Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Φλεγμονή στον εγκέφαλο

Έχει ειπωθεί πολλάκις, νομίζω το έχω αναφέρει κι εγώ στο παρελθόν, πως η παρούσα κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά είναι κρίση ηθών και αξιών. Ένας σταρχιδισμός, ένας ωχαδερφισμός, μία γενικότερη αδιαφορία που κάνει τις εξαιρέσεις να γίνονται είδηση!

Άκουσα τελευταία την φράση "δεν έχω χρόνο να φροντίσω τους κώλους άλλων, έχω να σκεφτώ τον δικό μου" και ευτυχώς μου έκανε έκπληξη. Και λέω ευτυχώς για να μην νιώθω ότι έχω πέσει κι εγώ σε αυτή τη λούμπα των καιρών. Δεν είναι υποχρεωμένος κάποιος να βοηθάει τον διπλανό του, αν και νόμιζα πως αυτό είναι στην φύση του ανθρώπου. Αλλά το να το ομολογεί τόσο απροκάλυπτα δημιουργεί μία φασαρία στα αυτιά.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνέβη τις προάλλες στην γειτονιά μου (στο Σόχο της Αθήνας, όπως την αποκαλώ): τράκαραν δύο αμάξια στην διασταύρωση. Δεν κουνήθηκε κανείς από τους παρευρισκόμενους γύρω από αυτή! Δεν έριξαν καν ένα βλέμμα προς την διασταύρωση, παρά συνέχισαν να παίζουν τάβλι. Όταν τους είπα "παιδιά, τράκαραν στην γωνία", η απάντηση που πήρα ήταν "ε και; πρώτη φορά είναι;". Δεν ήταν τόσο τα λεχθέντα που με ξένισαν, αλλά η αντίδραση, ή μάλλον η μη αντίδραση. Σκέφτηκα αμέσως πως αν κάποια στιγμή φωνάξω "βοήθεια" θα νομίσουν πως μιλάω στον τηλεφωνητή του ΙΚΑ και δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί μου.

Και αυτό ήταν ένα πολύ απλό παράδειγμα. Τόσα και τόσα συμβαίνουν καθημερινά και δη στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αδιαφορία για τα θέλω, τα πιστεύω, τις ανάγκες των άλλων και μότο της ζωής "μακριά από τον κώλο μας και ας μπει όπου να'ναι". Απαθείς ακροατές για το φαίνεσθαι, σκέψεις "βρε τι έπαθε ο άνθρωπος, ευτυχώς δεν το έπαθα εγώ", ανάγκη για επιβίωση επί πτωμάτων (κυριολεκτικά σε πολλές περιπτώσεις) και η ευαισθησία να περιορίζεται σε φιλανθρωπίες και κοινές δράσεις με άγνωστο αποτέλεσμα. 

Και όλο αυτό αποδίδεται στην οικονομική κρίση; δεν νομίζω. Είναι φανερό πως αυτή κρίση έγινε δικαιολογία για να βγουν στην επιφάνεια καταπιεσμένα αισθήματα και ιδέες που δεν είχαν χώρο σε μία "τακτοποιημένη" χώρα. Οι βολεμένοι έχασαν τα κεκτημένα (τα ποια;), οι υπόλοιποι αγανάκτησαν δικαιολογημένα και υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό που έμεινε ανεπηρέαστο και με το οποίο δεν θα ασχοληθώ στο παρόν. 

Και σε όλο αυτό το χάος οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν ψυχολογικά και δεν βρίσκουν φως πουθενά. Κάτι λείπει, και δεν είναι τα χρήματα. Σε αυτό το σημείο θα δανειστώ μία σκέψη-φράση του Στέλιου Ράμφου ("Η λογική της παράνοιας") και θα πω πως από την Ελλάδα λείπει ένας πνευματικός ηγέτης. Αυτός που θα οδηγήσει την σκέψη στα σημαντικά της ζωής, θα δώσει όραμα και ελπίδα, όχι τάζοντας φοροελαφρύνσεις ή αύξηση μισθών και συντάξεων, αλλά προτρέποντας τους ανθρώπους να σκεφτούν και να νιώσουν. 

Ακούγεται ρομαντικό; χμ....