Νοσταλγώ το παρελθόν παρ'όλο που ξέρω πως δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Κάθε εποχή είναι διαφορετική. Αλλά να, είναι φορές που αναπολώ την αθωότητα περασμένων ετών και, όταν την συγκρίνω με την αναλγησία του σήμερα, θλίβομαι και απογοητεύομαι.
Τότε το "σ'αγαπώ" είχε αξία. Γέμιζε την καρδιά, πλημμύριζε το στήθος, τραγουδούσε στα αυτιά. Τότε που οι σχέσεις γίνονταν από συντροφικότητα, έρωτα, αγάπη, διάθεση για μοιρασιά. Τώρα οι σχέσεις είναι από ανάγκη επιβεβαίωσης, από αρρωστημένη μοναξιά, από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τώρα η προσωπικότητα και τα αισθήματα του συντρόφου είναι σε δεύτερη μοίρα από τα προσωπικά μας θέλω.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε; Πόσο εύκολα προδίδουμε και πόσο εύκολα το επαναλαμβάνουμε; Κατέντησε η "συγγνώμη" να ακούγεται πιο συχνά από την "καλημέρα". Πόσο, όμως, την εννοούμε; Μήπως είναι μία λέξη που ειπώνεται για να προχωρήσουμε παρακάτω; Πόσο μετανοιωμένοι είμαστε πραγματικά; Ειλικρινά, σκεφτόμαστε τον άλλο όταν προδίδουμε; Ή σκεφτόμαστε μόνο την προσωπική μας ικανοποίηση και αν γίνουμε αντιληπτοί πετάμε ένα "έχεις δίκιο" και όλα καλά;
Γιατί αν μας ένοιαζε ο άλλος πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό, θα σκεφτόμασταν διπλά πριν πράξουμε. Να μία απλή σκέψη: "Μήπως με αυτό που κάνω θα τον πληγώσω;". Αλλά δεν μας νοιάζει. Ξεκινάμε την σχέση λέγοντας πως η "δέσμευση" μας είναι άγνωστη λέξη και ό,τι κι αν συμβεί στην συνέχεια-για παράδειγμα, να μας ερωτευτούν-βγάζουμε την ουρά μας απ'έξω. "Εγώ σε προειδοποίησα", θα πούμε.
Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ και εσύ δεν είσαι τυφλός. Σταμάτα να δίνεις διαρκώς δικαιολογίες στον εαυτό σου για κάθε μαλακία που κάνεις και ωρίμασε. Ειδάλλως, μείνε μόνος. Δεν σου φταίνει οι άλλοι να πονάνε.
Αλήθεια, θυμάσαι πώς είναι να πονάς; Τί αίσθηση αφήνει η προδοσία; Πώς είναι να σε κοροϊδεύουν; Έχεις κλάψει για σένα;
Θυμάσαι πώς είναι να αγαπάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου