Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Δεξιά, η Αριστερά και οι λοιπές κατευθύνσεις

Για άλλη μία φορά θα έχουμε εκλογές. Και αυτό γιατί οι εκλεγέντες ηγέτες δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για κυβέρνηση συνεργασίας. Καθόλου παράδοξο. Σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, οι πάντες κοιτάνε να βγουν σωτήρες. Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο.


Και ενώ στις προηγούμενες εκλογές αποφασίζαμε για το ποιός θα κυβερνήσει τον έρημο τούτο τόπο, στις επαναληπτικές αποφασίζουμε για το αν θα κυβερνήσει η Αριστερά ή η Κεντροδεξιά. Αν θα παραμείνουμε στην ζώνη του Ευρώ ή αν θα γυρίσουμε στην δραχμή. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά τα διλήμματα. Μία κυβέρνηση δεν θα εκλεγεί για ένα μόνο πράγμα, αλλά για το σύνολο του κυβερνητικού της σχεδίου. Κάτι που κανείς δεν έχει ολοκληρωμένο. 


Από την μία έχουμε τον Τσίπρα, ένα παιδαρέλι, που μέχρι πρότινος ήταν βολεμένος στην καρέκλα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και "έπαιζε" με το "διαφωνώ", τις πορείες και το αψεγάδιαστο μαλλί του. Που έδινε σε όλους την εντύπωση πως βρίσκεται ακόμη στις καταλήψεις του λυκείου και συσπειρώνει το Γ3 με το Γ4.  Και πού είναι αδύναμος, άρα εύπλαστος. Δεν είναι τυχαίο πως τον στηρίζουν οι Αμερικανοί τις τελευταίες μέρες. Και που το βασικότερο όλων, προέρχεται από ένα χώρο που μόνο τροχοπέδη ήταν και είναι για την ανάπτυξη της χώρας. "Τα πάντα στο λαό". Ποιός ωφελήθηκε ποτέ από αυτό; Άντε πετάμε μία ατάκα και την κάνουμε καραμέλα για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.


Από την άλλη έχουμε τον Αντώνη. Ένα προδότη, όπως τον αποκαλεί η πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ δεν θα δώσω σε αυτό σημασία. Αλλά ο τρόπος που μιλάει μου θυμίζει τον θείο μου με τον πατέρα μου να κουβεντιάζουν στο σαλόνι για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, χωρίς νεύρο στην φωνή, χωρίς διάθεση να διαφωνήσουν, απλά μιλούσαν. Πώς θα πείσει ένας τέτοιος άνθρωπος τους πληγωμένους ψηφοφόρους της ΝΔ; Πόσω μάλλον όταν συμπεριφέρεται λες και η επιστροφή του στην Νέα Δημοκρατία ήταν κάτι που του το χρωστούσαν. Όχι, δεν είναι έτσι. Κανείς δεν του χρωστάει. Και προφανώς δεν βλέπει πως έχει καταστρέψει την πάλαι ποτέ μεγάλη παράταξη. Με κινήσεις εντυπωσιασμού, κωλοτούμπες, δεν μπορεί να πείσει κανένα. Και είναι πολιτικά άδικο, όταν οι συγκυρίες είναι τέτοιες που του επιτρέπουν να ηγηθεί ενός μεγάλου κόμματος και να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο. Αλλά νιώθω πως ονειρεύεται χρόνια αυτή την καρέκλα. Και ηγέτης δεν μπορεί να γίνει. Δεν το'χει, τί να κάνουμε;


Κάποιοι λένε πως αυτές οι εκλογές είναι για την συνέχιση, ή μη, της πορείας της χώρας στην Ευρώπη και όχι εκλογές βάσει προσώπων. Μα πώς θα ψηφίσεις κάποιον που δεν σε εμπνέει; αντιθέτως σου δείχνει πως θα τα κάνει πιο σκατά;


Και λόγω του ισχύοντος εκλογικού συστήματος, πλέον υπάρχει η απειλή: αν ψηφίσεις άλλο κόμμα, δίνεις την πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, να μην ψηφίσουμε σύμφωνα με τα θέλω και πιστεύω μας, αλλά να ψηφίσουμε για να εμποδίσουμε την Αριστερά. 


Νομίζω, εν κατακλείδι, πως τα μικρά νεοσύστατα κόμματα δείχνουν τον παλμό της κοινωνίας: φρέσκα μυαλά σε συνδυασμό με πείρα. Αρνούμαι να ψηφίσω μία κυβέρνηση μόνο για το θέμα του μνημονίου. Και όλα τα υπόλοιπα; δεν είναι Ελλάδα; Και τέλος πάντων υπάρχει κανείς που να αγαπάει αυτή την χώρα;

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Goodbye is the saddest word

Έχω γράψει κατά καιρούς για τις μαμάδες και πόσο μοιάζουν όλες στις αντιδράσεις του λες και όταν πηγαίνουν στο μαιευτήριο να γεννήσουν τους δίνουν manual. Πόσο μας εκνευρίζουν, αλλά και πόσο αγαπάμε να τσακωνόμαστε.

Αυτή τη φορά θα γράψω για μία άλλη μάνα, μία ακόμη γυναίκα που είχε την ευτυχία να αποκτήσει δύο παιδιά.

Από εξωτερική εμφάνιση ήταν μία γυναίκα γοητευτική, ψηλή με ένα απίθανο χαμόγελο που γέμισε το δωμάτιο και τις καρδιές των ανθρώπων. Γεννήθηκε στην Κατοχή και στα πρώτα της γενέθλια είδε να παίρνουν τον μπαμπά της στον πόλεμο. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της, με στερήσεις, αλλά με πολλή αγάπη. Εργαζόταν από τα 10 της χρόνια βοηθώντας την μαμά της να καθαρίζει γραφεία. Συνέχισε να δουλεύει παράλληλα με το σχολείο για να μπορεί να βοηθάει οικονομικά την οικογένεια της, μιας και ο μπαμπάς της γύρισε λαβωμένος από τον πόλεμο. Τελείωσε την Ανωτάτη Εμπορική και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για μία καλύτερη ζωή. Σε όσες δουλειές κι αν πήγε, τα αφεντικά της έβγαζαν το καπέλο. Τόσο καλή ήταν.

Ήταν πολύ κοινωνικός άνθρωπος και όλοι την ήθελαν στην παρέα τους. Τρελή με την καλή έννοια, είχε το σπίτι της πάντα ανοιχτό και γεμάτο καλούδια. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε και εκείνη έκανε ό,τι καλύτερο για να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Δυναμική, δεν άφησε τίποτα να την τσακίσει, όσες δυσκολίες και αν πέρασε στην ζωή της. Μεγάλωσε μαζί με τον σύζυγό της δύο υπέροχα πλάσματα στα οποία μετέδωσε τις αρχές που είχε πάρει από το σπίτι της. Τα έμαθε να αγωνίζονται, να μην παραδίδουν εύκολα τα όπλα, να διεκδικούν αυτό που θέλουν από την ζωή τους. Και να χαμογελάνε...

Αυτή είναι η μαμά μου κι έφυγε από την ζωή στις 20 Δεκεμβρίου 2011, στα 72 της χρόνια. Θα έδινα τα πάντα να ξαναγυρίσει κοντά μου, αλλά μάλλον δεν μπορώ, οπότε θα ζω με την κληρονομιά που μου άφησε. Και θα θυμάμαι και τους τσακωμούς μας, αλλά και τις πλάκες μας και τα παιχνίδια μας. και κυρίως, πόσο ασφαλής ένιωθα στην αγκαλιά της.

Την κυριακή είναι η γιορτή της μητέρας. Να της δώσετε ένα λουλούδι και να της πείτε "'σ' αγαπώ". Είναι, ίσως, κάτι μικρό, αλλά τόσο μεγάλο για τις ίδιες. Τουλάχιστον η δικιά μου μαμά σχεδόν έκλαιγε όταν της πηγαίναμε λουλούδια με τον αδερφό μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα...

http://www.youtube.com/watch?v=4I3TxyYDcSw


Για το Μαράκι μας....

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Τί είχαμε, τί χάσαμε

Πέρασαν και αυτές οι εκλογές. Οι σημαντικότερες μετά την Μεταπολίτευση, όπως έλεγαν όλοι. Και πήγαμε να ψηφίσουμε. Όχι, όμως, όλοι. Η αποχή έφτασε το 35% από τους "αγανακτισμένους" Έλληνες. Μεγαλύτερη αποχή από τις εκλογές του 2009!!!

Για εμένα αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη. Όχι ότι μπήκε η Χρυσή Αυγή στην Βουλή (προσωπική εκτίμηση: όπως μπήκε, θα βγει). Πέρα από το ότι ήταν μία ψήφος αντίδρασης, έπαιξε μεγάλο ρόλο και το μεταναστευτικό. Δύσκολο να καταλάβει κανείς το πρόβλημα, όταν δεν ξέρει τί είναι το καροτσάκι στο δρόμο με τα σίδερα ή όταν η χολέρα είναι πιο πιθανή από την γρίπη. Όποιος το θεωρεί υπερβολή, είναι ευπρόσδεκτος να περάσει ένα 24ωρο στις γειτονιές μας. Και στην τελική γιατί τόσος ντόρος για τους νεο-ναζί Χρυσαυγίτες; (ναι, καλά, ούτε καν κοντά). Θα μεταφέρω τα λόγια ενός φίλου μου: "Οι οπαδοί του ΣΤΑΛΙΝ δεν σας ενοχλούσαν τόσα χρόνια που είναι στη βουλή, σας ενοχλούν οι Έλληνες Εθνικιστές;" Αλλά, όπως, γράφεται η ιστορία, είναι λογικό να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις.

Και γιατί ανησυχούμε όλοι για την Χρυσή Αυγή; πυροτέχνημα είναι. Δεν ανησυχεί κανέναν το ότι ο Τσίπρας βγήκε δεύτερος;; ένας παιδαρέλι με μοναδικό του όπλο τον στόμφο στην ομιλία; δεν ανησυχεί κανέναν το ότι μπορεί-λέμε τώρα-να υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας της αριστεράς; (το γράφω και τρέμω στην σκέψη. Και πριν βιαστούν οι κομμουνιστές να με κατακρίνουν, να μου πουν τί έχουμε να περιμένουμε). Δεν ανησυχεί κανείς για τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων; έπρεπε να είναι πιο χαμηλά. Ήταν δεδομένο πως δεν θα υπήρχε αυτοδυναμία. Αλλά με θυμώνει που δε λέει κανείς να παραιτηθεί. Μα τί άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουν πως δεν είναι πλέον επιθυμητοί στο πολιτικό σύστημα;

Κατ'εμέ, χρειάζεται νέο ηγέτης. Ένας νέος άνθρωπος με τα @@ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος όταν μιλούσε στον καγκελάριο της Γερμανίας τον έγραφε στο δεξί του. Στο αριστερό του έγραφε τους υπόλοιπους ηγέτες. Με επίγνωση της πραγματικότητας, φρέσκες και πραγματοποιήσιμες ιδέες, χωρίς να εξαρτάται από επιδοτήσεις καναλαρχών και λοιπών νταβατζήδων. Νέοι πολιτικοί, τεχνοκράτες, όχι καμένοι από σκάνδαλα κλπ.

Δεν ζω στα σύννεφα και γνωρίζω πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα. Ποιός θα βρει την δύναμη να ξεκολλήσει τους βολεμένους από τις καρέκλες; να ξεριζώσει την διαφθορά του Δημοσίου; να πάει κόντρα στο 32% που ψηφίζει ακόμη λαϊκιστές, λαμόγια, αποδεδειγμένα ανίκανους;

Σε αυτές τις εκλογές ψήφισα ένα μικρό, νεοσύστατο κόμμα που ήταν το πλησιέστερο στα δικά μου θέλω και πιστεύω. Αρνήθηκα να ψηφίσω το κόμμα που ψήφιζα τόσα χρόνια, γιατί πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Κυρίως λόγω προσώπων και δευτερευόντως λόγω πολιτικών και δράσεων. Έχω εμπιστοσύνη στους νέους ανθρώπους και πιστεύω σε αυτούς. Γιατί πρόλαβαν και έζησαν από την αρχή την Μεταπολίτευση και ξέρουν ότι ακόμη πληρώνουμε το "Τσοβόλα δώστα όλα". Και ας είμαστε ειλικρινείς: ε, δεν φταίει η ΝΔ για το σημερινό χάλι! Δεν μπορείς να συγκρίνεις τα τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ με τα συνολικά 8 της διακυβέρνησης από την ΝΔ.!

Και κάτι τελευταίο: όσοι ζητούν να επιστρέψει η Χούντα δεν εννοούν τους φασίστες κάθε είδους. Εννοούν το σύστημα όπου όλα λειτουργούσαν ρολόϊ, η οικονομία της χώρας ήταν στα καλύτερα της και η διαφθορά ήταν άγνωστη λέξη. Και μεταφέρω εμπειρίες μεγαλυτέρων, όλων των ιδεολογικών παρατάξεων, καθ'ότι εγώ δεν είχα καν γεννηθεί.

Αλήθεια, Κωνσταντίνε πού είσαι;