Άκουγα σήμερα το πρωϊ το συγκεκριμένο κομμάτι των Ρόκκου-Αναστασιάδη και σκεφτόμουν την ανάγκη που έχει ο κάθε άνθρωπος να στηρίζεται συναισθηματικά-κυρίως-στον σύντροφό του.
Πριν λίγους μήνες -με αφορμή μία δυσάρεστη περίοδο της ζωής μου-μου είχε πει ένας φίλος πως κατά βάθος όλοι μόνοι μας είμαστε, εννοώντας πως στα δύσκολα δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας που να μπορεί να μας νιώσει στο 100%, πόσο μάλλον να μας στηρίξει στο 120% που θα ήταν και το επιθυμητό. Το σκέφτηκα πολύ αυτό που μου είπε και, για καλή μου τύχη, το βίωσα. Φαίνεται οξύμωρο, όμως, έτσι είναι. Όταν "αναγκάζεσαι" να σταθείς στα δικά σου πόδια, ανακαλύπτεις δυνάμεις που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι είχες. Και ως δια μαγείας, τα πάντα στις σχέσεις σου φαίνονται τόσο μα τόσο απλά. Και εξηγούμαι:
Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε αναλωθεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων για συμπεριφορές ή πράξεις που κάνει (ή δεν κάνει) ο σύντροφός μας ή αυτός που μας αρέσει. "Γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο; γιατί μου είπε αυτό, εκείνο, το άλλο; γιατί με άγγιξε στο χέρι; γιατί μου είπε αυτά που μου είπε; τα εννοεί;" Και δώστου τα καψουροτράγουδα που το τραγουδάμε δυνατά, παρομοιάζοντας τον/την ερμηνευτή με τον ίδιο μας τον εαυτό ("ναι, με νιώθεις, μόνο εσύ ρε Πλούταρχε") κ.ο.κ. Και άπειρες προσπάθειες για επικοινωνία μαζί του: ένα τηλέφωνο να ακούσεις την φωνή του, ένα μήνυμα χωρίς ουσία για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, ενώ αυτό που κανονικά θα ήθελες να γράψεις είναι ένα απλό "σε σκέφτομαι συνέχεια". Όταν συναντιέσαι μαζί του να τον κοιτάς στα μάτια και να λιώνεις με κάθε του βλέμμα, να γελάς με τα αστεία του (που, μεταξύ μας, δεν είναι πάντα έξυπνα) και όταν φεύγεις από δίπλα του να νιώθεις ένα κενό. Τί όμορφο συναίσθημα! Δεν θα ήταν, όμως, πιο όμορφο αν ήταν αμοιβαίο;
Αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω πως οι συγκεκριμένες καταστάσεις-ποτά, τραγούδια κ.λ.π.- είναι απλά για να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας τα αυτονόητα: δεν με θέλει. Μετά από χρόνια ενεργού "παιχνιδιού" μπορώ με σιγουριά να πω πως όταν ένας άντρας θέλει, το δείχνει. Αν όχι, με την πρώτη, θα το δείξει με την δεύτερη, βαριά με την τρίτη. Μετά από 2 χρόνια (και βάζω το μέγιστο διάστημα) απλά δεν σε θέλει.
Η ζωή είναι μικρή για να προσπαθείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Δεν συζητάω να κάνεις το αδιανόητο, να αλλάξεις εσύ για χάρη του. Θα βρεθεί κάποιος, αργά ή γρήγορα, που θα σε δεχθεί για αυτό που είσαι, για αυτά που νιώθεις, για αυτά που σκέφτεσαι. Εκεί να κάνεις υπομονή, όχι, όμως, στο να περιμένεις να σε θελήσει. "He is not that in to you". Έχε πάντα στο νου πως αυτός χάνει, όχι εσύ. Δεν είναι ατάκα που σου χαϊδεύει τα αυτιά, είναι η αλήθεια. Να διεκδικείς αυτόν που θες. Να του πεις ότι τον θες. Αλλά αν εκείνος δεν ανταποκριθεί, μην μείνεις. Φύγε. Αν αλλάξει γνώμη, θα γυρίσει από μόνος του, μην πιέσεις καταστάσεις.
Και μία συμβουλή στους φίλους άντρες: κόψτε τα παιχνίδια. Όπως τραγουδούσαν και οι Αφοι Χαϊτίδη "η καρδιά δεν είναι κάλτσα να την μαντάρεις". Αυτά τα κάναμε στα 15 μας. Μεγαλώσαμε, ε; Και οι κότες είναι για το κοτέτσι, όχι για να κορτάρουν γυναίκες. Κι αν βλέπετε πως μία γυναίκα λιώνει για εσάς, μην την αφήνετε να καεί. Έχει χαζέψει από τον πόθο. Βοηθήστε την να λυτρωθεί και μην συνεχίζετε να παίζετε μαζί της μόνο και μόνο επειδή φουσκώνει την ματαιοδοξία σας.
Και κάτι τελευταίο: επειδή το μότο των αντρών τελευταία είναι "καταπιέζομαι", οι ταμπέλες-όπως τις ονομάζετε-ενίοτε είναι απαραίτητες. Αν είμαστε φίλοι, να το πούμε, αν είμαστε εραστές πάλι να το πούμε. Αν είμαστε κάτι άλλο, όχι ξεκάθαρο ας το ονομάσουμε ξουκαμπέ. Αλλά τα ημίμετρα δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα.
Πριν λίγους μήνες -με αφορμή μία δυσάρεστη περίοδο της ζωής μου-μου είχε πει ένας φίλος πως κατά βάθος όλοι μόνοι μας είμαστε, εννοώντας πως στα δύσκολα δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας που να μπορεί να μας νιώσει στο 100%, πόσο μάλλον να μας στηρίξει στο 120% που θα ήταν και το επιθυμητό. Το σκέφτηκα πολύ αυτό που μου είπε και, για καλή μου τύχη, το βίωσα. Φαίνεται οξύμωρο, όμως, έτσι είναι. Όταν "αναγκάζεσαι" να σταθείς στα δικά σου πόδια, ανακαλύπτεις δυνάμεις που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι είχες. Και ως δια μαγείας, τα πάντα στις σχέσεις σου φαίνονται τόσο μα τόσο απλά. Και εξηγούμαι:
Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε αναλωθεί σε αναλύσεις επί αναλύσεων για συμπεριφορές ή πράξεις που κάνει (ή δεν κάνει) ο σύντροφός μας ή αυτός που μας αρέσει. "Γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο; γιατί μου είπε αυτό, εκείνο, το άλλο; γιατί με άγγιξε στο χέρι; γιατί μου είπε αυτά που μου είπε; τα εννοεί;" Και δώστου τα καψουροτράγουδα που το τραγουδάμε δυνατά, παρομοιάζοντας τον/την ερμηνευτή με τον ίδιο μας τον εαυτό ("ναι, με νιώθεις, μόνο εσύ ρε Πλούταρχε") κ.ο.κ. Και άπειρες προσπάθειες για επικοινωνία μαζί του: ένα τηλέφωνο να ακούσεις την φωνή του, ένα μήνυμα χωρίς ουσία για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, ενώ αυτό που κανονικά θα ήθελες να γράψεις είναι ένα απλό "σε σκέφτομαι συνέχεια". Όταν συναντιέσαι μαζί του να τον κοιτάς στα μάτια και να λιώνεις με κάθε του βλέμμα, να γελάς με τα αστεία του (που, μεταξύ μας, δεν είναι πάντα έξυπνα) και όταν φεύγεις από δίπλα του να νιώθεις ένα κενό. Τί όμορφο συναίσθημα! Δεν θα ήταν, όμως, πιο όμορφο αν ήταν αμοιβαίο;
Αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω πως οι συγκεκριμένες καταστάσεις-ποτά, τραγούδια κ.λ.π.- είναι απλά για να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας τα αυτονόητα: δεν με θέλει. Μετά από χρόνια ενεργού "παιχνιδιού" μπορώ με σιγουριά να πω πως όταν ένας άντρας θέλει, το δείχνει. Αν όχι, με την πρώτη, θα το δείξει με την δεύτερη, βαριά με την τρίτη. Μετά από 2 χρόνια (και βάζω το μέγιστο διάστημα) απλά δεν σε θέλει.
Η ζωή είναι μικρή για να προσπαθείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Δεν συζητάω να κάνεις το αδιανόητο, να αλλάξεις εσύ για χάρη του. Θα βρεθεί κάποιος, αργά ή γρήγορα, που θα σε δεχθεί για αυτό που είσαι, για αυτά που νιώθεις, για αυτά που σκέφτεσαι. Εκεί να κάνεις υπομονή, όχι, όμως, στο να περιμένεις να σε θελήσει. "He is not that in to you". Έχε πάντα στο νου πως αυτός χάνει, όχι εσύ. Δεν είναι ατάκα που σου χαϊδεύει τα αυτιά, είναι η αλήθεια. Να διεκδικείς αυτόν που θες. Να του πεις ότι τον θες. Αλλά αν εκείνος δεν ανταποκριθεί, μην μείνεις. Φύγε. Αν αλλάξει γνώμη, θα γυρίσει από μόνος του, μην πιέσεις καταστάσεις.
Και μία συμβουλή στους φίλους άντρες: κόψτε τα παιχνίδια. Όπως τραγουδούσαν και οι Αφοι Χαϊτίδη "η καρδιά δεν είναι κάλτσα να την μαντάρεις". Αυτά τα κάναμε στα 15 μας. Μεγαλώσαμε, ε; Και οι κότες είναι για το κοτέτσι, όχι για να κορτάρουν γυναίκες. Κι αν βλέπετε πως μία γυναίκα λιώνει για εσάς, μην την αφήνετε να καεί. Έχει χαζέψει από τον πόθο. Βοηθήστε την να λυτρωθεί και μην συνεχίζετε να παίζετε μαζί της μόνο και μόνο επειδή φουσκώνει την ματαιοδοξία σας.
Και κάτι τελευταίο: επειδή το μότο των αντρών τελευταία είναι "καταπιέζομαι", οι ταμπέλες-όπως τις ονομάζετε-ενίοτε είναι απαραίτητες. Αν είμαστε φίλοι, να το πούμε, αν είμαστε εραστές πάλι να το πούμε. Αν είμαστε κάτι άλλο, όχι ξεκάθαρο ας το ονομάσουμε ξουκαμπέ. Αλλά τα ημίμετρα δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου