Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Keep the faith

Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους. Άλλοι το ονομάζουν Θεό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Βούδα, άλλοι το μπλε διαμάντι της θάλασσας, δεν έχει σημασία. Η πίστη είναι η κινητήριος δύναμη.

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, οι μεγαλύτεροι πόλεμοι και -ενδεχομένως-οι πιο αιματηροί έχουν γίνει στο όνομα κάποιου Θεού. Πόλεμοι οι οποίοι συνεχίζονται ακόμη, κυρίως στην Ασία. Πάντα, όμως, με την δικαιολογία ότι πολεμάνε για τον θεό τους. Ποιος θεός είναι αυτός που προτρέπει τους πιστούς του να πολεμήσουν για τον ίδιο; νόμιζα πως η πίστη μας παρακινεί να κάνουμε άλλα πράγματα, "καλές πράξεις" όπως λέγαμε και στο σχολείο, όχι να σκοτώνουμε αλλήλους. Και τελικά πώς γεννήθηκε η πίστη σε κάποιο θεό; μήπως ήταν η ανάγκη για δημιουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας με κανόνες; έγιναν όλα όσα περιγράφονται στις γραφές; και τελικά γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε κάποιον που δεν βλέπουμε;

"Σε στιγμές αδυναμίας, ο θεός μου είναι εκεί", λένε. Άνθρωποι άρρωστοι οι οποίοι συνήλθαν με βοήθεια-όπως λένε- την πίστη τους, άνθρωποι που έχουν διηγηθεί ιστορίες επαφής τους με τον θεό. Τα φαντάστηκαν; λένε ψέματα; μπορεί. Αλλά μπορείς να είσαι σίγουρος; μπορείς να ξέρεις ότι όλα είναι στην φαντασία τους και τίποτα δεν συνέβη στ'αλήθεια; όχι δεν μπορείς φίλε αναγνώστη, γιατί δεν το έζησες εσύ. Και εδώ μία μικρή αναφορά στους φίλους άθεους: ποιος είσαι εσύ που θα κοροϊδέψεις την πίστη των άλλων; αν ο άλλος νιώθει καλά με το διαβάζει τις γραφές, να πιστεύει στις ιστορίες τους και να εκκλησιάζεται, ποιος είσαι εσύ που θα γυρίσεις να το γελοιοποιήσεις; επειδή έχεις αντίθετη άποψη; και; έχεις εκφράσει την γνώμη σου μία και δύο φορές. Το να το κάνεις σε καθημερινή βάση, ή όσο πιο συχνά σου εμφανίζεται η ευκαιρία, καταντάει κουραστικό και δείχνει εμπάθεια και έλλειψη αγωγής. Βρίσκεις γελοίο το όλο κομμάτι της θρησκείας, μεγειά σου και χαρά σου. Και αυτοί που πιστεύουν δεν τρελαίνονται με του φανφαρισμούς της Εκκλησίας. Αλλά μην το παιδεύεις άλλο, ασχολήσου με τίποτα σημαντικότερο. Είναι τόσο φανερό ότι γίνεται από αντίδραση που καταντάει προβλέψιμο και χάνει την όποια δυναμική του.

Εξάλλου η πίστη δεν είναι μόνο θέμα θρησκείας. Πίστη είναι να νιώθεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις από μόνος σου. Να πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, να γεμίζεις με αυτοπεποίθηση. Αλλά υπάρχουν και εκείνες οι γαμημένες στιγμές που νιώθεις τόσο αδύναμος όσο ένας κόκκος σκόνης πάνω στον πάγκο. Ε εκείνες τις στιγμές θες αυτό το "κάτι", τον "κάποιον", αυτό που θα σε ανεβάσει λίγο για να συνεχίσεις.  Αν αυτό που σε βοηθάει είναι ο θεός σου, κράτα τον. Αν είναι ένας φίλος, μίλα του. Αν είναι ο σκύλος σου, χάιδεψέ τον. Σε ό,τι κι αν πιστεύεις κράτα το για εσένα. Είναι ο δικός σου θεός. Είναι αυτό που έχεις μέσα σου!

Θα κλείσω με μία προσωπική ιστορία. Όπως γίνεται στις περισσότερες ελληνικές οικογένειες, έτσι και στην δική μου μεγάλωσα με τις ιστορίες και τις παραδόσεις του χριστιανισμού. Μεγαλώνοντας μπήκα στην διαδικασία της αμφισβήτησης. "Υπάρχει θεός; και αν ναι, γιατί αφήνει τόση δυστυχία στον κόσμο;". Όταν είχα κάνει αυτή την ερώτηση σε ένα καθηγητή θρησκευτικών στο σχολείο, μου απάντησε πως "...μας δοκιμάζει για την Βασιλεία των Ουρανών". Το είχα βρει τόσο μεγάλη παπάτζα αυτό, που θύμωσα! Και πιο πολύ θύμωσα όταν αυτός ο θεός μου πήρε και τους δύο γονείς. Μου είπαν πως έγινε για να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις και να προχωρήσω στην ζωή μου χωρίς να βασίζομαι στους ίδιους. Παιδιά, μην μου τα λέτε αυτά, θυμώνω περισσότερο! Έπρεπε να πεθάνει δύο ανθρώπους για να ξυπνήσω εγώ; έλα τώρα!

Παρ'όλ'αυτά εξακολουθώ να πιστεύω σε κάτι ανώτερο από εμένα. Δεν με ενδιαφέρει να το ονομάσω. Θεός, Χριστός, δεν έχει σημασία. Τα δε ήθη και έθιμα του Χριστιανισμού είναι παραδόσεις τις οποίες μ'αρέσει και ενίοτε απολαμβάνω να ακολουθώ. Αλλά πάντα θα υπάρχει μέσα μου η αμφισβήτηση και θα αναρωτιέμαι: "ποιος είναι ο ρόλος σου εσένα εκεί πάνω; και μιας και διδάσκεις ότι η σχέση με εσένα δεν είναι ανταποδοτική, γιατί πάντα παίρνεις κάτι προκειμένου να μας δώσεις κάτι πίσω;"