Καρκίνος. Επάρατη νόσος. Καταραμένη αρρώστια. Όπως και αν το γράψεις, όπως και να το πεις, η εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό είναι μία: πόνος.
Σωματικός πόνος για αυτόν που πάσχει, ψυχολογικός πόνος για αυτόν που του συμπαραστέκεται.
Δεν μπορώ να γράψω πολλά για αυτόν που νοσεί, παρά μόνο από διηγήσεις όσων, φυσικά, επέζησαν. Στο άκουσμα της λέξης λυγίζουν τα πόδια, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση, ακόμη και αν ο γιατρός πει πως είναι ιάσιμος. Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό. "Θα ζήσω; Και αν ναι, πώς θα είναι η ζωή μου;" Και μετά ξεκινάει η σωματική και ψυχολογική παρακμή: αδυναμία, κιτρίνισμα, απώλεια βάρους, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, φάρμακα, πόνος. Όλα αλλάζουν. Και κυρίως η αντίληψη για τη ζωή. Λένε πως όποιος έχει επιζήσει του καρκίνου είναι νικητής. Και όσοι έχουν "φύγει", τι; Δεν πάλεψαν; Για εμένα, αυτοί έδωσαν την μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους με έναν αντίπαλο απρόσκλητο, ιταμό, δυνατό, με μόνο όπλο την ψυχολογία τους και έχασαν, ηττημένοι από τα βασανιστήρια.
Ο καρκίνος δεν αγγίζει μόνο όσους νοσούν, αλλά και όσους βρίσκονται δίπλα τους, για να δώσουν δύναμη, αγάπη, συμπαράσταση. Θέλει μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να μπορέσει κάποιος να το καταφέρει. Πανικός καταβάλει και αυτόν που μαθαίνει ότι ο άνθρωπος του νοσεί. "Θα πεθάνει;". Πρώτη ερώτηση. "Όχι, δεν θα πεθάνει". Πρώτη απάντηση. Τα συναισθήματα του συμπαραστάτη έχουν ένα εγωιστικό χαρακτήρα: δεν θέλει να φύγει από την ζωή ο αγαπημένος του. Είναι ένα συναίσθημα που κυριαρχεί καθ'όλη τη διάρκεια της νόσου. Αυτό, όμως, γίνεται και αρωγός στην προσπάθεια που καταβάλει προκειμένου να δώσει κουράγιο στον καρκινοπαθή.
Το χειρότερο, όμως, συναίσθημα που νοιώθει είναι η αδυναμία να τον σώσει, να τον κρατήσει στη ζωή. Να τον βλέπει να μαραζώνει μέρα με τη μέρα και να μην μπορεί να το σταματήσει. Βάρβαρο συναίσθημα. Καίει. Στέκεται ανήμπορος και συναντάει ένα βλέμμα που του λέει "άφησε με, δεν μπορώ άλλο". Εκείνη την ώρα μπερδεύεται η καρδιά με τη λογική. Η καρδιά που αρχίζει να νοιώθει την απώλεια και η λογική που υπαγορεύει την παραίτηση από κάθε προσπάθεια για να "ξεκουραστεί" το σώμα και η ψυχή του πάσχοντα. Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω πως ο εγωισμός δεν με άφησε να παραιτηθώ κι ας έβλεπα τους αγαπημένους μου να υποφέρουν και να έχουν γίνει σκιά του εαυτού τους. Δεν ήθελα να τους χάσω, απλά.
Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει τρόπος. Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό το Γολγοθά, είναι η καλή ψυχολογία. Και από τις δύο πλευρές. Καλή δύναμη σε όσους βρεθούν στην όποια θέση. Ευχή μου να μην βρεθείτε ποτέ.
Ο καρκίνος δεν αγγίζει μόνο όσους νοσούν, αλλά και όσους βρίσκονται δίπλα τους, για να δώσουν δύναμη, αγάπη, συμπαράσταση. Θέλει μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να μπορέσει κάποιος να το καταφέρει. Πανικός καταβάλει και αυτόν που μαθαίνει ότι ο άνθρωπος του νοσεί. "Θα πεθάνει;". Πρώτη ερώτηση. "Όχι, δεν θα πεθάνει". Πρώτη απάντηση. Τα συναισθήματα του συμπαραστάτη έχουν ένα εγωιστικό χαρακτήρα: δεν θέλει να φύγει από την ζωή ο αγαπημένος του. Είναι ένα συναίσθημα που κυριαρχεί καθ'όλη τη διάρκεια της νόσου. Αυτό, όμως, γίνεται και αρωγός στην προσπάθεια που καταβάλει προκειμένου να δώσει κουράγιο στον καρκινοπαθή.
Το χειρότερο, όμως, συναίσθημα που νοιώθει είναι η αδυναμία να τον σώσει, να τον κρατήσει στη ζωή. Να τον βλέπει να μαραζώνει μέρα με τη μέρα και να μην μπορεί να το σταματήσει. Βάρβαρο συναίσθημα. Καίει. Στέκεται ανήμπορος και συναντάει ένα βλέμμα που του λέει "άφησε με, δεν μπορώ άλλο". Εκείνη την ώρα μπερδεύεται η καρδιά με τη λογική. Η καρδιά που αρχίζει να νοιώθει την απώλεια και η λογική που υπαγορεύει την παραίτηση από κάθε προσπάθεια για να "ξεκουραστεί" το σώμα και η ψυχή του πάσχοντα. Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω πως ο εγωισμός δεν με άφησε να παραιτηθώ κι ας έβλεπα τους αγαπημένους μου να υποφέρουν και να έχουν γίνει σκιά του εαυτού τους. Δεν ήθελα να τους χάσω, απλά.
Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει τρόπος. Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό το Γολγοθά, είναι η καλή ψυχολογία. Και από τις δύο πλευρές. Καλή δύναμη σε όσους βρεθούν στην όποια θέση. Ευχή μου να μην βρεθείτε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου