Έχω γράψει κατά καιρούς για τις μαμάδες και πόσο μοιάζουν όλες στις αντιδράσεις του λες και όταν πηγαίνουν στο μαιευτήριο να γεννήσουν τους δίνουν manual. Πόσο μας εκνευρίζουν, αλλά και πόσο αγαπάμε να τσακωνόμαστε.
Αυτή τη φορά θα γράψω για μία άλλη μάνα, μία ακόμη γυναίκα που είχε την ευτυχία να αποκτήσει δύο παιδιά.
Από εξωτερική εμφάνιση ήταν μία γυναίκα γοητευτική, ψηλή με ένα απίθανο χαμόγελο που γέμισε το δωμάτιο και τις καρδιές των ανθρώπων. Γεννήθηκε στην Κατοχή και στα πρώτα της γενέθλια είδε να παίρνουν τον μπαμπά της στον πόλεμο. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της, με στερήσεις, αλλά με πολλή αγάπη. Εργαζόταν από τα 10 της χρόνια βοηθώντας την μαμά της να καθαρίζει γραφεία. Συνέχισε να δουλεύει παράλληλα με το σχολείο για να μπορεί να βοηθάει οικονομικά την οικογένεια της, μιας και ο μπαμπάς της γύρισε λαβωμένος από τον πόλεμο. Τελείωσε την Ανωτάτη Εμπορική και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για μία καλύτερη ζωή. Σε όσες δουλειές κι αν πήγε, τα αφεντικά της έβγαζαν το καπέλο. Τόσο καλή ήταν.
Ήταν πολύ κοινωνικός άνθρωπος και όλοι την ήθελαν στην παρέα τους. Τρελή με την καλή έννοια, είχε το σπίτι της πάντα ανοιχτό και γεμάτο καλούδια. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε και εκείνη έκανε ό,τι καλύτερο για να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Δυναμική, δεν άφησε τίποτα να την τσακίσει, όσες δυσκολίες και αν πέρασε στην ζωή της. Μεγάλωσε μαζί με τον σύζυγό της δύο υπέροχα πλάσματα στα οποία μετέδωσε τις αρχές που είχε πάρει από το σπίτι της. Τα έμαθε να αγωνίζονται, να μην παραδίδουν εύκολα τα όπλα, να διεκδικούν αυτό που θέλουν από την ζωή τους. Και να χαμογελάνε...
Αυτή είναι η μαμά μου κι έφυγε από την ζωή στις 20 Δεκεμβρίου 2011, στα 72 της χρόνια. Θα έδινα τα πάντα να ξαναγυρίσει κοντά μου, αλλά μάλλον δεν μπορώ, οπότε θα ζω με την κληρονομιά που μου άφησε. Και θα θυμάμαι και τους τσακωμούς μας, αλλά και τις πλάκες μας και τα παιχνίδια μας. και κυρίως, πόσο ασφαλής ένιωθα στην αγκαλιά της.
Την κυριακή είναι η γιορτή της μητέρας. Να της δώσετε ένα λουλούδι και να της πείτε "'σ' αγαπώ". Είναι, ίσως, κάτι μικρό, αλλά τόσο μεγάλο για τις ίδιες. Τουλάχιστον η δικιά μου μαμά σχεδόν έκλαιγε όταν της πηγαίναμε λουλούδια με τον αδερφό μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα...
http://www.youtube.com/watch?v=4I3TxyYDcSw
Για το Μαράκι μας....
Αυτή τη φορά θα γράψω για μία άλλη μάνα, μία ακόμη γυναίκα που είχε την ευτυχία να αποκτήσει δύο παιδιά.
Από εξωτερική εμφάνιση ήταν μία γυναίκα γοητευτική, ψηλή με ένα απίθανο χαμόγελο που γέμισε το δωμάτιο και τις καρδιές των ανθρώπων. Γεννήθηκε στην Κατοχή και στα πρώτα της γενέθλια είδε να παίρνουν τον μπαμπά της στον πόλεμο. Μεγάλωσε με τα δύο αδέρφια της, με στερήσεις, αλλά με πολλή αγάπη. Εργαζόταν από τα 10 της χρόνια βοηθώντας την μαμά της να καθαρίζει γραφεία. Συνέχισε να δουλεύει παράλληλα με το σχολείο για να μπορεί να βοηθάει οικονομικά την οικογένεια της, μιας και ο μπαμπάς της γύρισε λαβωμένος από τον πόλεμο. Τελείωσε την Ανωτάτη Εμπορική και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για μία καλύτερη ζωή. Σε όσες δουλειές κι αν πήγε, τα αφεντικά της έβγαζαν το καπέλο. Τόσο καλή ήταν.
Ήταν πολύ κοινωνικός άνθρωπος και όλοι την ήθελαν στην παρέα τους. Τρελή με την καλή έννοια, είχε το σπίτι της πάντα ανοιχτό και γεμάτο καλούδια. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε και εκείνη έκανε ό,τι καλύτερο για να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Δυναμική, δεν άφησε τίποτα να την τσακίσει, όσες δυσκολίες και αν πέρασε στην ζωή της. Μεγάλωσε μαζί με τον σύζυγό της δύο υπέροχα πλάσματα στα οποία μετέδωσε τις αρχές που είχε πάρει από το σπίτι της. Τα έμαθε να αγωνίζονται, να μην παραδίδουν εύκολα τα όπλα, να διεκδικούν αυτό που θέλουν από την ζωή τους. Και να χαμογελάνε...
Αυτή είναι η μαμά μου κι έφυγε από την ζωή στις 20 Δεκεμβρίου 2011, στα 72 της χρόνια. Θα έδινα τα πάντα να ξαναγυρίσει κοντά μου, αλλά μάλλον δεν μπορώ, οπότε θα ζω με την κληρονομιά που μου άφησε. Και θα θυμάμαι και τους τσακωμούς μας, αλλά και τις πλάκες μας και τα παιχνίδια μας. και κυρίως, πόσο ασφαλής ένιωθα στην αγκαλιά της.
Την κυριακή είναι η γιορτή της μητέρας. Να της δώσετε ένα λουλούδι και να της πείτε "'σ' αγαπώ". Είναι, ίσως, κάτι μικρό, αλλά τόσο μεγάλο για τις ίδιες. Τουλάχιστον η δικιά μου μαμά σχεδόν έκλαιγε όταν της πηγαίναμε λουλούδια με τον αδερφό μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα...
http://www.youtube.com/watch?v=4I3TxyYDcSw
Για το Μαράκι μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου