Με αφορμή τα επεισόδια που έλαβαν χώρα χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την διάρκεια του αγώνα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, παραθέτω κάποιες σκέψεις.
Ήμουν μία από τους 55.000 φιλάθλους (συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών) που ξεκίνησαν απογευματάκι με την παρέα τους να πάνε στο γήπεδο να απολαύσουν μπάλα σε έναν κρίσιμο αγώνα για την ομάδα τους. Γέλια, αστεία, πειράγματα στο δρόμο για το γήπεδο. Μία χαρούμενη παρέα, τίποτα παραπάνω. Δίπλα μας πέρναγαν μπαμπάδες με τα μικρά παιδιά τους που τους είχαν φορέσει τα κασκόλ του Παναθηναϊκού. Τα μικρά από την χαρά τους που θα πήγαιναν στο γήπεδο, δεν περπατούσαν, αλλά χοροπηδούσαν!
Όλοι μας γνωρίζαμε πως θα γίνουν επεισόδια. Αλλά κανείς δεν είχε φανταστεί αυτή την έκταση. Το πρώτο "περίεργο" που υπέπεσε στην αντίληψη μας, είναι ότι δεν μας έγινε κανένας έλεγχος πριν την είσοδο μας στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, αλλά ούτε και κατά την είσοδο μας στις θύρες. Δεν μας έσκισαν καν τα εισιτήρια. Γελάγαμε με την παρέα όταν καθήσαμε στις θέσεις μας, που τελικά δεν χρειάστηκε να κρύψουμε τόσο καλά τους αναπτήρες...για να ανάψουμε τα τσιγάρα μας.
Ο αγώνας ξεκινάει. Πανηγυρική ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Συνθήματα με ρυθμό, παλμό και χειροκροτήματα. Καμία ακρότητα. Ο διαιτητής Κάκος άρχισε τα ανάποδα σφυρίγματα. Οκ, και αυτό το περιμένεις σε ένα ντέρμπυ. Άρχισαν να οξύνωνται τα πνεύματα. Αλλά και πάλι σε λογικά πλαίσια. Και ήρθε η κίτρινη του Κατσουράνη για διαμαρτυρία. Και πάλι αποδοκιμασίες. Αλλά ήρεμα.
Ο αγώνας από αδιάφορος έως κακός. Ημίχρονο. Οι φίλαθλοι κάθονται και σχολιάζουν τα δρώμενα του α'ημιχρόνου. Τα μικρά ζητάνε πορτοκαλάδα από τον μπαμπά και μιλάνε ενθουσιασμένα. Και ξαφνικά ξεκινάνε κάποια επεισόδια από τις κερκίδες δίπλα στα επίσημα. Σε δευτερόλεπτα οι διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν ανέβει επάνω στις κερκίδες και ξεκινάει ένας αγώνας με εκτόξευση καθισμάτων, κιγκλιδωμάτων προς τους αστυνομικούς οι οποίοι απαντούσαν με χτυπήματα με τα γκλομπ. Από το πουθενά ή μάλλον από την θύρα 1 σπάνε τα προστατευτικά και οι "οπαδοί" βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Τα ΜΑΤ σε μία άτακτη υποχώρηση προς την τάφρο. Οι "οπαδοί" τους ακολουθούν και ξεκινάει ο πόλεμος εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι θεατές των επάνω διαζωμάτων έχουν ανέβει στο υψηλότερο σημείο της κερκίδας και με σκυμμένα τα κεφάλια χαζεύουν τις μάχες αστυνομικών-"οπαδών". Όμως, τα καπνογόνα, τα δακρυγόνα και τα δυναμιτάκια που έχουν πέσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι ήδη πολλά. Τα μικρά φοβούνται, ο λαιμός καίει, τα μάτια δακρύζουν, η αναπνοή είναι δύσκολη. Οι φίλαθλοι σιχτιρίζουν. Σε κάποιους νεαρούς που κάθονται δίπλα μου άνοιξε η μύτη τους. Μοιράζω χαρτομάντηλα και νερό. Τα μεγάφωνα προειδοποιούν πως αν συνεχιστούν οι φασαρίες ο αγώνας δεν θα ξεκινήσει.
Την δράση αναλαμβάνουν οι οργανωμένοι. Ξεκινάνε τα τραγουδούν συνθήματα υπέρ του Παναθηναϊκού με σκοπό να παρασύρουν όλους τους φιλάθλους. Και το καταφέρνουν. Ο οργανωτής της θύρας των Mad Boys κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και παρασύρει όλες τις κερκίδες στο τραγούδι. Μπαίνει μέσα στο γήπεδο κρατώντας ένα πανό με πολιτικό σχόλιο.
Μετά από μία ώρα καθυστέρηση ο διαιτητής βγαίνει έξω και αποφασίζει να συνεχιστεί ο αγώνας με την προειδοποίηση ότι αν συνεχιστούν τα επεισόδια θα διακόψει οριστικά τον αγώνα.
Ξεκινάει το β' ημίχρονο. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάσσονται μπροστά από το πέταλο των οργανωμένων. Νωρίς-νωρίς ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Κηδεία στο γήπεδο. Λογικό. Ο αγώνας συνεχίζεται. Φτάνουμε στο 80'. Στο αγωνιστικό κομμάτι δεν βλέπουμε κάτι ενδιαφέρον. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και στις κερκίδες. Στην θύρα 4 έχει ανάψει φωτιά που δεν ασχολείται κανείς από τους υεπευθύνους να σβήσει. Ο καπνός αρχίζει να μας πνίγει. Ξεκινάει η ρίψη μολότωφ, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει κανείς από πού έρχονται. Οι μολότωφ πέφτουν καρφί πάνω στους ΜΑΤατζήδες οι οποίοι δεν αντιδρούν. Όσο δεν αντιδρούν, τόσο οι "οπαδοί" συνεχίζουν την ρίψη. Φωτιές ανάβουν σε διάφορα σημεία του γηπέδου. Ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα. Και τώρα όλοι εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε να βγούμε από το γήπεδο. Χα! Δεν είναι εύκολο. Με τον φόβο και την ταραχή να μας συνοδεύει, καταφέρνουμε να βγούμε από το γήπεδο. Ο χώρος θύμιζε πολεμικό τοπίο. Σε κάθε κρότο που έκαναν οι βόμβες σου σηκωνόταν η τρίχα. Τα μικρά τα είχαν χάσει. Τί να τους εξηγήσεις;
Όπου φύγει-φύγει. Συναντηθήκαμε για λίγο με την υπόλοιπη παρέα, μακριά πλέον από το γήπεδο. Κανείς δεν είχε διάθεση να μιλήσει. Μία λέξη ακουγόταν μόνο. "Ξενέρωσα".
Εν κατακλείδι: δεν με ενδιαφέρει ποιοί έστησαν τα επεισόδια και για ποιό λόγο. Δεν με ενδιαφέρει τί θα μου πουν οι παράγοντες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εμένα με ενδιαφέρει που δεν θα ξαναπάω στο γήπεδο να δω αγώνα πρωταθλήματος. Που τα μικρά έχασαν μία όμορφη και ηλιόλουστη κυριακή για να δουν αυτά τα χάλια. Που ο λαιμός μου ακόμη είναι ξηρός και δυσκολεύομαι στην κατάποση. Και που τόσα χρόνια κανείς δεν κάνει κάτι για να σταματήσουν αυτά τα έκτροπα. Γιατί προφανώς κάποιους εξυπηρετεί.
Είμαστε όλοι κατάπτυστοι.
Ήμουν μία από τους 55.000 φιλάθλους (συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών) που ξεκίνησαν απογευματάκι με την παρέα τους να πάνε στο γήπεδο να απολαύσουν μπάλα σε έναν κρίσιμο αγώνα για την ομάδα τους. Γέλια, αστεία, πειράγματα στο δρόμο για το γήπεδο. Μία χαρούμενη παρέα, τίποτα παραπάνω. Δίπλα μας πέρναγαν μπαμπάδες με τα μικρά παιδιά τους που τους είχαν φορέσει τα κασκόλ του Παναθηναϊκού. Τα μικρά από την χαρά τους που θα πήγαιναν στο γήπεδο, δεν περπατούσαν, αλλά χοροπηδούσαν!
Όλοι μας γνωρίζαμε πως θα γίνουν επεισόδια. Αλλά κανείς δεν είχε φανταστεί αυτή την έκταση. Το πρώτο "περίεργο" που υπέπεσε στην αντίληψη μας, είναι ότι δεν μας έγινε κανένας έλεγχος πριν την είσοδο μας στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, αλλά ούτε και κατά την είσοδο μας στις θύρες. Δεν μας έσκισαν καν τα εισιτήρια. Γελάγαμε με την παρέα όταν καθήσαμε στις θέσεις μας, που τελικά δεν χρειάστηκε να κρύψουμε τόσο καλά τους αναπτήρες...για να ανάψουμε τα τσιγάρα μας.
Ο αγώνας ξεκινάει. Πανηγυρική ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Συνθήματα με ρυθμό, παλμό και χειροκροτήματα. Καμία ακρότητα. Ο διαιτητής Κάκος άρχισε τα ανάποδα σφυρίγματα. Οκ, και αυτό το περιμένεις σε ένα ντέρμπυ. Άρχισαν να οξύνωνται τα πνεύματα. Αλλά και πάλι σε λογικά πλαίσια. Και ήρθε η κίτρινη του Κατσουράνη για διαμαρτυρία. Και πάλι αποδοκιμασίες. Αλλά ήρεμα.
Ο αγώνας από αδιάφορος έως κακός. Ημίχρονο. Οι φίλαθλοι κάθονται και σχολιάζουν τα δρώμενα του α'ημιχρόνου. Τα μικρά ζητάνε πορτοκαλάδα από τον μπαμπά και μιλάνε ενθουσιασμένα. Και ξαφνικά ξεκινάνε κάποια επεισόδια από τις κερκίδες δίπλα στα επίσημα. Σε δευτερόλεπτα οι διμοιρίες των ΜΑΤ έχουν ανέβει επάνω στις κερκίδες και ξεκινάει ένας αγώνας με εκτόξευση καθισμάτων, κιγκλιδωμάτων προς τους αστυνομικούς οι οποίοι απαντούσαν με χτυπήματα με τα γκλομπ. Από το πουθενά ή μάλλον από την θύρα 1 σπάνε τα προστατευτικά και οι "οπαδοί" βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Τα ΜΑΤ σε μία άτακτη υποχώρηση προς την τάφρο. Οι "οπαδοί" τους ακολουθούν και ξεκινάει ο πόλεμος εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι θεατές των επάνω διαζωμάτων έχουν ανέβει στο υψηλότερο σημείο της κερκίδας και με σκυμμένα τα κεφάλια χαζεύουν τις μάχες αστυνομικών-"οπαδών". Όμως, τα καπνογόνα, τα δακρυγόνα και τα δυναμιτάκια που έχουν πέσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο είναι ήδη πολλά. Τα μικρά φοβούνται, ο λαιμός καίει, τα μάτια δακρύζουν, η αναπνοή είναι δύσκολη. Οι φίλαθλοι σιχτιρίζουν. Σε κάποιους νεαρούς που κάθονται δίπλα μου άνοιξε η μύτη τους. Μοιράζω χαρτομάντηλα και νερό. Τα μεγάφωνα προειδοποιούν πως αν συνεχιστούν οι φασαρίες ο αγώνας δεν θα ξεκινήσει.
Την δράση αναλαμβάνουν οι οργανωμένοι. Ξεκινάνε τα τραγουδούν συνθήματα υπέρ του Παναθηναϊκού με σκοπό να παρασύρουν όλους τους φιλάθλους. Και το καταφέρνουν. Ο οργανωτής της θύρας των Mad Boys κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και παρασύρει όλες τις κερκίδες στο τραγούδι. Μπαίνει μέσα στο γήπεδο κρατώντας ένα πανό με πολιτικό σχόλιο.
Μετά από μία ώρα καθυστέρηση ο διαιτητής βγαίνει έξω και αποφασίζει να συνεχιστεί ο αγώνας με την προειδοποίηση ότι αν συνεχιστούν τα επεισόδια θα διακόψει οριστικά τον αγώνα.
Ξεκινάει το β' ημίχρονο. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάσσονται μπροστά από το πέταλο των οργανωμένων. Νωρίς-νωρίς ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Κηδεία στο γήπεδο. Λογικό. Ο αγώνας συνεχίζεται. Φτάνουμε στο 80'. Στο αγωνιστικό κομμάτι δεν βλέπουμε κάτι ενδιαφέρον. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και στις κερκίδες. Στην θύρα 4 έχει ανάψει φωτιά που δεν ασχολείται κανείς από τους υεπευθύνους να σβήσει. Ο καπνός αρχίζει να μας πνίγει. Ξεκινάει η ρίψη μολότωφ, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει κανείς από πού έρχονται. Οι μολότωφ πέφτουν καρφί πάνω στους ΜΑΤατζήδες οι οποίοι δεν αντιδρούν. Όσο δεν αντιδρούν, τόσο οι "οπαδοί" συνεχίζουν την ρίψη. Φωτιές ανάβουν σε διάφορα σημεία του γηπέδου. Ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα. Και τώρα όλοι εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε να βγούμε από το γήπεδο. Χα! Δεν είναι εύκολο. Με τον φόβο και την ταραχή να μας συνοδεύει, καταφέρνουμε να βγούμε από το γήπεδο. Ο χώρος θύμιζε πολεμικό τοπίο. Σε κάθε κρότο που έκαναν οι βόμβες σου σηκωνόταν η τρίχα. Τα μικρά τα είχαν χάσει. Τί να τους εξηγήσεις;
Όπου φύγει-φύγει. Συναντηθήκαμε για λίγο με την υπόλοιπη παρέα, μακριά πλέον από το γήπεδο. Κανείς δεν είχε διάθεση να μιλήσει. Μία λέξη ακουγόταν μόνο. "Ξενέρωσα".
Εν κατακλείδι: δεν με ενδιαφέρει ποιοί έστησαν τα επεισόδια και για ποιό λόγο. Δεν με ενδιαφέρει τί θα μου πουν οι παράγοντες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εμένα με ενδιαφέρει που δεν θα ξαναπάω στο γήπεδο να δω αγώνα πρωταθλήματος. Που τα μικρά έχασαν μία όμορφη και ηλιόλουστη κυριακή για να δουν αυτά τα χάλια. Που ο λαιμός μου ακόμη είναι ξηρός και δυσκολεύομαι στην κατάποση. Και που τόσα χρόνια κανείς δεν κάνει κάτι για να σταματήσουν αυτά τα έκτροπα. Γιατί προφανώς κάποιους εξυπηρετεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου