Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Ζήσε την στιγμή

Μίρλα, γκρίνια, μανούρα με το παραμικρό. Μίζεροι άνθρωποι που λόγω οικονομικής κρίσης απέγιναν χειρότεροι. Και όσοι δεν ήταν ποτέ, κατήντησαν και αυτοί. Γιατί περί κατάντιας πρόκειται. Όλα μας φταίνε, όλα δείχνουν μαύρα, όλα και όλοι μας ενοχλούν.

Περπατάω στο δρόμο και βλέπω ανθρώπους σκυφτούς, μελαγχολικούς, με φάτσες στραβωμένες, λυπημένες, σε διαρκή ένταση και έτοιμοι για καυγά. Κανένα χαμόγελο, πουθενά φως στις ψυχές. Τα σπίτια έχουν γίνει φυλακές και υπάρχει διάχυτη η τάση φυγής. Από πού; από την ζωή που οι ίδιοι έφτιαξαν και πορεύονται σύμφωνα με τις επιλογές τους.

Και θέλω να γυρίσω και να τους σκουντήξω με δύναμη και να του πω "ξυπνήστε και ζήστε". Δύσκολο, ε; 

Ζωή είναι οι μικρές στιγμές που βιώνουμε. Και αυτό τώρα που έγραψα έγινε σε μία στιγμή η οποία πάει, χάθηκε. Και όταν το ξαναδιαβάσω θα έχει περάσει πάλι άλλη μία στιγμή. Μπορεί κάποιος που θα διαβάσει αυτό το κείμενο να θεωρήσει πως οι αισιόδοξοι ψάχνουν να βρουν φρούδες ευκαιρίες για να χαμογελάσουν. Είναι, όμως, έτσι;

Κατ' εμέ, όχι. Γιατί οι στιγμές που ζούμε δεν είναι πάντα ευχάριστες. Αλλά, όποιες κι αν είναι, τις ζούμε, γεμάτες, στο όλον τους, τις απορροφάμε και επιλέγουμε ποιες θα κρατήσουμε ως αναμνήσεις. 

Για εμένα στιγμές είναι: οι Κυριακές με τους φίλους μου στο σπίτι, τα πειράγματα μας, οι καζούρες μας, ο ήχος από τα γέλια τους. Ο σαββατιάτικος καφές με τον κολλητό μου. 

Το κούνημα της ουράς της Μπέλλας μου όταν με αντικρίζει, το κρύψιμο μέσα στο μπάνιο όταν φοβάται τα μπουμπουνητά, η χαρά της όταν της λέω να βγούμε βόλτα, τα σαλάκια της που τρέχουν όταν είναι κοντά σε φαγητό. 

Η πρώτη φορά που μου μίλησε, το χαμόγελο των ματιών του, η φωνή του, ο ήχος του τηλεφώνου όταν με καλεί, το καρδιοχτύπι όταν είναι να τον συναντήσω, η μελαγχολία όταν τον αποχωρίζομαι...

Η είδηση μιας αρρώστιας αγαπημένου προσώπου μου, ο θάνατος των γονιών μου, η μέρα που πέρασε και δεν είχα φαγητό σπίτι, το διαγώνισμα των Μαθηματικών στην α'γυμνασίου που είχα γράψει 5/20 (!), το μεσημέρι εκείνο που γλίστρησα με το αμάξι και τράκαρα στο πεζοδρόμιο.

Τόσες μα τόσες στιγμές έχω να θυμάμαι! Τις καλές εννοείται πως θέλω να τις ξαναζήσω. Από τις κακές θα κρατήσω αυτά που με δίδαξαν, αυτά που μου έδωσαν, κυρίως την διαπίστωση πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και πως η υπέρ-ανάλυση γεγονότων και καταστάσεων δεν βγάζει πουθενά. Σταματήστε, λοιπόν, να σκέφτεστε πολύ και ζήστε περισσότερο. Ζήστε τις στιγμές που σας χαρίζονται καθημερινά.