Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

Ο καρκίνος δεν σκοτώνει

Πολλοί πιστεύουν πως η παρενέργεια μιας χημειοθεραπείας είναι να πέσουν τα μαλλιά. Αυτή είναι η εμφανής και ενδεχομένως η πιο ανώδυνη, μιας και τα μαλλιά ξαναβγαίνουν γρήγορα (και πιο δυνατά). Δυστυχώς, όμως, οι χημειοθεραπείες προκαλούν πολλές περισσότερες παρενέργειες τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κάποιος που δεν το ζει. Ακολουθούν αυτές που βίωσα (και βιώνω) εγώ, λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα φάρμακα δρουν διαφορετικά από οργανισμό σε οργανισμό, θέλοντας έτσι να δηλώσω τον θαυμασμό μου σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο και να δικαιολογήσω εν μέρει τον τίτλο του παρόντος.

  1. Η πιο απάλευτη παρενέργεια είναι η κόπωση. Και όταν λέμε κόπωση εννοούμε τρελή κόπωση. Για κάποιες μέρες δεν έχεις δυνάμεις να μιλήσεις, ούτε να περπατήσεις και αν θες κάτι το δείχνεις με το χέρι σου. Χρειάζεσαι βοήθεια να κάνεις μπάνιο, να μετακινηθείς, να φας κ.ο.κ. Το σώμα σου δεν υπακούει σε καμία εντολή. Απλά δεν μπορείς. 
  2. Πόνοι, τρελοί πόνοι, από το πουθενά. Όχι εκεί που έχεις τον καρκίνο, όχι. Στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα,νευραλγίες και μυαλγίες. Προσωπικά τα παυσίπονα δεν με βοήθησαν. Για προσπάθησε να κοιμηθείς έτσι...
  3. Αιμορροΐδες. Δεν είχα, απέκτησα. Και απ' ότ,ι φαίνεται θα τις κουβαλάω εσαεί. Εξαιρετικά.
  4. Παράπλευρες παρενέργειες: σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Εγώ το έπαθα ταυτόχρονα και στα δύο χέρια. Εν ολίγοις πονάς όταν κουνάς τα χέρια σου. Δηλαδή συνέχεια.
  5. Δυσκοιλιότητα. Εσείς έχετε μετρήσει πόσα πλακάκια έχει το μπάνιο σας; εγώ ναι, γιατί είχα τον χρόνο να το κάνω.
  6. Αναγούλες. Όλη μέρα. Και χάπια να πάρεις πάλι τις έχεις αλλά σε πιο light μορφή. Άσε που τα χάπια προκαλούν δυσκοιλιότητα, οπότε πάμε πάλι στο 5.
  7. Στοματίτιδα. Πονάς όταν μιλάς, όταν καταπίνεις, πετάγεσαι στο ταβάνι όταν πίνεις μια πορτοκαλάδα, πρήζονται τα ούλα σου και προσωπικά, πάλι, τα φάρμακα δεν με βοήθησαν. 
  8. Γκρεμισμένοι αιματολογικοί δείκτες. Όπως είναι φυσικό, αυτά τα κοκτέιλ φαρμάκων μπορεί να έχουν σκοπό να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα αλλά ταυτόχρονα σκοτώνουν και τα καλά. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να πιάνουν πάτο όλοι οι δείκτες μιας γενικής αίματος: αιματοκρίτης, λευκά, αιμοπετάλια. Για τα λευκά έκανα ενέσεις. Για τα υπόλοιπα, όμως, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, απλά τα παρακολουθείς και αναφέρεις πάντα στον γιατρό σου. Επίσης, παρακολουθούνται οι δείκτες για συκώτι, ζάχαρο, νεφρά κτλ. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μαυρίζει το  δέρμα σου σε κάποια σημεία σαν να σε έχουν δείρει, να παίρνεις το χρώμα το εκρού του νεκρού, να μην έχεις δυνάμεις φυσικά και να προσέχεις να μην ματώσεις γιατί το αίμα θα ρέει άφθονο. Προληπτικά πήρα losec για τον φόβο γαστρορραγίας. 
  9. Αλλαγές στο δέρμα. Γίνεται πιο τραχύ και βρωμίζει εύκολα. Επίσης, έχεις παντού κοκκινίλες που είναι σαν να έχεις βγάλει την ερυθρά, αλλά δεν σε ενοχλούν, απλά υπάρχουν.
  10. Αλλεργίες. Εδώ θα ήθελα να σταθώ για να διηγηθώ αυτό που μου συνέβη ενόσω έκανα χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο. Κάθε ασθενής πριν ξεκινήσει την θεραπεία του παίρνει έναν σκασμό αντισταμινικά μέσα σε ορό, γι'αυτό και οι περισσότεροι κοιμούνται στην αρχή της διαδικασίας. Έλα, όμως, που μπορεί αυτό να μην είναι αρκετό! Στατιστικές έδειξαν πως ένα από τα φάρμακα που έπαιρνα εγώ μπορεί να προκαλέσει αλλεργία την 8η φορά που θα το λάβει ο ασθενής. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην δικιά μου όγδοη φορά. Στην παρακάτω φωτογραφία είμαι κυριλέ, πριν αρχίσουν όλα.
Και όπως είμαι έτσι άνετη και ωραία, ξαφνικά δεν νιώθω καλά. Το λέω στον άντρα μου και εκείνος πάει να φωνάξει τον γιατρό. Σε δευτερόλεπτα αρχίζω να χάνομαι και να πονάω στο στήθος. Για πότε ήρθαν οι καρδιολόγοι, οι νοσηλευτές και τα μηχανήματα, χαμπάρι δεν πήρα. Τα περισσότερα τα ξέρω από τις περιγραφές του άντρα μου και των γιατρών και όχι γιατί τα θυμάμαι. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και πονούσα στο στήθος. Μου έβαλαν οξυγόνο, μου έκανα καρδιογράφημα που έδειξε flatline και μου έκαναν ενέσεις. Τι ακριβώς δεν ξέρω, αλλά κάπου άκουσα αδρεναλίνη. Η προϊσταμένη η Φωτεινή και ο γιατρός μου ο Θάνος Λαλούσης με σκουντούσαν για να μην κοιμηθώ. Ο νοσηλευτής ο Περικλής προσπαθούσε το γλυκούλι μου να βγάλει το σουτιέν μου για να βάλει τα καλώδια και είχε αγχωθεί (καταλαβαίνετε τι καζούρα έγινε μόλις συνήλθα). Τρεις καρδιολόγοι έδιναν  εντολές αναλόγως με την κλινική μου πορεία. Κάποια στιγμή μετά από κάνα δίωρο περίπου γύρισα στον κόσμο μας. Με έβαλαν υποχρεωτικά ένα βράδυ στην ΜΑΦ για παρακολούθηση και ήταν πολύ εύκολο να κοιμηθώ με ένα πιεσόμετρο, ένα οξύμετρο και ορό στα χέρια και τα μηχανήματα να κάνουν μπιπ...μπιπ...μπιπ...Και να ήθελα να κοιμηθώ, ήταν βραδιά Euroleague και είχε χάσει η Πανάθα και ήμουν όλο τσαντίλα. 
Εν κατακλείδι, στις χημειοθεραπείες όταν μιλάμε για αλλεργίες, δεν εννοούμε μόνο εξανθήματα και σπυράκια.

Για το τέλος άφησα την πιο σημαντική παρενέργεια των χημειοθεραπειών: τον χωρισμό. Ξέρετε πόσες ιστορίες έχω ακούσει για ανθρώπους που παρατάνε τους συντρόφους τους γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν; Φαντάζεστε να περνάτε όλα τα ανωτέρω και να μην έχετε κάποιον δίπλα σας να σας βοηθήσει ακόμη και στα πιο απλά; να σας πάρει αγκαλιά και να σας πει να μην φοβάσαι και πως όλα θα πάνε καλά; εγώ είμαι ευλογημένη που έχω τον Αλέκο μου, αλλά πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που το αντιμετωπίζουν όλο αυτό ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. 

KUDOS, λοιπόν, σε όλους τους καρκινοπαθείς που δίνουν την μάχη τους, είτε μόνοι, είτε όχι. Πρέπει να έχεις πολλά κιλά @@ για να το παλέψεις και να βγεις νικητής. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ακατόρθωτο.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

Ανοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο Αθηναίων κ.Κώστα Μπακογιάννη

Αγαπητέ Δήμαρχε,
αφού σας συγχαρώ για την εκλογή σας και αφού σας δώσω τα εύσημα για την δουλειά που έχετε ήδη ξεκινήσει να κάνετε, θα ήθελα να σας μιλήσω για τα τιμημένα Πατήσια. Την περιοχή που κάποτε ήταν τόπος εξοχής ή πιο πρόσφατα ήταν η γειτονιά των ηθοποιών.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω ακόμη στα Πατήσια. Νιώθω ευλογημένη που μπόρεσα και έπαιζα με τα άλλα παιδιά στους δρόμους, που είχα πολλές επιλογές σε κινηματογράφο και θέατρο, που είχα τριγύρω μου πολύ καλά μαγαζιά για να ψωνίσω. Όλα αυτά με τα χρόνια διαλύθηκαν. Δεν θα εξετάσω εδώ τους λόγους, λίγο έως πολύ είναι γνωστοί. Θα σας μιλήσω, όμως, για τα Πατήσια τώρα, πώς ζούμε, τι θέλουμε και γιατί σας ψηφίσαμε στην τελική:

ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Από πού να το πιάσω αυτό; και μόνο που έγραψα την λέξη ζαλίστηκα. Ας ξεκινήσω από τις λαϊκές αγορές. Στην γειτονιά μου λειτουργεί κάθε Τετάρτη. Η πινακίδα γράφει ότι είναι μέχρι τις 14.00, οι λαϊκατζήδες φεύγουν στις 16.00. Τα συνεργεία καθαρισμού περνούν στις 19.00! Σε αυτό το διάστημα έχουν προλάβει όλοι να παρκάρουν τα αμάξια τους (δεν έχουμε δα και τόσες θέσεις στάθμευσης) με αποτέλεσμα όταν περνάει το όχημα του Δήμου να καθαρίζει και να πλένει την μέση του δρόμου. Τσάμπα δουλειά γιατί όσα έχουν παρατήσει οι άνθρωποι της λαϊκής καταλήγουν στις αποχετεύσεις. Επίσης, δεν γίνεται απολύμανση και είναι πραγματικά υπέροχο για 2 μέρες να βρωμάει ο δρόμος ψαρίλα.

Μιλώντας για απολύμανση, βάλτε στο πρόγραμμα τον καθαρισμό των κάδων. Δεν θυμάμαι καν πριν πόσα χρόνια είχε γίνει η τελευταία.

Σε ό,τι αφορά τα πάρκα-που έχουμε πολλά στα Πατήσια-ωραία η δουλειά που κάνατε στο παρκάκι της Αγίας Παρασκευής αλλά: για να έχει αποτέλεσμα ο κόπος των ανθρώπων του Δήμου θα πρέπει να περνάνε συχνότερα και όχι κάθε 4 χρόνια. Επίσης, πολλά πάρκα χρειάζονται μηχανές για ξεχορτάριασμα, περισσότερους κάδους σκουπιδιών και απολύμανση. Στο πάρκο της Φυτευτής (Σίφνου-Αγίας Παρασκευής-Σερίφου-Αιλιανού) έχω δει με τα μάτια μου αλλοεθνή να αφοδεύει μέσα στα δέντρα και να σκουπίζεται με χαρτί υγείας που είχαν φροντίσει φίλοι του να αποθηκεύσουν πάνω στα κλαδιά του δέντρου! Ή όπως προχωράνε στο δρόμο βρίσκουν έναν τοίχο και ουρούν σαν τα σκυλιά. Τέτοια περιστατικά μπορώ να σας διηγηθώ άπειρα, αλλά πιστεύω πως πήρατε μία εικόνα.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Κινδυνεύοντας να ακουστώ ρατσίστρια από τους αλληλέγγυους συμπολίτες μου, δυστυχώς η εγκληματικότητα έχει εκτοξευθεί σε ποσοστό από τότε που ήρθαν στην πόλη όλες οι "φυλές του Ισραήλ". Κάθε μέρα έχουμε ένα περιστατικό. Κάποια γράφονται σε ενημερωτικά site, κάποια θα αναφερθούν στα δελτία ειδήσεων αλλά τα περισσότερα τα ζούμε καθημερινά. Δηλαδή, για εμάς δεν είναι έκπληξη να ακούσουμε έναν πυροβολισμό. Είναι κάτι σύνηθες. Το θέμα είναι πότε αυτή η σφαίρα θα φύγει επάνω μας. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, οι μαύροι πχ τσακώνονται μεταξύ τους για ναρκωτικά και ποσοστά από την πορνεία, δεν ενοχλούν εμάς, αλλά αν κάτσει η στραβή και περνάμε από δίπλα; ε;
Επίσης, έχουμε πολλές ληστείες μέρα-μεσημέρι. Ενίοτε και με τους ιδιοκτήτες μέσα στα σπίτια. 

ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ

Αν κάνετε μία βόλτα στα στενά των Πατησίων θα βρείτε πολλά παλιά αρχοντικά, πραγματικά κοσμήματα αρχιτεκτονικής, έτοιμα να καταρρεύσουν. Σε αυτά βρίσκουν καταφύγιο τα ποντίκια ή οι ναρκομανείς με φόβο να σκοτωθούν. Μήπως θα ήταν καλή ιδέα-σε συνεννόηση με τυχόν ιδιοκτήτες-όσα δεν χρειάζεται να κατεδαφιστούν να αξιοποιηθούν για δομές του Δήμου;(βρεφονηπιακοί σταθμοί, χώροι πολιτισμού κ.ο.κ.). Επίσης, υπάρχουν πολλά εγκαταλελειμμένα πάσης λογής οχήματα τα οποία πέρα από βρωμιά καταλαμβάνουν και θέσεις στάθμευσης. Έμαθα πως ξεκινήσατε μία δράση με τις μηχανές, αναμένουμε και στα υπόλοιπα. 

Στα Πατήσια παλεύουμε πολύ να κρατήσουμε την εικόνα της γειτονιάς και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουμε. Αλλά σιγά-σιγά αυτό φθείρει και δεν το θέλουμε. Παντού ξένοι που ανοίγουν μαγαζιά για να τα κλείσουν μετά από λίγο, μυρωδιά από κάρυ στον αέρα και μηδέν σεβασμός. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τους ξένους και πριν προλάβει ο οιοσδήποτε να μας κατηγορήσει για ρατσιστές να σας ενημερώσω πως κάνουμε παρέα και με Αλβανούς, Γεωργιανούς, Βούλγαρους και Αιγύπτιους οι οποίοι, όμως, είναι ήρεμοι άνθρωποι που πάνε στις δουλειές του, έχουν τις οικογένειές τους και πάνω απ'όλα σέβονται την χώρα στην οποία έχουν έρθει. 

Τέλος, θα ήθελα να σκεφτείτε το ενδεχόμενο ενημέρωσης για την ανακύκλωση και για την φροντίδα των κατοικίδιων. Παρ'όλο που έχουμε κάδους ανακύκλωσης στην γειτονιά, πολλοί πετάνε μέσα σκουπίδια και πάει στράφι η προσπάθεια των υπολοίπων. Αν δε υπάρχει απεργία όλοι οι κάδοι γεμίζουν ως τον ουρανό. Ίσως μία ανταπόδοση όπως γίνεται στο εξωτερικό να βοηθούσε. Σε ό,τι αφορά τα κατοικίδια, γνωρίζω και τους νόμους και όλα αλλά εδώ πολλοί αφήνουν ελεύθερα τα σκυλιά στο πάρκο, δεν μαζεύουν τα περιττώματα τους ή παίρνουν μία σακούλα και πετάνε τροφή στο πεζοδρόμιο για να την φάνε οι γάτες. Όση μένει την τρώνε τα ποντίκια ή μαζεύονται κατσαρίδες. Καταλαβαίνω πως είναι θέμα νοοτροπίας αλλά δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον κάτι άλλο. 

Αν καταφέρετε να διώξετε λίγο από τον φόβο μας, νομίζω πως θα έχετε καταφέρει πολλά. Και τους Δημοτικούς Συμβούλους που εκλέξαμε για στείλτε τους από τις γειτονιές να τα καταγράψουν. Το αναφέρω γιατί εγώ δεν έχω δει κανένα.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας






















Σάββατο 25 Μαΐου 2019

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια απύθμενου ψεύδους και αθλιότητας και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εξακολουθούν να υποστηρίζουν αυτόν τον αλήτη και το σινάφι του. Έχω σκεφτεί πως είναι με κάποιο τρόπο ωφελημένοι από αυτή την κατάσταση αλλά πόσο πια; ή πως είναι θέμα ιδεολογίας αλλά ποιος πιστεύει στο τίποτα; γιατί ό,τι βγαίνει από το στόμα του είναι μπούρδες.

Δεν σε πείραξε που είναι αγράμματος, που θα έπρεπε.
Δεν σε πείραξε που δεν ξέρει αγγλικά και πηγαίνει να "διαπραγματευτεί" με τους Ευρωπαίους (καταλαβαίνουμε όλοι πλέον γιατί του πήρε 17 ώρες η περιβόητη διαπραγμάτευση, δεν καταλάβαιναν οι άλλοι τι έλεγε και το γύρισαν στην νοηματική), που θα έπρεπε.
Δεν σε πείραξε που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του και δεν ξέρει πώς βγαίνουν τα λεφτά (αμφιβάλλω αν έχει χτίσει σπίτι στα lego), που θα έπρεπε.
Δεν σε πείραξε που δεν έχει κανένα στέλεχος άξιο και όλοι πετάνε τις γνωστές αμοραλιστικές παπάτζες που μαθαίνουν απ'έξω κάθε βράδυ και τις απαγγέλνουν την επομένη εν χορώ. Από τον τσάμπα μάγκα Πολάκη που ο πολιτικός του λόγος είναι τόσο σοβαρός όσο ενός 3χρονου, ή το βδέλυγμα την Δούρου που με 125 νεκρούς στην πλάτη της τολμάει να ξαναβάζει υποψηφιότητα για Περιφερειάρχης. Δεν σε πείραξαν, λοιπόν, αυτοί και άλλοι τόσοι, που θα έπρεπε.
Δεν σε πείραξε που σου πούλησε ελπίδα και αμέσως άρχισε να σε κοροϊδεύει και έκτοτε δεν έχει σταματήσει, που θα έπρεπε. 
Δεν σε πείραξε που σε έμαθε να ζεις με επιδόματα και έχει ως πρότυπο κάτι μονάρχες τύπου Μαδούρο, που θα έπρεπε.
Δεν σε πείραξε και προφανώς δεν σε πειράζει που λέξεις όπως "αξιοπρέπεια", "ευθιξία" και "φιλότιμο" δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του.

Το ό,τι σε δουλεύουν μπροστά στα μάτια σου δεν σε πειράζει; το ό,τι ακολουθούν τις πρακτικές των ινδαλμάτων τους και καταστρέφουν την χώρα, δεν σε πειράζει; το ό,τι σε εκβιάζουν με ψευτο-παροχές δεν σε πειράζει; το ό,τι κατάφεραν μετά από τόσα χρόνια να μας διχάσουν, δεν σε πειράζει; το ό,τι σου δίνουν ψίχουλα και τα ονομάζουν 13η σύνταξη δεν σε πειράζει; το ό,τι το μαύρο το βαφτίζουν άσπρο γιατί έτσι θα σε πείσουν, δεν σε πειράζει;

Εμένα όχι απλά με πειράζει, με προσβάλλει! Με προσβάλλει να με θεωρεί τόσο ηλίθια να τον πιστεύω και να του δίνω το δικαίωμα να με εξαθλιώνει ψυχικά, οικονομικά, κοινωνικά κάθε μέρα. Με πειράζει να βλέπω γείτονες να τσακώνονται για τα επιδόματα. Και φυσικά με ενοχλεί η παρωχημένη ατάκα: "γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι;". Ναι ρε, καλύτεροι ήταν. Χώνεψέ το και προχώρα. Γιατί από την κατσίκα του γείτονα έχουμε περάσει στο "μακριά από τον κώλο μου και ας μπει όπου να'ναι". Μπεεεεεε

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Eye for an eye

Εκείνο το πρωινό με ξύπνησε η Μπέλλα που πήγαινε πέρα-δώθε στο σπίτι, χωρίς, όμως, να γαβγίζει. Σηκώθηκα στραβωμένη πιστεύοντας πως ήθελε να την πάω βόλτα. Όταν πήγα, όμως, να της βάλω το λουρί, έφυγε και πήγε προς την μπαλκονόπορτα. "Να λιαστεί θέλει", σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα να βγει στην βεράντα. Πήγα στην κουζίνα πιστεύοντας πως το σκυλί θα ξάπλωνε στο πλακάκι και θα με περίμενε να πάω με τον καφέ μου. Τουναντίον, συνέχισε να πηγαινοέρχεται αλλά δεν της έδωσα σημασία. Έφτιαξα τον καφέ και βγήκα έξω σε μία ηλιόλουστη μέρα. Η Μπέλλα σταμάτησε την πιλάλα και όπως χάζευα την θάλασσα, γύρισα το κεφάλι αριστερά και είδα καπνό, πάνω από την Κινέτα. Η ώρα ήταν γύρω στις 11 το πρωί. Φώναξα τον άντρα μου και συμφωνήσαμε πως είχε ανάψει φωτιά στο Πανόραμα. Κοιτάξαμε τον κόσμο στην παραλία ο οποίος δεν έδειχνε ανήσυχος, αλλά απολάμβανε το μπάνιο του. Ανοίξαμε την τηλεόραση αλλά δεν είπαν κάτι σχετικό, άρα θεωρήσαμε ότι ήταν κάτι άνευ σημασίας και θα το έσβηναν σύντομα. 

Η φωτιά, όμως, δεν έσβηνε αλλά δυνάμωνε και εξαπλωνόταν στην περιοχή. Συνάμα δυνάμωνε και ο αέρας και ο κόσμος στην παραλία κρατούσε τις ομπρέλες και χάζευε την φωτιά. Άρχισαν να ακούγονται οι σειρήνες των πυροσβεστικών και ξαφνικά ήρθαν ελικόπτερα, σινούκ και αεροπλάνα προκειμένου να κάνουν ανεφοδιασμό μπροστά από την βεράντα μας. Μαθαίναμε από τους γείτονες και κάποιους φίλους πως εκκενώνουν τους οικισμούς στο Πανόραμα μαζί με την Κινέτα. Ο κόσμος αυτός μαζεύτηκε στους μεγάλους χώρους στάθμευσης των super market, στα σχολεία και στους γύρω δρόμους, όχι, όμως, στον κεντρικό δρόμο που ήθελαν να είναι ελεύθερος για να περνάνε άνετα τα πυροσβεστικά. Σε λίγη ώρα το χωριό είχε γεμίσει κόσμο. Τρομαγμένο κόσμο. 'Ελεγαν πως είχαν καεί οι περιουσίες τους και δεν συνειδητοποιούσαμε τι είχε συμβεί ακριβώς. 

Η ώρα περνούσε, η φωτιά δεν έσβηνε και ο άνεμος δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο. Ο ουρανός είχε κοκκινίσει και έμοιαζε σαν να ήταν βράδυ. Τα ελικόπτερα δεν μπορούσαν να γεμίσουν νερό γιατί φύσαγε τόσο πολύ που ο αέρας τα πέταγε σαν τσόφλια αυγού. Είχαμε αποφασίσει πως αν χρειαζόταν να φύγουμε δεν θα μαζεύαμε τίποτα. Θα παίρναμε το σκυλί και απλά θα φεύγαμε. Στην τηλεόραση πλέον το είχαν ως πρώτη είδηση μέχρι που ξαφνικά άρχισαν να μιλάνε για φωτιά στο Μάτι. 

Και εδώ σταματάνε όλα. Από την μία βλέπαμε την φωτιά να μας ζυγώνει και από την άλλη βλέπαμε μέσω τηλεόρασης την φωτιά να καίει τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους! Εκείνη την στιγμή, κανείς δεν σκεφτόταν, μόνο ένιωθε: ένα μούδιασμα σε όλο το σώμα. Μία αδυναμία κινήσεων, μία θλίψη, ένα βάρος στο στήθος. Στην περιοχή έμειναν 2 αεροπλάνα με 3 μέτωπα ανοιχτά γύρω από τα Γεράνεια. Όσα πυροσβεστικά υπήρχαν στην περιοχή (και από Κόρινθο κτλ) βρίσκονταν ήδη πάνω στο βουνό στην μάχη της κατάσβεσης. Τα υπόλοιπα αεροπλάνα και ελικόπτερα είχαν πάει στο Μάτι. Αλλά ήταν αργά. Όσο βλέπαμε τις εικόνες από το Μάτι στην τηλεόραση, μελετούσαμε την κατεύθυνση του ανέμου ώστε αν αλλάξει φορά να φύγουμε. Μέχρι το βράδυ είχε περάσει το βουνό από πίσω και κατευθυνόταν προς Λουτράκι, Περαχώρα. Κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. 

Την επόμενη μέρα η θάλασσα είχε γεμίσει στάχτες και δεν μπήκε κανείς στην θάλασσα. Ο Βαρδινογιάννης από την Motor Oil δίπλα, ναύλωσε 2 βάρκες με ειδικές σκούπες που κούμπωναν στην πλώρη της  βάρκας για να καθαρίσουν τα νερά κοντά στις παραλίες και να μπορέσει ο κόσμος να κολυμπήσει. Αλλά και πάλι σε κανέναν δεν έκανε κέφι να βουτήξει. Στο χωριό οι κάτοικοι της Κινέτας και των γύρω περιοχών μας έλεγαν πως κάηκαν τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητα τους, τα μαγαζιά τους, αλλά και αυτοί δεν γκρίνιαζαν ιδιαίτερα γιατί υπήρχαν οι νεκροί στο Μάτι. 

Σήμερα που γράφω οι νεκροί ανέρχονται στους 100! Μία ολάκερη κοινότητα εξαφανίστηκε. Οι ιστορίες των επιζώντων θα με θλίβουν πάντα, όπως του άνδρα που έπρεπε να αποφασίσει αν θα σώσει την γυναίκα του ή την μάνα του, ή της γυναίκας που θήλαζε το μωρό μέσα στην θάλασσα ενώ αυτό ήταν νεκρό...Στην Κινέτα, πέρα από τις υλικές ζημιές που σιγά-σιγά αποκαθίστανται, δεν είχαμε άλλες απώλειες. Και αυτό γιατί: α) ο μηχανισμός κινητοποιήθηκε αμέσως, β) οι Αρχές συνεργάστηκαν αποτελεσματικά και γ) οι πολίτες συμμορφώθηκαν. Εν αντιθέσει στο Μάτι τίποτα δεν λειτούργησε σωστά. Αντ'αυτού, οι επιζώντες λίγες ώρες μετά τα "άκουσαν" από υπουργούς ότι έφταιγαν οι ίδιοι που έχτισαν εκεί που έχτισαν. Κάπου υπήρχε και μία Περιφερειάρχης Αττικής που δεν εμφανίστηκε, μη μπορώντας να αφήσει από τα χέρια της το Προεδρικό Διάταγμα που την όρισε σε αυτή την θέση. Και κάτι Δήμαρχοι που περιφέρονταν και απλά φάνηκαν ανεπαρκείς στα δύσκολα.

Οι κάτοικοι στο Μάτι άκουσαν υποσχέσεις από κάποιον που λέγεται ότι είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος και επισκέφτηκε την περιοχή 2 φορές στα κρυφά. Πέντε μήνες μετά ξέρετε τι έχουν πάρει οι επιζώντες; Ναι, αυτά που φανταστήκατε. Ό,τι έχουν πάρει οι άνθρωποι είναι από ιδιωτική πρωτοβουλία. Η καταστροφή, όμως, σε όλους τους τομείς είναι μεγάλη και αυτή η πρωτοβουλία δεν είναι αρκετή.

Αναμφίβολα η φωτιά του καλοκαιριού ήταν το γεγονός του 2018. Όχι ευχάριστο, αλλά νομίζω πως κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει αυτούς τους νεκρούς. Κανείς με αισθήματα τουλάχιστον. Η εικόνα των καμμένων δέντρων, των καμμένων σπιτιών κάποτε θα φτιάξει. Αργά, αλλά θα φτιάξει. Τις ανθρώπινες ζωές, όμως, δεν θα μπορέσει κανείς να τις φέρει πίσω. Το κείμενο αυτό είναι εις μνήμην των θυμάτων με την ευχή να μην ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο στο μέλλον.



Σημ1: Τα ζώα που λαμπάδιασαν τα πήγαν στον κτηνίατρο του χωριού τα οποία επέζησαν όλα και επέστρεψαν στα σπίτια τους. 
Σημ2: Μάθαμε πως την ίδια μέρα το μεσημέρι υπήρξε και άλλη εστία φωτιάς στο Σουσάκι, δίπλα στην Motor Oil την οποία έσβησε σε μία ώρα ο Βαρδινογιάννης με την ιδιωτική πυροσβεστική του. Εκεί δεν φύσαγε, ε;

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Three points

Είναι ωραία φάση το μπασκετάκι. Όχι μόνο ο αγώνας, όλη η ετοιμασία από το σπίτι μέχρι το γήπεδο. Ξεκινάς πάντα με την σιγουριά πως θα κερδίσεις τον αγώνα και ενδεχομένως να έχεις ένα 5% στο νου σου ότι μπορεί να χάσεις. Αλλά....μπααα!

Προσωπικά την όλη εμπειρία την ζω ως θερινό σινεμά. Παίρνω μαζί μου κάνα τεταρτάκι ηλιόσπορο ανάλατο (για να μην λυσσάξω), σοκολάτες και νερό. Στο γήπεδο μέσα έχει απ'όλα, αλλά έχει και μία ουρά χιλιόμετρο, οπότε πηγαίνω ετοιμοπόλεμη.

Ξεκινάς, λοιπόν, από το σπίτι και πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ αναρωτιέσαι αν την θεσούλα που κοτσάρεις πάντα την έχει πιάσει άλλος. Στο πάρκινγκ του γηπέδου δεν μπαίνεις, γιατί δεν βγαίνεις... την ίδια μέρα.  Επίσης, δεν παίρνεις το τρένο γιατί τα έζησες τα εφηβικά σου χρόνια, δεν θες ξανά. Αφού αφήσεις κάπου το αμάξι και θαυμάσεις την γειτονιά της Καλογρέζας, ακολουθείς τον όχλο με τα κασκόλ. Όλοι μαζί μπούγιο διασχίζουμε ανέμελα την Σπύρου Λούη, καβαλάμε τα κιγκλιδώματα, γιατί ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Κι εσύ κύριε που θέλησες να διασχίσεις εκείνη την ώρα τον δρόμο, πού πας ρε Καραμήτρο; ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ! Και θα σταματήσεις να περάσουμε. Απλά πράγματα.

Έχει ακόμη περπάτημα μέχρι να μπεις στο γήπεδο και πολύ σκάλα. Γιατί πήρες τα φθηνά εισιτήρια που είναι κάτω από το στέγαστρο και ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις. Αν καπνίζετε, πάρτε στις κάτω κερκίδες. Συναντάς Golf, Ibiza, Smart και ξαφνικά να σου ένα Porshe Cayenne. Η ομάδα αγγίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα. Περνάς με κόπο μέσα από τα τουρνικέ που είναι φτιαγμένα για ανθρώπους μάξιμουμ 60 κιλά και χωρίς μπουφάν και επιτέλους μπαίνεις μέσα. Και αίφνης, όλα αλλάζουν.


Εκεί που έξω το είχες δαγκώσει, τώρα θες μέσα σε 2'' να πετάξεις από πάνω σου κασκόλ, σκουφιά, πανωφόρια και τον ηλιόσπορο. Τρομακτική ζέστη! Αλλά δεν σε νοιάζει γιατί οι οπαδοί στις κερκίδες έχουν πιάσει ρυθμό και τραγουδάνε. Μαζί με αυτούς αρχίζεις δειλά κι εσύ να τραγουδάς. Σου έρχεται και ο μπάφος με την ιδρωτίλα και σιγουρεύεσαι ότι είσαι όντως μέσα στο γήπεδο. Βρίσκεις την θεσούλα σου, βολεύεσαι, ανάβεις τσιγάρο (σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως το ΟΑΚΑ έχει καταπληκτικό εξαερισμό) και χαζεύεις τον κόσμο που προσέρχεται. Μπαμπάδες με παιδιά, ζευγαράκια, μια αντροπαρέα, ένας παππούς που ψάχνει με το κινητό τον φίλο του: 
"έλα ρε, πού κάθεσαι;" αλλά ταυτόχρονα: 
"παππού τι είναι αυτό;"
"η μπασκέτα αγόρι μου"
και πολλοί άλλοι με τους οποίους σε δένει κάτι δυνατό: η λατρεία για την ομάδα.

Οι κερκίδες γέμισαν, οι ομάδες έκαναν την παρουσίαση τους και ο αγώνας ξεκινάει. Δυνατό χειροκρότημα που σημαίνει "είμαστε μαζί σας με την φωνή μας και περιμένουμε να δούμε έναν ωραίο αγώνα". Το καλό με το μπάσκετ είναι πως η μπάλα πάει πάνω-κάτω διαρκώς και δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάνε τα δεκάλεπτα. Οι οργανωμένοι, στο πέταλο δεξιά των πάγκων, είναι αυτοί που δίνουν το σήμα για το σύνθημα. Είναι μονίμως όρθιοι και λογικά μονίμως βραχνιασμένοι. Ανάλογα με την έκβαση του αγώνα είναι και τα συνθήματα. Πάει καλά η ομάδα λέμε συνθήματα αγάπης για την ομάδα. Αν χάνει, λέμε υβριστικά συνθήματα για τον αντίπαλο, την διαιτησία και πάει λέγοντας. Σε αυτά συμμετέχουν ΑΠΑΝΤΕΣ. Και καλά οι άντρες, αλλά οι γυναίκες; που αν τα έλεγαν στο δρόμο θα τις έκραζαν όλοι και θα τις έλεγαν αλήτισσες; είναι στιγμές που η θηλυκότητα πάει στράφι, αλλά δεν πειράζει, ομαδάρα είναι αυτή. Στο αριστερό πέταλο από τους πάγκους κάθονται τα Βόρεια Προάστια, ήτοι Φιλοθέη, Κηφισιά, Εκάλη κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχουν στα συνθήματα με παλαμάκια αλλά όρθιοι δεν θα σηκωθούν γιατί....δεν ξέρω. Επίσης, αν υπάρξει φάση στον αγώνα που κάνει όλο το γήπεδο έξω φρενών, εκείνοι θα είναι καθισμένοι και θα σηκωθούν μόνο οι εκπρόσωποι από κάθε ομάδα -των τριάντα περίπου -τινάζοντας το χέρι με ηρεμία μην σκιστεί το πουκάμισο Tommy Hilfiger και ξεχειλώσει το Polo πουλόβερ. Θα βρίσουν, θα χειρονομήσουν και θα ξανακάτσουν. 

Υπάρχουν, φυσικά, και οι προπονητές του καναπέ. Είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από τον προπονητή ποιο σύστημα πρέπει να παίξει η ομάδα και ποιους καλαθοσφαιριστές πρέπει να χρησιμοποιήσει στο παρκέ. Πιστεύουν δε πως, φωνάζοντας από τον Θεό που είναι η θέση τους και μέσα στο βουητό 20.000 θεατών, ο πάγκος τους ακούει. Ποια είμαι εγώ να του το χαλάσω, ε;

Το ωραίο που συμβαίνει στις κερκίδες είναι όταν υπάρχει π.χ. εύστοχο σουτ 3 πόντων σε κρίσιμο σημείο του αγώνα ή ένα εντυπωσιακό κάρφωμα το πανηγυρίζεις με τον διπλανό σου, με high five, αγκαλιές και "ε τόση ώρα έπρεπε να το βάλει!". Και έκτοτε γίνεστε κολλητάρια, σχολιάζετε διαρκώς τον αγώνα, του προσφέρεις ηλιόσπορο (αν δεν τον έχεις ρημάξει) και όταν τελειώσει ο αγώνας, λέτε καλό βράδυ και μην τον ξανά είδατε τον Παναή. Καλή φάση; Ο αθλητισμός μας ενώνει παιδιά.

Πέντε λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, οι οργανωμένοι μαζεύουν τα πανό και δημιουργείται μία αναστάτωση από το πουθενά. Πρέπει να είναι γρήγοροι γιατί αν δεν προλάβουν να τα μαζέψουν θα πρέπει να περιμένουν να αδειάσει το γήπεδο για να τα απλώσουν ξανά στο πάτωμα και να αρχίσουν να τα τυλίγουν. Τώρα, υπάρχουν 3 τρόποι για να φύγεις από το γήπεδο:

α) η ομάδα έχει χάσει με μεγάλη διαφορά. Σε αυτή την περίπτωση έχεις φύγει θυμωμένος πριν το τελευταίο σφύριγμα
β) η ομάδα έχει χάσει με ένα καλάθι διαφορά. Χειροκροτάς την ομάδα σου και βρίζεις τους αντιπάλους. Μετά φεύγεις.
γ) η ομάδα σου έχει κερδίσει. ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ! Μπορεί να έχεις στο νου σου την κίνηση που θα συναντήσεις μετά, αλλά δε βαριέσαι, αυτά τα αντράκια σε έκαναν χαρούμενο απόψε. Μένεις, τραγουδάς, χειροκροτάς.

Κάποια στιγμή φεύγεις. Καθ'οδόν για το αμάξι γίνεται η ανάλυση του αγώνα. Οι πιο άρρωστοι βάζουν ραδιόφωνο στα κινητά να ακούσουν τα σχόλια. Βλέπεις να βγαίνει από παντού κόσμος και να πηγαίνει σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τρακάρεις με 35 άτομα μέχρι να βγεις από τον προαύλιο χώρο του γηπέδου αλλά δεν δίνεις σημασία. Διασχίζεις πάγκους με βρώμικα, αυτοκίνητα, ανθρώπους, παιδάκια και κάποια στιγμή βγαίνεις στον πολιτισμό. Τώρα, όμως, την Σπύρου Λούη την διασχίζουν 50-50 και ουαί και αλίμονο στον οδηγό που θα κορνάρει! Φτάνεις στο αμάξι, παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής, βάζεις στο ράδιο αθλητικό σταθμό, κοντά στο σπίτι αγοράζεις 2 σουβλάκια γιατί ο ηλιόσπορος σου άνοιξε την όρεξη, φτάνεις σπίτι, αράζεις καναπέ και βάζεις στο ίντερνετ να δεις φάσεις και σχόλια. Ε τώρα ειλικρινά, δεν είναι αυτό αρρώστια;;;

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με το σύνθημα που αγαπώ να τραγουδώ κάθε φορά που βρίσκομαι σε γήπεδο. Και δηλώνω οπαδός, ουχί φίλαθλος.

Διασκευή "Μαλαματένια Λόγια", μουσική Μαρκόπουλου

«ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ,
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩ,
ΑΠ'ΤΙΣ ΜΑΣΤΟΥΡΕΣ ΕΙΣΑΙ Η ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ,
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ,
ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ,
ΡΕ ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΑΠΩ
ΚΑΙ ΠΑΟ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΟ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ΠΡΑΣΙΝΕ ΘΕΕ,
 ΚΑΙ ΠΑΟ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΟ ΑΝΤΕ @@ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ...»



Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Να'χα τα χρόνια σου, αχ και να τα'χα

Καλοκαίρι. Η εποχή που οι άνθρωποι βρίσκουν χρόνο να ξεκουραστούν, να απολαύσουν την θάλασσα, να χαρούν τα παιδιά τους και τους φίλους τους, να αναπνεύσουν καθαρό αέρα, να γεμίσουν ήλιο κτλ.

Θυμάμαι στην εφηβεία μου, με όση τρέλα κουβαλούσαμε ως παρέα, κατεβαίναμε τα βράδια στην παραλία να μιλήσουμε, να παίξουμε, να κάνουμε νυχτερινό μπάνιο (με 35 λάμπες του Δήμου πάνω στο πεζοδρόμιο, αλλά δε βαριέσαι), να πάμε σινεμά ή να καθίσουμε κάπου να φάμε πίτσα. Φλερτάραμε διακριτικά τόσο που κανείς δεν ήξερε σε ποιον αρέσει, αλλά τα αγόρια δεν προσέβαλαν ποτέ τα κορίτσια και όλοι ήμασταν μαζί. Παπάκι είχε μόνο ο Σκου που ήταν μεγαλύτερος μας και είχε δίπλωμα και μας πήγαινε βόλτα έναν-έναν 200 μέτρα για να λέμε ότι ανεβήκαμε σε μηχανή. Φυσικά όλα κρυφά από τους γονείς μας κι ας βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής. Αυτό κι αν ήταν ρίσκο! Όταν δε τσακωνόμασταν η πιο χοντρή λέξη που μπορεί κάποιος να είχε ξεστομίσει ήταν το "μαλακισμένο".

Γιατί αυτή η εισαγωγή; τα τελευταία χρόνια έχω την δυνατότητα να παρατηρώ τους έφηβους επαρχιακής κωμόπολης από κοντά. Όχι από βίτσιο, απλά έτυχε. Κατέληξα, λοιπόν, σε κάποια συμπεράσματα τα οποία και παραθέτω:

-Οι σημερινοί έφηβοι έχουν το ίδιο όνομα, ανεξαρτήτως φύλου: μαλάκας
"Έλα ρε μαλάκα", "Ρε μαλάκα, θα πάμε εκεί το βράδυ;", "Κοίτα τι κάνει ο μαλάκας!", "Φύγε από εδώ ρε μαλάκα!", κ.ο.κ.

-Οι σημερινοί έφηβοι έχουν παπάκια από τα 13 χωρίς δίπλωμα, εν γνώση όλων (γονιών, αστυνομίας κτλ) και τα χρησιμοποιούν για σούζες, φλερτ (!!), κόντρες και φασαρία, πολλή φασαρία.

-Οι σημερινοί έφηβοι αντιμιλάνε σε όλους. Ουαί κι αλίμονο αν τους κάνεις παρατήρηση! Σε λούζουν από την κορφή ως τα νύχια των ποδιών με λέξεις που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν.

-Οι σημερινοί έφηβοι βωμολοχούν. Δεν συζητούν, βρίζουν. Και για το πιο απλό. Π.χ. αν ένας βάλει το πούλι του λάθος στο τάβλι, η φυσιολογική απάντηση θα ήταν "για βάλτο σωστά" ή "δεν ξέρεις να μετράς;" ή κάτι τέτοιο. Τώρα ακούμε "θα σου γαμήσω την μάνα ρε μαλάκα, βάλε σωστά το πούλι σου!"

-Οι σημερινές έφηβες έχουν χάσει το φύλο και την αθωότητά τους. Ακούω τα κορίτσια στην παραλία να φωνάζουν "Θα πάρεις τα αρχίδια μου ρε!" με την αντίστοιχη κίνηση ή "θα σου γαμήσω τον κώλο αν το ξανακάνεις" και θεωρούν δεδομένο πως πρέπει πριν φτάσουν τα 15 να έχουν αλλάξει 10 εραστές για να βγάλουν και κανένα χαρτζιλίκι (με πιάνετε, ε;)

Είναι πολλά μα πολλά ακόμη, προτίμησα να σταθώ σε αυτά. Οι έφηβοι σήμερα έχουν ασέβεια, αμάθεια, ανασφάλεια, άγνοια, έπαρση, παντελή έλλειψη παιδείας και τσάμπα μαγκιά. Βλέπω μια χαλασμένη γενιά να μεγαλώνει έχοντας χάσει τα καλύτερα χρόνια της στο τίποτα. Μπορεί να έχουν περάσει τα χρόνια, να έχουν αλλάξει οι καιροί αλλά οι σημερινοί έφηβοι μου δίνουν την αίσθηση πως είναι παρκαρισμένοι από τους γονείς τους, ξεχασμένοι από τους καθηγητές τους, απορροφημένοι στα κινητά τους. Επί της ουσίας, επικοινωνία μηδέν. 

Διατηρώ τις ελπίδες μου στην επόμενη γενιά, σε αυτή του βαφτισιμιού μου που όταν τον πήγαμε πρώτη φορά στο γήπεδο και άκουγε τους οπαδούς να βρίζουν γύρισε και είπε: "πότε θα σταματήσουν; κουράστηκα" .


Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για τα υβρεολόγια, αλλά προτίμησα να μεταφέρω τις φράσεις των εφήβων αυτούσιες, από το να βάζω παντού τελίτσες. 

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Bad Medicine

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να περιμένω, παρ'όλη την φιλότιμη προσπάθεια των γιατρών μου να με προετοιμάσουν. Ήταν μία όμορφη Τετάρτη καλοκαιριού και στην Αθήνα περιμέναμε καύσωνες το Σαββατοκύριακο. Οι πρώτοι του καλοκαιριού 2017.

Μου είχαν ζητήσει να πάω νωρίς για τα γραφειοκρατικά. Αφού τελείωσαν αυτά, με πήγαν σε έναν θάλαμο δίπλα στο γραφείο που είναι οι νοσοκόμες "ώστε αν συμβεί κάτι να είστε κοντά". Μα τι θα μπορούσε να συμβεί;

Οι νοσοκόμες έδειχναν κατανόηση, συμπόνοια και χαμογελούσαν (φαντάζομαι-λόγω της συγκεκριμένης πτέρυγας-έχουν όλες μία ιδιαίτερη ευαισθησία). Μου έβαλαν πεταλούδα, μου ζωγράφισαν λουλουδάκια και άρχισαν να μπαίνουν στις φλέβες τα "αντί": αντι-εμετικά, αντι-αλλεργικά και πάει λέγοντας. Αυτά πήραν περίπου μία ώρα για να μπουν στον οργανισμό μου. Μου έφεραν ένα μαξιλάρι και μία κουβερτούλα (καλέ πόσο θα χαμηλώσουν το a/c;).
Εγώ ήμουν χαλαρή και ανυπομονούσα για την όλη διαδικασία. Είχα πάει με ψυχολογία "όχι καριολάκι, εγώ θα σε νικήσω". 
Και μετά άρχισαν να μπαίνουν τα σακουλάκια της χημειοθεραπείας: το κάθε ένα χρειαζόταν περίπου 1,5 ώρα για να τελειώσει. Μετά από λίγο με έπιασε νύστα-λόγω των αντισταμινικών-και έγειρα στην πολυθρόνα-κρεβάτι για να κοιμηθώ. Πριν το καταλάβω άρχισα να τουρτουρίζω και τυλίχτηκα με την κουβέρτα. Προφανώς δεν είχαν χαμηλώσει τον κλιματισμό...
Όταν τελείωσε η χημειοθεραπεία, μου ξέπλυναν τις φλέβες με ορό, μου έβγαλαν την πεταλούδα και αφού τελείωσα με τα γραφειοκρατικά (συνταγές, οδηγίες κλπ) γύρισα στο σπίτι. Αισθανόμουν μια χαρά. Σκεφτόμουν "τι λένε για τις χημειοθεραπείες; όλα κουλ είναι, αρκεί να σου βάλουν τα σωστά "αντί". Πόσο αφελής ήμουν...

Την επόμενη μέρα άρχισαν οι πυρετοί και οι πόνοι....παντού. Έκανα 38,6 και δεν ένιωθα κανένα κόκκαλο. Έξω είχαν αρχίσει τα 40άρια και εγώ είχα ρίξει από πάνω μου κουβέρτα γιατί κρύωνα. Πήραμε τον γιατρό μου και εκείνος ενθουσιάστηκε με τα νέα (ο ανάλγητος) γιατί, λέει, ο πυρετός σήμαινε πως αντιδράει ο οργανισμός μου στα φάρμακα. Το χαρμόσυνο αυτό νέο το γιόρτασα για 4 μέρες. Όταν έπεσε ο πυρετός άρχισα να νιώθω κουρασμένη και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Σε 3 μέρες ένιωθα πάλι έτοιμη να γυρίσω στον πολιτισμό.

Στην 2η χημειοθεραπεία ήμουν πια προετοιμασμένη. Αλλά δεν χρειάστηκε, δεν έκανα πυρετό. Ξεκίνησαν, όμως, οι βασικές παρενέργειες: κόπωση και απώλεια μαλλιών (και τριχών γενικότερα). Μία εβδομάδα μετά την 2η χημειοθεραπεία, μπήκα η γυναίκα να κάνω μπάνιο (έκανα κάθε μέρα, απλά η συγκεκριμένη φορά έχει σημασία). Όπως έλουζα τα μαλλιά μου τα ένιωσα να γίνονται τζίβα! Τι έβαζα μαλακτική, τι έριχνα λάδι...τίποτα! Δεν ξεκολλούσαν καθόλου! Θα είμαι ειλικρινής: τα έχασα και έβαλα τα κλάματα. Φώναξα τον άντρα μου και με ένα ψαλίδι μου έκοψε την τζίβα. Αλλά με έκανε σαν τρόφιμο του Άουσβιτς...
Το ίδιο βράδυ ένιωθα το κεφάλι μου να καίγεται και είχα τόση φαγούρα σαν να είχα γεμίσει ψείρες. Όσο έξυνα το κεφάλι, τόσο έφευγαν τρίχες. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα, βρήκα το μαξιλάρι μου γεμάτο τρίχες. Έπιασα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και ήταν άδειο. Πήγα στην κομμώτρια και όσες τρίχες είχαν μείνει της είπα να τις πάρει με την ψιλή. Οπότε τις επόμενες μέρες εμφανιζόμουν έτσι:
Είχα αποφασίσει εξ αρχής πως δεν θα φορούσα περούκα. Δεν ήθελα. Το πάλεψα 3 μέρες με μαντήλι, λαμπάδιασα, οπότε αποφάσισα να μην φοράω τίποτα, κι αν κάποιος είχε πρόβλημα με την εμφάνιση αυτή, ας μην με κοίταζε. Οι φίλοι μου με υποστήριξαν σθεναρά σε αυτή την απόφαση και για αρκετό καιρό μου τραγουδούσαν επιτυχίες της Sinead O'Connor. Μέσα στις επόμενες μέρες έχασα τα ματόκλαδα μου, αραίωσαν πολύ τα φρύδια μου και γενικώς είχα μείνει σπανός στο υπόλοιπο σώμα.

Έκανα συνολικά 6 χημειοθεραπείες οι οποίες τελείωσαν στις 11 Οκτωβρίου. Τώρα συνεχίζω ένα από τα 3 φάρμακα που έπαιρνα, αλλά αυτό δεν μου προκαλεί παρενέργειες και θα το κάνω μέχρι το φθινόπωρο του 2018. Έχω, όμως, παρενέργειες από τους προηγούμενους κύκλους όπως, μουδιάσματα στα άκρα, κιτρίνισμα των νυχιών, ρινορραγία, μυαλγίες και νευρόπονους. Αλλά τα αντέχω. 

Οι δικοί μου άνθρωποι: πέρα από την δική μου ψυχική δύναμη και τον γενικότερο σταρχιδισμό μου, σημαντικό ρόλο στην όλη ιστορία έπαιξε ο άντρας μου που έκανε τα πάντα όσο εγώ ήμουν ανήμπορη. Όταν παραπάνω ανέφερα ως παρενέργεια την κόπωση, ίσως δεν χρησιμοποίησα την σωστή λέξη. Αλλά δεν ξέρω ποια περιγράφει αυτή την εξάντληση που ένιωθα. Για 10 μέρες μετά την εκάστοτε χημειοθεραπεία δεν είχα δύναμη να μιλήσω, να κουνηθώ ούτε καν να κρατήσω το ποτήρι. Για παράδειγμα, ο άντρας μου ήταν αυτός που με έκανε μπάνιο και επειδή είμαι και παστρικιά, τον υποχρέωνα σε αυτό το μαρτύριο καθημερινά. Όταν, λοιπόν, λέω "κόπωση" φανταστείτε να μην έχετε κουράγιο να κάνετε τίποτα. Μα τίποτα. Εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο αδερφούλης μου, ο οποίος στηνόταν από το πρωί στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ για να μου πάρει τα φάρμακα. Αναλογιστείτε πως κάθε θεραπεία (από αυτές που έκανα εγώ) κοστίζει γύρω στις 4.000€ οπότε καταλάβετε γιατί οι καρκινοπαθείς γκρινιάζουν όταν δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους. 

Αντίληψη σκύλου: όσο καιρό ήμουν σε χάλια κατάσταση και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, η Μπέλλα δεν έβγαινε βόλτα. Με πολλά μπισκοτάκια και αρκετές δαγκωματιές από την ίδια στα χέρια μου, της έβαζα το λουρί και την έδινα στον άντρα μου να την πάει βόλτα. Όταν γινόμουν καλά, ξαναγυρίζαμε στην χαρούμενη ουρίτσα δίπλα στην πόρτα.

ΜΚΟ: το να δουλεύεις σε ανθρωπιστική οργάνωση έχει τα καλά του. Οι συνάδελφοί μου από τις μεγάλες θέσεις έως και τις μικρότερες έδειξαν τρομερή κατανόηση και συμπαράσταση στην όλη αυτή περιπέτεια και τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Δημόσιο: δεν το αποφεύγεις. Σφραγίδες, υπογραφές, τρέξιμο, εγκρίσεις, επιτροπές για τα αυτονόητα. Καλώς όρισες Ευρώπη του '50. 

Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω από τον κάθε αναγνώστη αυτού του κειμένου να δείξει κατανόηση στα άτομα που πέρασαν ή περνάνε καρκίνο. Είναι μία δύσκολη δοκιμασία και κάποιοι ίσως την περνάνε μόνοι. Εγώ είχα τους αγαπημένους μου δίπλα, άλλοι όμως; δεν είναι εύκολο να δεχτείς πως έχεις καρκίνο και πρέπει να παλέψεις για να τον νικήσεις. Δεν είναι γρίπη. Και πέρα από την σωματική κούραση, εξαντλείται και η ψυχή. Αλλάζει ο άνθρωπος και μπορεί να βγάλει τον καλό του εαυτό, μπορεί και όχι. Γι'αυτό, δείξτε κατανόηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία που ήρθε και με αγκάλιασε μέσα στο καζίνο χωρίς να με ξέρει και απλά μου είπε "όλα θα πάνε καλά". Ναι, με λίγη πίστη, όλα θα πάνε καλά.

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Πόσα ευχαριστώ είναι αρκετά;

Λένε πως όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Τελευταία ο Θεός θα πρέπει να έχει ξεκαρδιστεί με την πάρτη μου αλλά χαλάλι. Μετά από μία μακρά περίοδο αγωνίας και άγχους, θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως τους ανθρώπους που συνετέλεσαν στο να μπορώ αυτή τη στιγμή, 5 μέρες μετά το χειρουργείο, να κάθομαι στην καρέκλα του υπολογιστή μου και να γράφω αυτό το κείμενο.

Πρώτος και κύριος το γατόνι, ο γυναικολόγος μου Παναγιώτης Μπέττας (Αττικής 10-14, Χαλάνδρι, τηλ.2107011589) που-πέρα από το γεγονός ότι είναι ΤΟ τυπάκι-ήταν και ο πρώτος που ανακάλυψε τον όγκο εκεί χωμένο ανάμεσα σε τράχηλο και παχύ έντερο. Ήταν αυτός που με έτρεχε από τον Μάρτιο να κάνω όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, αυτός που οργάνωσε το πλέον άρτιο χειρουργείο προκειμένου να έχω το μικρότερο σωματικό κόστος, αυτός που προσπαθούσε να με πείσει ότι οι ωοθήκες είχαν κυστούλες, λίγο περίεργες βέβαια, για να μην με αγχώσει κι άλλο, αυτός που έπαιρνε ανά μία ώρα τον σύντροφό μου για να τον ενημερώσει για την πορεία της εγχείρισης. Παναγιώτη μου, που όλοι σε φωνάζουν Τάκη, σ'αγαπώ!

Δεύτερος, ο -κατά γενική ομολογία-τρελός Γιώργος Χείλαρης (http://www.hilaris.org/el) ο οποίος ανέλαβε να φέρει εις πέρας αυτό το χειρουργείο ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΑ, και όταν οι υπόλοιποι του έλεγαν "κλείστην και πάμε για χημειοθεραπείες", εκείνος είπε "εγώ θα την χειρουργήσω". Και το έκανε. Άψογα. Δεν θα ξεχάσω την χαρά που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του μετά το χειρουργείο. Να'σαι καλά γιατρέ και να σώζεις έτσι αναίμακτα κι άλλες ζωές!

Δίπλα του η όμορφη βοηθός του Γιάννα Δήμου, η οποία ανέλαβε όλη την χαμαλοδουλειά και έτρεχε πίσω από όλους και μου τα εξηγούσε όλα με τόσο απλό τρόπο και είχε πάντα την ίδια ενέργεια, είτε ήταν πρωί είτε ήταν βράδυ. Τι υπέροχη κοπέλα!

Μετά έρχεται ο έτερος παράφρων της ομάδας ονόματι Σπύρος Ανδρικόπουλος (http://www.s-andrikopoulos.gr/), ο γενικός χειρουργός. Ανέλαβε να αφαιρέσει τον όγκο από το παχύ έντερο χωρίς να προκαλέσει ζημιά και το έντερο μου αυτή τη στιγμή να λειτουργεί στην εντέλεια. Ωραίος τρελός, όμως.

Τέλος, από πλευράς γιατρών, ο αναισθησιολόγος Σπύρος Τζανετόπουλος ο οποίος κατάφερε να με έχει ναρκωμένη για 8 ώρες (!!) και όταν ξύπνησα δεν είχα κανένα παρατράγουδο από την νάρκωση, ούτε χρειάστηκε να νοσηλευτώ σε ΜΑΦ ή ΜΕΘ.

Όλοι οι ανωτέρω είναι μία ομάδα νέων γιατρών (μέσος όρος κάτω των 50 ετών) με πολλή αγάπη και ενθουσιασμό για την δουλειά τους.  Προτίμησαν, αντί να μου κάνουν μία τομή εγκάρσια στην κοιλιά και να αρχίσουν να βγάζουν όργανα και κακοήθειες, να ανοίξουν 4 τρυπίτσες και να αφιερώσουν τουλάχιστον 8 ώρες πάνω από ένα χειρουργικό κρεβάτι προκειμένου να αφαιρέσουν ό,τι έπρεπε να αφαιρέσουν και ο ασθενής-δηλαδή εγώ-μετά από 1,5 μέρα να πάει σπίτι του να αναρρώσει. Όσα ευχαριστώ και να πω σε αυτούς τους ανθρώπους δεν θα είναι αρκετά.

Πήρα πολλή αγάπη αυτές τις μέρες και είχα δίπλα μου όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους να με στηρίζουν και να συνεχίζουν να το κάνουν. Ο Αλέκος μου, ο αδερφός μου και η Αθηνά, η νονά μου, οι φίλοι μου, οι συνάδελφοι μου, οι συγγενείς και φίλοι του συντρόφου μου, οι γείτονες μου. Με τόσες σκέψεις κοντά είναι πιο εύκολο να πάρεις δυνάμεις και να γίνεις δυνατή μία ώρα αρχύτερα. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς!

Ο αγώνας συνεχίζεται










Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Φίλε ανάπηρε

Φίλε ανάπηρε, 

σου γράφω αυτή την επιστολή έχοντας απεριόριστο σεβασμό στο πρόσωπό σου και στην κατάστασή σου. Γνωρίζω πως η ζωή δεν σου φέρθηκε καλά και πως έχεις επιπλέον την ατυχία να ζεις σε ένα ανάλγητο κράτος.

Όμως θέλω να σου πω δυο πράγματα:
Δεν φταίω εγώ για την κατάστασή σου. Ειλικρινά δεν φταίω. Μην μου φέρεσαι, λοιπόν, σαν να σου έχω κάνει κάτι. Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, απλά τα δικά σου είναι ορατά. Οπότε όταν, για παράδειγμα, μπαίνεις στην συγκοινωνία μην απαιτείς κάποιος να σηκωθεί για να καθίσεις εσύ. Και μην έχεις το ύφος "σκλάβοι, υπηρετήστε με, εγώ είμαι ο ανάπηρος, είναι υποχρέωσή σας". Αν μπεις στην συγκοινωνία και δεν κάνει κανείς κίνηση να σου δώσει την θέση του είναι γιατί α) δεν σε είδε, γιατί δεν έχει καρφωμένο το βλέμμα στην πόρτα να δει πότε θα μπει ένας ανάπηρος για να κάνει την καλή πράξη και β) μπορεί να χρειάζεται περισσότερο από εσένα να κάτσει κι ας μην του φαίνεται.

Επίσης, αν δεν εξυπηρετηθείς "πάραυτα", μην αρχίζεις τις φωνές και την γκρίνια για το πόσο κακή είναι η ανθρωπότητα. Είναι. Αλλά δεν έχουμε την όρεξή σου, την διάθεσή σου, και τον καημό σου. Επίσης, μετά από όλα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια, η ανθρωπιά μας έρχεται σε δεύτερη, ίσως και τρίτη μοίρα. Όχι πως μας δικαιολογεί κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμη στην παιδεία μας να προσφέρουμε κάθε είδους βοήθεια σε άτομα με αναπηρία. Βλέπεις καθημερινά στο δρόμο πώς μπλοκάρουν τα πεζοδρόμια, πώς παρκάρουν πάνω σε ράμπες, μην τα γράφω εγώ, όλοι το ξέρουμε. Δεν λέω πως είναι σωστό, εξηγώ απλώς πως δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία. Σε αυτό το κράτος ζεις, σε αυτό το κράτος θα μεγαλώσεις τα παιδά σου κ.ο.κ.

Επαναλαμβάνω πως σε κατανοώ, προσθέτοντας πως δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση σου, το ομολογώ. Όμως, αν θες να σε σεβαστώ, πρέπει και εσύ να με σεβαστείς. Δεν είμαι το δουλάκι σου. Μην επιβεβαιώνεις αυτό που λένε στην πιάτσα "ανάπηρος άνθρωπος, κακός άνθρωπος". Ας το κρατήσουμε μόνο για τον Σόϊμπλε αυτό.

Το ανωτέρω άρθρο εμπνεύστηκε από μία κυρία με δυσκολία στην κίνηση των ποδιών, η οποία μπαίνοντας μέσα στο τρένο στις 9 παρά το πρωί, όπου όλοι κρατούσαμε τον καφέ στο κεφάλι για να χωράμε, άρχιζε να φωνάζει με εκνευρισμένο ύφος, πριν κλείσουν οι πόρτες "δεν θα σηκωθεί κανείς να κάτσω; όλοι το ίδιο είστε". 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Cavalieri Roof Garden

Το ξενοδοχείο Cavalieri στεγάζεται σε ένα κτίριο του 17ου αιώνα στην κορυφή της πλατείας Σπιανάδα της Κέρκυρας. Στον 6ο όροφο του ξενοδοχείου βρίσκεται το Cavalieri Roof Garden το οποίο βρίσκεται στα καλύτερα roof gardens του κόσμου και συγκεκριμένα στην 13η θέση. Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο μέρος να ξεχωρίζει;

Καταρχάς είναι η θέση του. Δεδομένου πως το ίδιο το κτίριο είναι χτισμένο σε ύψωμα, το roof garden είναι τόσο ψηλά που δίνει την δυνατότητα στον επισκέπτη να δει όλη την παλιά πόλη της Κέρκυρας, τα περισσότερα αξιοθέατα της και το μάτι μπορεί να φτάσει να ξεχωρίσει τα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας.


Έπειτα είναι το μενού του. 'Ο,τι και να φάει κανείς είναι συγκλονιστικό (προτείνω φιλέτο) και οι μερίδες είναι γενναίες. Σε περίπτωση που κάποιος δεν θέλει να φάει, μπορεί να πιει το ποτό του ή να φάει ένα γλυκό (το σουφλέ σοκολάτας ακόμη το γεύομαι). Εννοείται πως ο κατάλογος έχει πιάτα για όλα τα γούστα, και για χορτοφάγους. Κανείς δεν φεύγει παραπονεμένος! Και αν δεν θέλει να κάτσει σε ένα από τα τραπέζια με τα αστραφτερά λευκά τραπεζομάντηλα, μπορεί να καθήσει στο μπαρ, γιατί έχει και από αυτό.

Τέλος, αλλά το πιο σημαντικό, είναι η εξυπηρέτηση. Τα παιδιά που δουλεύουν στο Roof Garden είναι απίθανα. Ξέρουν την δουλειά τους και ξέρουν πώς να φέρθουν στον πελάτη, να τον σεβαστούν. Αγαπάνε και οι ίδιοι αυτό τον χώρο και το δείχνουν με την συμπεριφορά τους.

Ναι, οι τιμές δεν είναι χασαποταβέρνας, αλλά σίγουρα δεν είναι απαγορευτικές. Το να περάσεις μια βραδιά στο Cavalieri Roof Garden είναι μια εμπειρία που οφείλεις να χαρίσεις κάποια στιγμή στον εαυτό σου. Ωραίο φαγητό, ωραίο περιβάλλον και όλη η Κέρκυρα μπροστά στα μάτια σου! Αν ο δρόμος σας φέρει στο νησί, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Πληροφορίες

http://www.cavalieri-hotel-corfu-town.com/roof-top-bar-and-restaurant

https://www.facebook.com/Cavalieri-Roof-Garden-847167402021165/?fref=ts