαδιστή. Επίσης, αυτός ο κούκλος κ. Γκρέϊ, της παίρνει για δώρα κινητά, αυτοκίνητα, tablet, όλα στο budget του (εγώ θυμάμαι το δώρο που μου έκανε ο πρώτος μου ήταν μία μπλούζα από το καλάθι και δεν μου έκανε κιόλας). Αλλά είπαμε, fiction. Το όνειρο της ξεσκισμένης-πλέον-παρθένας μαθαίνω πως συνεχίζεται και στα επόμενα δύο βιβλία και-δεν θα το πιστέψετε-παντρεύονται και κάνουν και παιδί! Holy shit! Πόσο τυχερή! Πάντως, αν η "συγγραφέας" είχε χιούμορ θα το συνέχιζε και σε τέταρτο βιβλίο, όπου η κεντρική ηρωίδα θα παράταγε το τρελό γκομενάκι με την δικαιολογία "θέλω να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες". Όλα εγώ...

Αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έγινε ταινία και θα βγει στις αίθουσες του Αγίου Βαλεντίνου, όπως επιτάσσει το σωστό marketing. Στην ταινία, βέβαια, δε πρωταγωνιστεί μία μέτρια κοπελίτσα όπως περιγράφεται στο βιβλίο, αλλά μία μουνάρα. Αλλά εντάξει, ταινία είναι, ακόμη πιο fiction. Και ακούω γυναίκες γύρω μου που έχουν λυσσάξει να πάνε να δουν την ταινία! Γιατί έχουν, λέει, διαβάσει και τα τρία βιβλία (!!) και θέλουν να δουν όλα αυτά που περιγράφονται γιατί θα είναι τσόντα!

Κορίτσια, κορίτσια, κορίτσια, σας παρακαλώ δώστε βάση λίγο. Σε ό,τι αφορά το σεξ, το βιβλίο δεν περιγράφει κάτι που δεν γίνεται στην πραγματική ζωή. Αν κάτι από όοοοολα αυτά που διαβάσατε το θέλετε, να το ζητήσετε! Δεν νομίζω να υπάρχει άντρας που να σας πει "όχι ρε μωρό, τρελή είσαι που θα κάνουμε τέτοια πράγματα;" (άντρες, επιβεβαιώστε με, σας παρακαλώ!). Τώρα, αν πιστεύετε πως με την ταινία, θα σας φύγουν οι αναστολές, οκ, θεμιτό. Αλλά να ξέρετε, αν μπείτε στο παιχνίδι με τα σαδο-μαζό δεν σημαίνει ότι θα σας παντρευτεί μετά, εντάξει;

Και αν θέλετε να δείτε τσόντα με σενάριο, βάλτε στο dvd τον "Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι". Classic.