Συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας, 26 Σεπτεμβρίου 2013. Εορτασμός των 40 χρόνων του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην δισκογραφία. Μία γιορτή για όσους μεγάλωσαν με τα τραγούδια του. Ε, πήγα κι εγώ να το γιορτάσω.
Τι το'θελα; Εξηγούμαι:
Στην αρχή βγήκε ο Χριστόφορος Ζαραλίκος. Ο ρόλος του ήταν να προλογίζει τους τραγουδιστές και να μας κάνει να γελάμε. Εγώ δεν γέλασα. Αλλά, άντε, εγώ είμαι δύσκολος άνθρωπος για να γελάσω. Γιατί υπήρχαν πολλοί που γελούσαν. Δεν τους καταλάβαινα, αλλά μπορεί να είμαι και ηλίθια και να μην έπιανα τα αστεία. Τέλος πάντων, λίγη σημασία έχει. Ο Ζαραλίκος, λοιπόν, μας έλεγε για την θεωρία των 2 άκρων, φασισμός με άκρα αριστέρα (σύσσωμο το θέατρο απεφάνθη πως δεν υπάρχει άκρα αριστέρα), και μετά το γύρισε στο σορολόπ, καταλήγοντας πως το να είσαι άνεργος είναι καλύτερο από το να εργάζεσαι για 300€. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή, μας έδειξε σκηνές από το "Αν" του Παπακαλιάτη. Εκεί έπεσε πολύ γέλιο. Πόσο μας άρεσε να διακωμωδούμε για ένα δεκάλεπτο την ταινία! Εκπληκτικά! Αφού είδε πως το χιούμορ του είχε πέραση, συνέχισε να τρολάρει την Πάολα με τα παρωχημένα αστεία περί σκύλου κλπ. Μάζεψε όλες τις ατάκες από το twitter και τις κοπανούσε την μία μετά την άλλη. Πολύ γέλιο σας λέω.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να προλογίσει τον Σπύρο Γραμμένο με τον οποίο μας είπε πως γνωρίστηκαν στην πορεία στην Κερατέα και έκτοτε είναι κολλητοί φίλοι. Σχέσεις ζωής.
Βγήκε, λοιπόν, ο Γραμμένος με το γνωστό ντυσιματάκι με τις τιράντες και είπε τα τραγούδια του με ύφος "σας κάνω χάρη". Πολύ διασκέδαση. Αφού δεν ήθελα να κατέβει. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το παιδί αρέσει, αλλά είπαμε, είμαι και περίεργη. Βέβαια, δυσκολεύτηκα να καταλάβω κάποιους στίχους όπως:
"Μαμά μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος
μαμά μπαμπά είμαι κακό παιδί
μαμά μπαμπά τις τράπεζες βαρούσα
μαμά μπαμπά τις έβριζες και εσύ"
Ας δεχτούμε ότι εγώ είμαι περίεργη και δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Από κάτω, βέβαια, χαμός από τα 15χρονα. Μια ζωή στις πορείες, τα ζούσαν τα τραγούδια. Έβλεπαν την ζωή τους να περνάει μέσα από τους στίχους.
Ξαναβγήκε ο Ζαραλίκος, πάλι γέλασαν οι λοιποί, εγώ, τα γνωστά, δεν καταλάβαινα το χιούμορ, αλλά εντάξει. Προλόγισε τους Μίλτο Πασχαλίδη και Χρήστο Θηβαίο. Βγήκαν τα τζόβενα στην σκηνή να τραγουδήσουν μαζί. Με τις βότκες τους, τα τσιγάρα τους, τον πόνο τους και το χιούμορ το μεταξύ τους. Γελούσαν από κάτω, για να μην τους προσβάλλουν (όχι εγώ. Εγώ είμαι μουλάρα και ακοινώνητη). Όσο τραγουδούσε ο Θηβαίος είχα γείρει στον ώμο της φίλης μου να ξαποστάσω λίγο. Είχε πονέσει και η κοιλιά μου από τα "γέλια". Ο Θηβαίος πρέπει να έχει ζήσει μόνο τον πόνο της αγάπης. Καμία χαρά. Ή, τουλάχιστον, αυτή δεν την τραγουδάει. Πήγε να σώσει την κατάσταση ο Πασχαλίδης που έχει και πιο δυνατά κομμάτια, μας ξύπνησε κάπως, έβαλαν και μια κοπελιά που παίζει ακορντεόν και είναι wannabe τραγουδίστρια να πει τα τραγουδάκια της, φευ, ανέβηκε ξανά ο Γραμμένος γιατί της έχει γράψει τραγούδι (καλή στιγμή για να πας να προμηθευτείς νερό και αναψυκτικά) και ξαναβγήκε ο Ζαραλίκος να προλογίσει τον Παπακωνσταντίνου.
Από κάτω το πλήθος σε παραλήρημα. "Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε". Κι εγώ μαζί. Αφού για αυτόν πήγα. Είχα ενθουσιαστεί! Για σπάσιμο, βγήκε στην αρχή μια τραγουδίστρια με ντύσιμο Within Temptation και τραγούδησε το "In the air tonight" του Φιλ Κόλινς. Άκυρο, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Σε λίγο θα ερχόταν το τιμώμενο πρόσωπο. Και βγαίνει ο Βασίλης! Με κόκκινο μπλουζάκι, κοντό, τζην και αθλητικά παπούτσια. καπνοί, το "Χρόνια Πολλά" να συνοδεύει την είσοδο του, χαμός! Γιορτή κανονική! Αμ δε!
Ο Βασίλης άρχισε να τραγουδάει όλα τα επαναστατικά του τραγούδια και στο ενδιάμεσο να μιλάει για Παύλο Φύσσα, τα 15χρονα από κάτω να φωνάζουν "Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες", να παροτρύνει τον κόσμο να σηκωθεί από τους καναπέδες να επαναστατήσει (το ΙΚΕΑ έχει κάψει την επανάσταση, όπως λέγεται χαριτολογώντας), τα πιτσιρίκια από κάτω να συμφωνούν (είναι τα ίδια που την επόμενη μέρα θα αράξουν στον καναπέ, πού κέφι για επανάσταση) και δωστου Άσιμο, Λοϊζο και "Οδός Ελλήνων". Καπνογόνα από κάτω, έψαχνα να δω ποιος έβαλε γκολ, πάλι εκτός πραγματικότητας εγώ, καμία "Στέλλα", κανένα "Πριν το Τέλος", κανένα έστω "Έυτυχώς που υπάρχουν πουτάνες".
Μετά από 1,5 ώρα που ξεκίνησε να τραγουδάει ο Παπακωνσταντίνου-τόσο αντέξαμε-φύγαμε με την φίλη μου. Δεν άντεξα άλλη επανάσταση και "ζήτω η αριστερά". Με κούρασε. Ας είμαι δίκαιη, τα τραγούδια που ήθελα να ακούσω μπορεί να τα τραγούδησε μετά. Αλλά ρε Βασίλη, 40 χρόνια είναι αυτά. Δώσε κάτι στον λαό που σε αγάπησε με τις καψούρες σου. Αν ήθελα πολιτική ανάλυση καθόμουν σπίτι μου. Δεν θα τραβιόμουν μέχρι την Νίκαια-με τις καθαρές πλατείες, όπως ανέφερες-για να σε δω να τραγουδάς. Με πίκρανες Βασίλη, πολύ με πίκρανες. Θα ακούω το "Να κοιμηθούμε αγκαλιά" στο youtube. Δεν θα ξαναέρθω σε συναυλία σου Βασίλη. Προτιμώ να σε θυμάμαι όπως σε είχα εικόνα στην εφηβεία μου. Και δεν πα να γιορτάσεις και τα 80 χρόνια. Στο εύχομαι. Εγώ δεν θα είμαι εκεί. Θα είναι, όμως, οι τότε 50χρονοι, σημερινοί 15χρονοι, εξοντωμένοι από την επανάσταση, να θυμηθείτε τα παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου