Περί πόνου...

Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχει κάποιος να αντιμετωπίσει στην ζωή του, είναι να βλέπει έναν άνθρωπο δικό του να σβήνει σιγά-σιγά και να μην μπορεί να τον βοηθήσει. Λένε πως σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που το βιώνει φεύγει, αλλά αυτός που μένει βγαίνει πιο δυνατός. Αυτό το τελευταίο θα το ασπαστώ.

Γνωρίζοντας από κοντά τον καρκίνο (γνωστό και ως "παλιοαρρώστεια"), μαθαίνεις νέες λέξεις όπως χολεριθρίνη ή τις επιπτώσεις που έχει το χαμηλό νάτριο, κάλιο κλπ στον οργανισμό ή πως η μορφίνη δεν είναι πάντα αρκετή.

Στην αρχή βλέπεις την κούραση να μεγαλώνει. Μετά το δέρμα να αλλάζει. Να γίνεται σαθρό, κίτρινο. Και μετά έρχεται η απελπισία στα μάτια του ανθρώπου σου: "γιατί εγώ; τί έκανα λάθος;" Από τις πιο άβολες στιγμές είναι όταν πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση που σου κάνει: "θα πεθάνω;"

Και μετά φτάνει ο πόνος...ο ατελείωτος πόνος. Ο πόνος που δεν καταπραΰνει κανένα φάρμακο, κανένα αναλγητικό, καμία μορφίνη. Κι εσύ στέκεσαι εκεί να κοιτάς χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα! Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Να βλέπεις τον άνθρωπο που λατρεύεις να σφαδάζει από τους πόνους και να είσαι τόσο ανήμπορος, να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Κι εκείνος να σε κοιτάζει εκλιπαρώντας. 

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι ασθενείς αυτές τις στιγμές παρακαλάνε να πεθάνουν για να ανακουφιστούν. Ξέρω και πως πολλοί από εμάς το κάνουν, μην μπορώντας να βοηθήσουν σε αυτό το μαρτύριο. Εγώ δεν το έκανα γιατί είμαι εγωίστρια. Όχι,δεν ήθελα να βλέπω κανένα να πονάει, απλά δεν ήθελα να τον χάσω.

Και μετά φεύγει. Ο πόνος μετατίθεται σε σένα τώρα, στην καρδιά σου. Και αφήνεις να τον χρόνο να σε βοηθήσει, να σε γιατρέψει. Δεν ξέρω πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν από εδώ. Εύχομαι, όμως, εκεί που πάνε να μην πονάνε...