Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Έσπασαν οι χορδές μας Βασίλη

Συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας, 26 Σεπτεμβρίου 2013. Εορτασμός των 40 χρόνων του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην δισκογραφία. Μία γιορτή για όσους μεγάλωσαν με τα τραγούδια του. Ε, πήγα κι εγώ να το γιορτάσω.

Τι το'θελα; Εξηγούμαι:

Στην αρχή βγήκε ο Χριστόφορος Ζαραλίκος. Ο ρόλος του ήταν να προλογίζει τους τραγουδιστές και να μας κάνει να γελάμε. Εγώ δεν γέλασα. Αλλά, άντε, εγώ είμαι δύσκολος άνθρωπος για να γελάσω. Γιατί υπήρχαν πολλοί που γελούσαν. Δεν τους καταλάβαινα, αλλά μπορεί να είμαι και ηλίθια και να μην έπιανα τα αστεία. Τέλος πάντων, λίγη σημασία έχει. Ο Ζαραλίκος, λοιπόν, μας έλεγε για την θεωρία των 2 άκρων, φασισμός με άκρα αριστέρα (σύσσωμο το θέατρο απεφάνθη πως δεν υπάρχει άκρα αριστέρα), και μετά το γύρισε στο σορολόπ, καταλήγοντας πως το να είσαι άνεργος είναι καλύτερο από το να εργάζεσαι για 300€. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή, μας έδειξε σκηνές από το "Αν" του Παπακαλιάτη. Εκεί έπεσε πολύ γέλιο. Πόσο μας άρεσε να διακωμωδούμε για ένα δεκάλεπτο την ταινία! Εκπληκτικά! Αφού είδε πως το χιούμορ του είχε πέραση, συνέχισε να τρολάρει την Πάολα με τα παρωχημένα αστεία περί σκύλου κλπ. Μάζεψε όλες τις ατάκες από το twitter και τις κοπανούσε την μία μετά την άλλη. Πολύ γέλιο σας λέω. 

Κάποια στιγμή αποφάσισε να προλογίσει τον Σπύρο Γραμμένο με τον οποίο μας είπε πως γνωρίστηκαν στην πορεία στην Κερατέα και έκτοτε είναι κολλητοί φίλοι. Σχέσεις ζωής. 
Βγήκε, λοιπόν, ο Γραμμένος με το γνωστό ντυσιματάκι με τις τιράντες και είπε τα τραγούδια του με ύφος "σας κάνω χάρη". Πολύ διασκέδαση. Αφού δεν ήθελα να κατέβει. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το παιδί αρέσει, αλλά είπαμε, είμαι και περίεργη. Βέβαια, δυσκολεύτηκα να καταλάβω κάποιους στίχους όπως:

"Μαμά μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος
μαμά μπαμπά είμαι κακό παιδί
μαμά μπαμπά τις τράπεζες βαρούσα
μαμά μπαμπά τις έβριζες και εσύ"


Ας δεχτούμε ότι εγώ είμαι περίεργη και δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Από κάτω, βέβαια, χαμός από τα 15χρονα. Μια ζωή στις πορείες, τα ζούσαν τα τραγούδια. Έβλεπαν την ζωή τους να περνάει μέσα από τους στίχους.

Ξαναβγήκε ο Ζαραλίκος, πάλι γέλασαν οι λοιποί, εγώ, τα γνωστά, δεν καταλάβαινα το χιούμορ, αλλά εντάξει. Προλόγισε τους Μίλτο Πασχαλίδη και Χρήστο Θηβαίο. Βγήκαν τα τζόβενα στην σκηνή να τραγουδήσουν μαζί. Με τις βότκες τους, τα τσιγάρα τους, τον πόνο τους και το χιούμορ το μεταξύ τους. Γελούσαν από κάτω, για να μην τους προσβάλλουν (όχι εγώ. Εγώ είμαι μουλάρα και ακοινώνητη).  Όσο τραγουδούσε ο Θηβαίος είχα γείρει στον ώμο της φίλης μου να ξαποστάσω λίγο. Είχε πονέσει και η κοιλιά μου από τα "γέλια". Ο Θηβαίος πρέπει να έχει ζήσει μόνο τον πόνο της αγάπης. Καμία χαρά. Ή, τουλάχιστον, αυτή δεν την τραγουδάει. Πήγε να σώσει την κατάσταση ο Πασχαλίδης που έχει και πιο δυνατά κομμάτια, μας ξύπνησε κάπως, έβαλαν και μια κοπελιά που παίζει ακορντεόν και είναι wannabe τραγουδίστρια να πει τα τραγουδάκια της, φευ, ανέβηκε ξανά ο Γραμμένος γιατί της έχει γράψει τραγούδι (καλή στιγμή για να πας να προμηθευτείς νερό και αναψυκτικά) και ξαναβγήκε ο Ζαραλίκος να προλογίσει τον Παπακωνσταντίνου.

Από κάτω το πλήθος σε παραλήρημα. "Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε". Κι εγώ μαζί.  Αφού για αυτόν πήγα. Είχα ενθουσιαστεί! Για σπάσιμο, βγήκε στην αρχή μια τραγουδίστρια με ντύσιμο Within Temptation και τραγούδησε το "In the air tonight" του Φιλ Κόλινς. Άκυρο, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Σε λίγο θα ερχόταν το τιμώμενο πρόσωπο.  Και βγαίνει ο Βασίλης! Με κόκκινο μπλουζάκι, κοντό, τζην και αθλητικά παπούτσια. καπνοί, το "Χρόνια Πολλά" να συνοδεύει την είσοδο του, χαμός! Γιορτή κανονική! Αμ δε! 

Ο Βασίλης άρχισε να τραγουδάει όλα τα επαναστατικά του τραγούδια και στο ενδιάμεσο να μιλάει για Παύλο Φύσσα, τα 15χρονα από κάτω να φωνάζουν "Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες", να παροτρύνει τον κόσμο να σηκωθεί από τους καναπέδες να επαναστατήσει (το ΙΚΕΑ έχει κάψει την επανάσταση, όπως λέγεται χαριτολογώντας), τα πιτσιρίκια από κάτω να συμφωνούν (είναι τα ίδια που την επόμενη μέρα θα αράξουν στον καναπέ, πού κέφι για επανάσταση) και δωστου Άσιμο, Λοϊζο και "Οδός Ελλήνων". Καπνογόνα από κάτω, έψαχνα να δω ποιος έβαλε γκολ, πάλι εκτός πραγματικότητας εγώ, καμία "Στέλλα", κανένα "Πριν το Τέλος", κανένα έστω "Έυτυχώς που υπάρχουν πουτάνες". 

Μετά από 1,5 ώρα που ξεκίνησε να τραγουδάει ο Παπακωνσταντίνου-τόσο αντέξαμε-φύγαμε με την φίλη μου. Δεν άντεξα άλλη επανάσταση και "ζήτω η αριστερά". Με κούρασε. Ας είμαι δίκαιη, τα τραγούδια που ήθελα να ακούσω μπορεί να τα τραγούδησε μετά. Αλλά ρε Βασίλη, 40 χρόνια είναι αυτά. Δώσε κάτι στον λαό που σε αγάπησε με τις καψούρες σου. Αν ήθελα πολιτική ανάλυση καθόμουν σπίτι μου. Δεν θα τραβιόμουν μέχρι την Νίκαια-με τις καθαρές πλατείες, όπως ανέφερες-για να σε δω να τραγουδάς. Με πίκρανες Βασίλη, πολύ με πίκρανες. Θα ακούω το "Να κοιμηθούμε αγκαλιά" στο youtube. Δεν θα ξαναέρθω σε συναυλία σου Βασίλη. Προτιμώ να σε θυμάμαι όπως σε είχα εικόνα στην εφηβεία μου. Και δεν πα να γιορτάσεις και τα 80 χρόνια. Στο εύχομαι. Εγώ δεν θα είμαι εκεί. Θα είναι, όμως, οι τότε 50χρονοι, σημερινοί 15χρονοι, εξοντωμένοι από την επανάσταση, να θυμηθείτε τα παλιά. 


Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Για αυτούς που μένουν πίσω

Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει μία 6όροφη πολυκατοικία. Στον πρώτο όροφο αυτής μένει μία οικογένεια αλβανών. Είναι από αυτούς που ήρθαν στις αρχές της δεκαετίας του 90', γέννησαν  και μεγάλωσαν εδώ τα παιδιά τους. Ο γιός τους είναι κάπου στα 20, ένα ωραίο παλληκάρι, τυπικός νέος της ηλικίας του. Με το τατουάζ του στον ώμο, το μηχανάκι του, την κοπελιά του. Η μαμά είναι γύρω στα 50, δείχνει ταλαιπωρημένη αλλά είναι αεικίνητη. Ο μπαμπάς είναι μικροκαμωμένος και σιωπηλός. Σχεδόν ανύπαρκτος...

Ο μπαμπάς ήταν ο μόνος που όταν με συναντούσε στο δρόμο με χαιρετούσε. Στην αρχή δεν καταλάβαινα από πού με ήξερε και με καλημέριζε, μέχρι που πριν ένα χρόνο περίπου τον είδα στο μπαλκόνι απέναντι από το δικό μου. "Εντάξει", είπα, "δεν είναι τρελός, ο γείτονάς μου είναι".

Αρχές καλοκαιριού. Είχα καιρό να δω τον γείτονά μου. Ένα απόγευμα που καθόμουν στο μπαλκόνι, τον είδα να βγαίνει στο δικό του και να κάθεται με δυσκολία σε μία καρέκλα. Ήταν ο μισός από αυτόν που θυμόμουν, ένας σκελετός. Το χρώμα του: κίτρινο. Τα μαλλιά του αραιωμένα. Το πρόσωπό του μαρτυρούσε πόνο. Έβγαινε με την σύζυγό του βόλτα, η οποία τον κρατούσε από το χέρι, στήριγμα. Περπατούσε πολύ αργά, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μία φορά, μάλιστα, τον είδα να πηγαίνει με την οικογένειά του σε γάμο.  Τον Αύγουστο είχαν κάθε μέρα επισκέψεις στο σπίτι. Πολλές φορές δεν μπορούσε να μένει όρθιος και η επίσκεψη λάμβανε χώρα στην κρεβατοκάμαρά του. Εκεί, γύρω από το κρεβάτι του, έβαζαν τις καρέκλες και όλοι μαζί γελούσαν και του έκαναν παρέα. Εγώ, πάλι, σκεφτόμουν πως τον χαιρετούσαν. Τα βράδια αργά, ο γιος του καθόταν έξω στο μπαλκόνι με την κοπέλα του και μιλούσαν χαμηλόφωνα για να μην τον ξυπνήσουν. Η γυναίκα του διαρκώς στο πλάι του. Την είχα δει μια φορά να τον κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά της...

Ο γείτονάς μου πέθανε πριν μία εβδομάδα. Είχα να τον δω πάνω από 3 εβδομάδες και σήμερα είδα την σύζυγό του με μαύρα. Καθόταν στο μπλακόνι στην καρέκλα που καθόταν αυτός. Έδειχνε ήρεμη, ανακουφισμένη. Όχι ανακουφισμένη επειδή πέθανε, αλλά ανακουφισμένη επειδή τελείωσε το μαρτύριό του. Όσοι δεν έχουν ζήσει ανάλογη κατάσταση, ίσως βρουν ανάλγητη την παραπάνω εικόνα. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι αγάπη.  

Στεναχωρήθηκα κι ας μην τον γνώριζα. Ήταν σαν να πέρασα κι εγώ-έστω και από μακριά-την περιπέτεια της υγείας του. Για ένα πράγμα λυπάμαι, όμως, πολύ : δεν έμαθα ποτέ το όνομα του γείτονα μου.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα

Τα αρχαία ελληνικά ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα στο Λύκειο. Τα λάτρευα στη κυριολεξία. Με γοήτευε η πολυπλοκότητά τους. Τρελαινόμουν να ασχολούμαι με τα "άγνωστα" κείμενα των αρχαίων και να κάνω ανάλυση της γραμματικής και της σύνταξης τους.

Εννοείται πως είχα πάντα καλούς βαθμούς. Όχι, όμως, γιατί ήμουν φυτό και διάβαζα πολύ, αλλά γιατί ασχολούμουν με κάτι που αγαπούσα. Τότε, όπως πολλοί άλλοι, δεν καταλάβαινα για ποιό λόγο έπρεπε να τα μάθω. Απλά μου άρεσαν. Τώρα που πέρασαν αρκετά χρόνια ευγνωμονώ τους καθηγητές μου που μου έμαθαν αρχαία ελληνικά.

Καταρχάς έμαθα να μιλάω σωστά. Οι προτάσεις μου να έχουν ειρμό και μία λογική συνέχεια. Δεύτερο, και πιο σημαντικό, έμαθα ορθογραφία. Μαθαίνοντας την ρίζα κάθε λέξης, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κανείς λάθος. Για παράδειγμα η λέξη "συνδυασμός". Αν γνώριζαν όλοι πως προέρχεται από "συν+ δύο" δεν θα την εκτελούσαν κάθε τρεις και λίγο. Μπορεί να γίνομαι υπερβολική, αλλά ειλικρινά οφείλεται στην αγάπη που έχω για την γλώσσα μου. Όσοι ασχολούνται με τα social media, σίγουρα θα τους έχουν βγει τα μάτια με τα άπειρα ορθογραφικά λάθη πολλών χρηστών. Για να μην πω για τα greeklish που είναι η εύκολη λύση των απανταχού ανορθόγραφων. 

Δεν πιστεύω πως το μάθημα των αρχαίων ελληνικών θα πρέπει να γίνει προαιρετικό. Βλέπω μία διαρκή προσπάθεια να απλοποιήσουμε μία γλώσσα που παγκοσμίως θεωρείται από τις πιο πλούσιες και κατά γενική ομολογία έχει χαρίσει λέξεις σε άλλες γλώσσες. Η ελληνική γλώσσα είναι από τις λίγες με ένα πλούσιο λεξιλόγιο, έχοντας για κάθε έννοια μία λέξη.

Και ένα τελευταίο σχόλιο-ερωτήσεις: Αγαπητή κα Ρεπούση, σας έχω ακούσει να μιλάτε στην Βουλή. Πιστεύω πως έχετε μία καλή εκφορά του λόγου. Πώς καταφέρατε να το πετύχετε; Ήταν ένα ταλέντο που είχατε από μικρή; Το διδαχθήκατε κάπου; Αν όχι από το σχολείο, ποιός σας έδωσε το κίνητρο να ασχοληθείτε με την σωστή χρήση της γλώσσας σας;