Πολλοί πιστεύουν πως η παρενέργεια μιας χημειοθεραπείας είναι να πέσουν τα μαλλιά. Αυτή είναι η εμφανής και ενδεχομένως η πιο ανώδυνη, μιας και τα μαλλιά ξαναβγαίνουν γρήγορα (και πιο δυνατά). Δυστυχώς, όμως, οι χημειοθεραπείες προκαλούν πολλές περισσότερες παρενέργειες τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κάποιος που δεν το ζει. Ακολουθούν αυτές που βίωσα (και βιώνω) εγώ, λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα φάρμακα δρουν διαφορετικά από οργανισμό σε οργανισμό, θέλοντας έτσι να δηλώσω τον θαυμασμό μου σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο και να δικαιολογήσω εν μέρει τον τίτλο του παρόντος.
- Η πιο απάλευτη παρενέργεια είναι η κόπωση. Και όταν λέμε κόπωση εννοούμε τρελή κόπωση. Για κάποιες μέρες δεν έχεις δυνάμεις να μιλήσεις, ούτε να περπατήσεις και αν θες κάτι το δείχνεις με το χέρι σου. Χρειάζεσαι βοήθεια να κάνεις μπάνιο, να μετακινηθείς, να φας κ.ο.κ. Το σώμα σου δεν υπακούει σε καμία εντολή. Απλά δεν μπορείς.
- Πόνοι, τρελοί πόνοι, από το πουθενά. Όχι εκεί που έχεις τον καρκίνο, όχι. Στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα,νευραλγίες και μυαλγίες. Προσωπικά τα παυσίπονα δεν με βοήθησαν. Για προσπάθησε να κοιμηθείς έτσι...
- Αιμορροΐδες. Δεν είχα, απέκτησα. Και απ' ότ,ι φαίνεται θα τις κουβαλάω εσαεί. Εξαιρετικά.
- Παράπλευρες παρενέργειες: σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Εγώ το έπαθα ταυτόχρονα και στα δύο χέρια. Εν ολίγοις πονάς όταν κουνάς τα χέρια σου. Δηλαδή συνέχεια.
- Δυσκοιλιότητα. Εσείς έχετε μετρήσει πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας; εγώ ναι, γιατί είχα τον χρόνο να το κάνω.
- Αναγούλες. Όλη μέρα. Και χάπια να πάρεις πάλι τις έχεις αλλά σε πιο light μορφή. Άσε που τα χάπια προκαλούν δυσκοιλιότητα, οπότε πάμε πάλι στο 5.
- Στοματίτιδα. Πονάς όταν μιλάς, όταν καταπίνεις, πετάγεσαι στο ταβάνι όταν πίνεις μια πορτοκαλάδα, πρήζονται τα ούλα σου και προσωπικά, πάλι, τα φάρμακα δεν με βοήθησαν.
- Γκρεμισμένοι αιματολογικοί δείκτες. Όπως είναι φυσικό, αυτά τα κοκτέιλ φαρμάκων μπορεί να έχουν σκοπό να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα αλλά ταυτόχρονα σκοτώνουν και τα καλά. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να πιάνουν πάτο όλοι οι δείκτες μιας γενικής αίματος: αιματοκρίτης, λευκά, αιμοπετάλια. Για τα λευκά έκανα ενέσεις. Για τα υπόλοιπα, όμως, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, απλά τα παρακολουθείς και αναφέρεις πάντα στον γιατρό σου. Επίσης, παρακολουθούνται οι δείκτες για συκώτι, ζάχαρο, νεφρά κτλ. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μαυρίζει το δέρμα σου σε κάποια σημεία σαν να σε έχουν δείρει, να παίρνεις το χρώμα το εκρού του νεκρού, να μην έχεις δυνάμεις φυσικά και να προσέχεις να μην ματώσεις γιατί το αίμα θα ρέει άφθονο. Προληπτικά πήρα losec για τον φόβο γαστρορραγίας.
- Αλλαγές στο δέρμα. Γίνεται πιο τραχύ και βρωμίζει εύκολα. Επίσης, έχεις παντού κοκκινίλες που είναι σαν να έχεις βγάλει την ερυθρά, αλλά δεν σε ενοχλούν, απλά υπάρχουν.
- Αλλεργίες. Εδώ θα ήθελα να σταθώ για να διηγηθώ αυτό που μου συνέβη ενόσω έκανα χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο. Κάθε ασθενής πριν ξεκινήσει την θεραπεία του παίρνει έναν σκασμό αντισταμινικά μέσα σε ορό, γι'αυτό και οι περισσότεροι κοιμούνται στην αρχή της διαδικασίας. Έλα, όμως, που μπορεί αυτό να μην είναι αρκετό! Στατιστικές έδειξαν πως ένα από τα φάρμακα που έπαιρνα εγώ μπορεί να προκαλέσει αλλεργία την 8η φορά που θα το λάβει ο ασθενής. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην δικιά μου όγδοη φορά. Στην παρακάτω φωτογραφία είμαι κυριλέ, πριν αρχίσουν όλα.
Και όπως είμαι έτσι άνετη και ωραία, ξαφνικά δεν νιώθω καλά. Το λέω στον άντρα μου και εκείνος πάει να φωνάξει τον γιατρό. Σε δευτερόλεπτα αρχίζω να χάνομαι και να πονάω στο στήθος. Για πότε ήρθαν οι καρδιολόγοι, οι νοσηλευτές και τα μηχανήματα, χαμπάρι δεν πήρα. Τα περισσότερα τα ξέρω από τις περιγραφές του άντρα μου και των γιατρών και όχι γιατί τα θυμάμαι. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και πονούσα στο στήθος. Μου έβαλαν οξυγόνο, μου έκανα καρδιογράφημα που έδειξε flatline και μου έκαναν ενέσεις. Τι ακριβώς δεν ξέρω, αλλά κάπου άκουσα αδρεναλίνη. Η προϊσταμένη η Φωτεινή και ο γιατρός μου ο Θάνος Λαλούσης με σκουντούσαν για να μην κοιμηθώ. Ο νοσηλευτής ο Περικλής προσπαθούσε το γλυκούλι μου να βγάλει το σουτιέν μου για να βάλει τα καλώδια και είχε αγχωθεί (καταλαβαίνετε τι καζούρα έγινε μόλις συνήλθα). Τρεις καρδιολόγοι έδιναν εντολές αναλόγως με την κλινική μου πορεία. Κάποια στιγμή μετά από κάνα δίωρο περίπου γύρισα στον κόσμο μας. Με έβαλαν υποχρεωτικά ένα βράδυ στην ΜΑΦ για παρακολούθηση και ήταν πολύ εύκολο να κοιμηθώ με ένα πιεσόμετρο, ένα οξύμετρο και ορό στα χέρια και τα μηχανήματα να κάνουν μπιπ...μπιπ...μπιπ...Και να ήθελα να κοιμηθώ, ήταν βραδιά Euroleague και είχε χάσει η Πανάθα και ήμουν όλο τσαντίλα.
Εν κατακλείδι, στις χημειοθεραπείες όταν μιλάμε για αλλεργίες, δεν εννοούμε μόνο εξανθήματα και σπυράκια.
Για το τέλος άφησα την πιο σημαντική παρενέργεια των χημειοθεραπειών: τον χωρισμό. Ξέρετε πόσες ιστορίες έχω ακούσει για ανθρώπους που παρατάνε τους συντρόφους τους γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν; Φαντάζεστε να περνάτε όλα τα ανωτέρω και να μην έχετε κάποιον δίπλα σας να σας βοηθήσει ακόμη και στα πιο απλά; να σας πάρει αγκαλιά και να σας πει να μην φοβάσαι και πως όλα θα πάνε καλά; εγώ είμαι ευλογημένη που έχω τον Αλέκο μου, αλλά πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που το αντιμετωπίζουν όλο αυτό ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.
KUDOS, λοιπόν, σε όλους τους καρκινοπαθείς που δίνουν την μάχη τους, είτε μόνοι, είτε όχι. Πρέπει να έχεις πολλά κιλά @@ για να το παλέψεις και να βγεις νικητής. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ακατόρθωτο.
