Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Δεξιά, η Αριστερά και οι λοιπές κατευθύνσεις

Για άλλη μία φορά θα έχουμε εκλογές. Και αυτό γιατί οι εκλεγέντες ηγέτες δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για κυβέρνηση συνεργασίας. Καθόλου παράδοξο. Σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, οι πάντες κοιτάνε να βγουν σωτήρες. Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο.


Και ενώ στις προηγούμενες εκλογές αποφασίζαμε για το ποιός θα κυβερνήσει τον έρημο τούτο τόπο, στις επαναληπτικές αποφασίζουμε για το αν θα κυβερνήσει η Αριστερά ή η Κεντροδεξιά. Αν θα παραμείνουμε στην ζώνη του Ευρώ ή αν θα γυρίσουμε στην δραχμή. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά τα διλήμματα. Μία κυβέρνηση δεν θα εκλεγεί για ένα μόνο πράγμα, αλλά για το σύνολο του κυβερνητικού της σχεδίου. Κάτι που κανείς δεν έχει ολοκληρωμένο. 


Από την μία έχουμε τον Τσίπρα, ένα παιδαρέλι, που μέχρι πρότινος ήταν βολεμένος στην καρέκλα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και "έπαιζε" με το "διαφωνώ", τις πορείες και το αψεγάδιαστο μαλλί του. Που έδινε σε όλους την εντύπωση πως βρίσκεται ακόμη στις καταλήψεις του λυκείου και συσπειρώνει το Γ3 με το Γ4.  Και πού είναι αδύναμος, άρα εύπλαστος. Δεν είναι τυχαίο πως τον στηρίζουν οι Αμερικανοί τις τελευταίες μέρες. Και που το βασικότερο όλων, προέρχεται από ένα χώρο που μόνο τροχοπέδη ήταν και είναι για την ανάπτυξη της χώρας. "Τα πάντα στο λαό". Ποιός ωφελήθηκε ποτέ από αυτό; Άντε πετάμε μία ατάκα και την κάνουμε καραμέλα για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.


Από την άλλη έχουμε τον Αντώνη. Ένα προδότη, όπως τον αποκαλεί η πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ δεν θα δώσω σε αυτό σημασία. Αλλά ο τρόπος που μιλάει μου θυμίζει τον θείο μου με τον πατέρα μου να κουβεντιάζουν στο σαλόνι για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, χωρίς νεύρο στην φωνή, χωρίς διάθεση να διαφωνήσουν, απλά μιλούσαν. Πώς θα πείσει ένας τέτοιος άνθρωπος τους πληγωμένους ψηφοφόρους της ΝΔ; Πόσω μάλλον όταν συμπεριφέρεται λες και η επιστροφή του στην Νέα Δημοκρατία ήταν κάτι που του το χρωστούσαν. Όχι, δεν είναι έτσι. Κανείς δεν του χρωστάει. Και προφανώς δεν βλέπει πως έχει καταστρέψει την πάλαι ποτέ μεγάλη παράταξη. Με κινήσεις εντυπωσιασμού, κωλοτούμπες, δεν μπορεί να πείσει κανένα. Και είναι πολιτικά άδικο, όταν οι συγκυρίες είναι τέτοιες που του επιτρέπουν να ηγηθεί ενός μεγάλου κόμματος και να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο. Αλλά νιώθω πως ονειρεύεται χρόνια αυτή την καρέκλα. Και ηγέτης δεν μπορεί να γίνει. Δεν το'χει, τί να κάνουμε;


Κάποιοι λένε πως αυτές οι εκλογές είναι για την συνέχιση, ή μη, της πορείας της χώρας στην Ευρώπη και όχι εκλογές βάσει προσώπων. Μα πώς θα ψηφίσεις κάποιον που δεν σε εμπνέει; αντιθέτως σου δείχνει πως θα τα κάνει πιο σκατά;


Και λόγω του ισχύοντος εκλογικού συστήματος, πλέον υπάρχει η απειλή: αν ψηφίσεις άλλο κόμμα, δίνεις την πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, να μην ψηφίσουμε σύμφωνα με τα θέλω και πιστεύω μας, αλλά να ψηφίσουμε για να εμποδίσουμε την Αριστερά. 


Νομίζω, εν κατακλείδι, πως τα μικρά νεοσύστατα κόμματα δείχνουν τον παλμό της κοινωνίας: φρέσκα μυαλά σε συνδυασμό με πείρα. Αρνούμαι να ψηφίσω μία κυβέρνηση μόνο για το θέμα του μνημονίου. Και όλα τα υπόλοιπα; δεν είναι Ελλάδα; Και τέλος πάντων υπάρχει κανείς που να αγαπάει αυτή την χώρα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου