Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Ποτέ ξανά αριστερά

Αποφάσισε, λοιπόν, ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου 2015 να δοκιμάσει την αριστερά στην κυβέρνηση. Όχι πως η χώρα ήταν σε κατάσταση για πειραματισμούς και σίγουρα δεν λες έναν λαό ευφυή που πίστεψε έναν 40αρη με εξαιρετική θητεία ως πρόεδρος 15μελούς να τους λέει πως θα σκίσει τα μνημόνια (βέβαια, ο ίδιος λαός πίστεψε τον Γιωργάκη και το "λεφτά υπάρχουν"...ίσως η απελπισία επηρεάζει το επίπεδο κρίσης ενός ανθρώπου...), αλλά τέλος πάντων αυτό αποφάσισε η πλειοψηφία, οπότε τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες της νέας κυβέρνησης της αριστεράς με ολίγη βοήθεια από τα δεξιά, τους ΑΝΕΛ.

Κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν "Η ελπίδα έρχεται". Μέχρι σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου 2015, έχει βρει κίνηση στις ιδεολογίες και δεν έχει έρθει. Στους επτά αυτούς μήνες διακυβέρνησης έχουμε ζήσει αρκετά πράγματα, άλλοτε ευτράπελα, άλλοτε σοβαρά, αλλά όλα τα παρακολουθούμε με αυτό το βλέμμα που συνδυάζει απορία, έκπληξη και δυσανασχέτηση, αυτό το "ε;". 

Δεδομένου ότι βρισκόμασταν σε περίοδο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ο πιο σημαντικός συνεργάτης του Τσίπρα ήταν ο Υπουργός Οικονομικών. Σ αυτή την θέση έβαλε τον Γιάνη (με ένα -ν-) Βαρουφάκη, τον οποίο προσωπικά είχα μάθει από τις αμέτρητες συνεντεύξεις του μέσω skype στα κανάλια. Συμβαδίζοντας με τους υπόλοιπους συντρόφους του, εμφανίστηκε στους Ευρωπαίους με το ύφος χαλαρουίτα, τσάμπα μαγκιά, χωρίς γραβάτα και έξω τα πουκάμισα. Μας αρέσει ή όχι, δεν δείχνεις πολύ σοβαρός με τέτοια εμφάνιση και δη στην πρώτη σου επαφή με αυτούς από τους οποίους ζητάς λεφτά. Πέρα από το γεγονός ότι χάθηκαν μήνες επειδή ο Γιάνης (με ένα -ν-) πίστευε ότι θα έκανε την Ευρώπη να χαζέψει με τις απόψεις του, συνειδητοποιήσαμε εκ των υστέρων πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί οικονομικά ούτε πάγκο στην λαϊκή και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του προβολή και η υστεροφημία του. Γιάνη (με ένα -ν-) δεν θα μας λείψεις.

Ένα ακόμη στέλεχος της αριστερής κυβέρνησης που απασχόλησε την χώρα άνευ λόγου ήταν η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και φρόντισε με την συμπεριφορά και το ύφος αφέντρας να σπάσει τα νεύρα σε βουλευτές και πολίτες. Έχοντας καταπιεί τον κανονισμό της Βουλής και λειτουργώντας ως νομικός και όχι ως πολιτικός, έβαζε μονίμως εμπόδια στο δικό της κόμμα και δεν παρέκκλινε ούτε υποδιαστολή από αυτά που η ίδια πίστευε πως έπρεπε να γίνουν. Έκανε το κανάλι της Βουλής τσιφλίκι της και ήταν συγκινητικό να την ακούς να μιλάει για διαπλοκή και διαφθορά. Κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες να γίνει το πιο αντιπαθητικό άτομο στην Ελλάδα. Αν μη τι άλλο το λες και προσωπική της επιτυχία. 

Δεν θα αναλωθώ σε άλλες ονομαστικές αναφορές, μιας και η γενική εικόνα της κυβέρνησης αυτής θυμίζει καφενείο (όχι επειδή ο Φλαμπουράρης πίνει φραπεδιά on air). Ακόμη κι αν υπήρξαν προσπάθειες για βελτίωση ορισμένων τομέων, χάθηκαν κάτω από την ανικανότητα και την ασχετοσύνη των πολλών. Τι βιώσαμε αυτούς τους 7 μήνες; μία χώρα σε στασιμότητα, συνεχιζόμενο λουκέτο επιχειρήσεων, κλείσιμο των τραπεζών και capital controls, αύξηση των κρουσμάτων κρίσεων πανικού, ένας ιδιωτικός τομέας να οδεύει προς εξαφάνιση, αυξανόμενη ανεργία, ύφεση, αβεβαιότητα, άχρηστο δημοψήφισμα (το οποίο κοστίζει για να πραγματοποιηθει) ΑΛΛΑ προσλάβαμε πίσω τις καθαρίστριες και ανοίξαμε την ΕΡΤ. Δηλαδή από τα 11.000.000 ανθρώπων είναι ευτυχισμένα τα 1500. Καλή αναλογία.

Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε η συνέντευξη του Τσίπρα στην ΔΕΘ. Ξανά τα ίδια ψέμματα, ξανά τα ίδια τροπάρια, απαράλλαχτο ύφος μάγκα, ξανά οι ίδιες υποσχέσεις. Ο ελληνικός λαός εξαντλείται και δεν ανέχεται πολλά. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες στην Ελλάδα, καρπώνεται την απελπισία του λαού και δίνει φρούδες ελπίδες. Να ζήσουμε πάλι τα ίδια ρε Αλέξη; και χειρότερα; Ε όχι! Ποτέ ξανά αριστερά!