Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει μία 6όροφη πολυκατοικία. Στον πρώτο όροφο αυτής μένει μία οικογένεια αλβανών. Είναι από αυτούς που ήρθαν στις αρχές της δεκαετίας του 90', γέννησαν και μεγάλωσαν εδώ τα παιδιά τους. Ο γιός τους είναι κάπου στα 20, ένα ωραίο παλληκάρι, τυπικός νέος της ηλικίας του. Με το τατουάζ του στον ώμο, το μηχανάκι του, την κοπελιά του. Η μαμά είναι γύρω στα 50, δείχνει ταλαιπωρημένη αλλά είναι αεικίνητη. Ο μπαμπάς είναι μικροκαμωμένος και σιωπηλός. Σχεδόν ανύπαρκτος...
Ο μπαμπάς ήταν ο μόνος που όταν με συναντούσε στο δρόμο με χαιρετούσε. Στην αρχή δεν καταλάβαινα από πού με ήξερε και με καλημέριζε, μέχρι που πριν ένα χρόνο περίπου τον είδα στο μπαλκόνι απέναντι από το δικό μου. "Εντάξει", είπα, "δεν είναι τρελός, ο γείτονάς μου είναι".
Αρχές καλοκαιριού. Είχα καιρό να δω τον γείτονά μου. Ένα απόγευμα που καθόμουν στο μπαλκόνι, τον είδα να βγαίνει στο δικό του και να κάθεται με δυσκολία σε μία καρέκλα. Ήταν ο μισός από αυτόν που θυμόμουν, ένας σκελετός. Το χρώμα του: κίτρινο. Τα μαλλιά του αραιωμένα. Το πρόσωπό του μαρτυρούσε πόνο. Έβγαινε με την σύζυγό του βόλτα, η οποία τον κρατούσε από το χέρι, στήριγμα. Περπατούσε πολύ αργά, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μία φορά, μάλιστα, τον είδα να πηγαίνει με την οικογένειά του σε γάμο. Τον Αύγουστο είχαν κάθε μέρα επισκέψεις στο σπίτι. Πολλές φορές δεν μπορούσε να μένει όρθιος και η επίσκεψη λάμβανε χώρα στην κρεβατοκάμαρά του. Εκεί, γύρω από το κρεβάτι του, έβαζαν τις καρέκλες και όλοι μαζί γελούσαν και του έκαναν παρέα. Εγώ, πάλι, σκεφτόμουν πως τον χαιρετούσαν. Τα βράδια αργά, ο γιος του καθόταν έξω στο μπαλκόνι με την κοπέλα του και μιλούσαν χαμηλόφωνα για να μην τον ξυπνήσουν. Η γυναίκα του διαρκώς στο πλάι του. Την είχα δει μια φορά να τον κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά της...
Ο γείτονάς μου πέθανε πριν μία εβδομάδα. Είχα να τον δω πάνω από 3 εβδομάδες και σήμερα είδα την σύζυγό του με μαύρα. Καθόταν στο μπλακόνι στην καρέκλα που καθόταν αυτός. Έδειχνε ήρεμη, ανακουφισμένη. Όχι ανακουφισμένη επειδή πέθανε, αλλά ανακουφισμένη επειδή τελείωσε το μαρτύριό του. Όσοι δεν έχουν ζήσει ανάλογη κατάσταση, ίσως βρουν ανάλγητη την παραπάνω εικόνα. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι αγάπη.
Στεναχωρήθηκα κι ας μην τον γνώριζα. Ήταν σαν να πέρασα κι εγώ-έστω και από μακριά-την περιπέτεια της υγείας του. Για ένα πράγμα λυπάμαι, όμως, πολύ : δεν έμαθα ποτέ το όνομα του γείτονα μου.
Ο μπαμπάς ήταν ο μόνος που όταν με συναντούσε στο δρόμο με χαιρετούσε. Στην αρχή δεν καταλάβαινα από πού με ήξερε και με καλημέριζε, μέχρι που πριν ένα χρόνο περίπου τον είδα στο μπαλκόνι απέναντι από το δικό μου. "Εντάξει", είπα, "δεν είναι τρελός, ο γείτονάς μου είναι".
Αρχές καλοκαιριού. Είχα καιρό να δω τον γείτονά μου. Ένα απόγευμα που καθόμουν στο μπαλκόνι, τον είδα να βγαίνει στο δικό του και να κάθεται με δυσκολία σε μία καρέκλα. Ήταν ο μισός από αυτόν που θυμόμουν, ένας σκελετός. Το χρώμα του: κίτρινο. Τα μαλλιά του αραιωμένα. Το πρόσωπό του μαρτυρούσε πόνο. Έβγαινε με την σύζυγό του βόλτα, η οποία τον κρατούσε από το χέρι, στήριγμα. Περπατούσε πολύ αργά, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μία φορά, μάλιστα, τον είδα να πηγαίνει με την οικογένειά του σε γάμο. Τον Αύγουστο είχαν κάθε μέρα επισκέψεις στο σπίτι. Πολλές φορές δεν μπορούσε να μένει όρθιος και η επίσκεψη λάμβανε χώρα στην κρεβατοκάμαρά του. Εκεί, γύρω από το κρεβάτι του, έβαζαν τις καρέκλες και όλοι μαζί γελούσαν και του έκαναν παρέα. Εγώ, πάλι, σκεφτόμουν πως τον χαιρετούσαν. Τα βράδια αργά, ο γιος του καθόταν έξω στο μπαλκόνι με την κοπέλα του και μιλούσαν χαμηλόφωνα για να μην τον ξυπνήσουν. Η γυναίκα του διαρκώς στο πλάι του. Την είχα δει μια φορά να τον κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά της...
Ο γείτονάς μου πέθανε πριν μία εβδομάδα. Είχα να τον δω πάνω από 3 εβδομάδες και σήμερα είδα την σύζυγό του με μαύρα. Καθόταν στο μπλακόνι στην καρέκλα που καθόταν αυτός. Έδειχνε ήρεμη, ανακουφισμένη. Όχι ανακουφισμένη επειδή πέθανε, αλλά ανακουφισμένη επειδή τελείωσε το μαρτύριό του. Όσοι δεν έχουν ζήσει ανάλογη κατάσταση, ίσως βρουν ανάλγητη την παραπάνω εικόνα. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι αγάπη.
Στεναχωρήθηκα κι ας μην τον γνώριζα. Ήταν σαν να πέρασα κι εγώ-έστω και από μακριά-την περιπέτεια της υγείας του. Για ένα πράγμα λυπάμαι, όμως, πολύ : δεν έμαθα ποτέ το όνομα του γείτονα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου